Afghaanse vrouwen achtergesteld en opgesloten als ze niet
gehoorzamen
Nathalie Righton berichtte in Extreem leven al over de ondergeschikte positie die vrouwen in de
Afghaanse samenleving innemen die leiden tot zelfmoorden onder jonge vrouwen.
Vrouwen worden gedwongen tot een huwelijk en dienen de man
te gehoorzamen, anders krijgen ze slaag. In plaats van opgevangen te worden
belanden de vrouwen in de gevangenis. De Takhar gevangenis, waarin de Zweedse
Nima Sarvestani, heeft een vrouwenvleugel waarin veertig vrouwen zijn
ondergebracht. Strikt van hen gescheiden zitten 500 mannen vast.
De documentaire richt zich op drie vrouwen in de gemoedelijke,
crèche-achtige woonomgeving met kinderen die vrolijk rondlopen en moeders die
baby’s schommelen of de was doen. Er lopen ook ratten rond. Als er bezoek komt
trekken ze een burka over hun hoofd. Sommigen voelen zich veiliger binnen de
gevangenismuren dan daarbuiten.
Dat geldt ook voor Sara (zie foto), die verliefd was op Javid maar die
gedwongen was om met een ander te trouwen. De eerste dagen in Takhar was ze
depressief maar toen ze hoorde Javid dat op de mannenafdeling zat, voelde ze
zich blij. Hij stuurt haar via een kind een berichtje dat hij van haar houdt en
na haar vrijlating op haar wacht. Ze stuurt een meisje naar hem toe met een
antwoord. Ze staat vaak te wachten bij een gaatje op de wc dat uitkijkt op de
mannenafdeling of ze een glimp van hem opvangt. De bewakers laten haar met
rust. Ze beschouwt hen als een soort familie. Ze wast de kleren van Javid en
vertelt dat er geen aandacht is voor de achtergronden van de straffen. Ze zou
met Javid naar Kaboel willen, daar studeren en een gezin stichten, maar vreest
dat de rechter haar terugstuurt naar haar familie. Ze kan de onderdrukking van
vrouwen niet aanzien. Die leidt tot misbruik.
Nadjibeh is labiel. Ze trof haar man met een andere vrouw en
toen ze zwanger was sloeg hij haar. Haar zoon werd in de gevangenis geboren. Als
er geld van haar gestolen wordt, reageert ze fel. Een rechter die daar
rondloopt zegt dat hij haar naar Kaboel stuurt als ze niet inbindt.
Sima is de derde vrouw van een man die een van haar kinderen
doodsloeg waarna ze met een stiefzoon vluchtte. Haar man zoekt haar regelmatig
op. Hij voelt zich in de steek gelaten. Hij poetst zelfs zijn tanden niet meer.
Hij kan het niet uitstaan dat ze hem bedroog met een stiefzoon. Die zal er na
zijn vrijlating van lusten. Omdat Sima slecht te spreken is over het bezoek
vraagt ze de directeur met haar man te praten, maar die blijft de schuld geven
aan de stiefzoon, die we te zien krijgen en spijt van zijn daad heeft.
De directeur wijt de problemen aan dertig jaar oorlog,
gebrekkig onderwijs en gedwongen huwelijken die relatieproblemen in de hand werken.
Vier maanden later heeft Nadjibeh haar zoon verkocht omdat
ze geen melk voor hem kon betalen. Ze voelt zich alleen en huilt veel.
Sima hoorde dat haar man haar wil laten overplaatsen naar
Mazar maar ze vertrouwt het niet. Misschien wil hij haar vermoorden. Ze blijft
liever in de Takhar gevangenis.
Sara hoort dat ze vrij komt. Ze stuurt een briefje naar Javid
maar die geeft geen antwoord. Ze vreest dat ze door haar familie vermoord
wordt. Medegevangenen raden haar aan te vechten. Ze vindt wel een andere man.
Na een ontroerend afscheid ziet ze Javid bij de uitgang van de gevangenis. Hij
zwijgt. Door het venstertje in de burka kijkt ze de auto waarin hij wegrijdt na.
Aan het einde van de documentaire lezen we dat Sara in een
opvanghuis zit en dat Javid na drie maanden een gedwongen huwelijk sloot. Nadjibeh
werd overgeplaatst naar Kaboel en moet nog acht jaar zitten, Sima is in Takhar gebleven
en en zit daar nog vijftien jaar vast.
In plaats van een politie-missie had Nederland wellicht
beter wat huwelijks- of relatieconsulenten kunnen sturen.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten