Misdaaddrama met sterk psychologisch en filosofisch accent
The hit is volgens
de aankondiging een misdaadfilm, maar verloopt niet volgens de geijkte patronen.
Dat kunnen we wel aan Stephen Frears overlaten. In een van zijn eerste films,
een jaar voor kaskraker My beautiful laundrette
uit 1985, kruidt hij de misdaad met veel verrassende wendingen.
Het begint er al mee dat gangster Willy Parker - een
prachtige rol van Terence Stamp - voor de rechtbank zijn maten verklikt met wie
hij een roofoverval heeft gepleegd. Hij vertelt blijmoedig aan de rechter hoe
een en ander in zijn werk gegaan is. Leider Corrigan deed zelf niet mee maar heeft
het geld meegenomen. Na zijn bekentenis zingen zijn maten die in de rechtbank
aanwezig zijn het lied We’ll meet again.
Die ontmoeting laat tien jaar op zich wachten. Parker heeft
zich gevestigd in de binnenlanden van Spanje en is aan het lezen en nadenken geslagen,
niet in de laatste plaats over de dood, die hem en iedereen wacht. Als hij in
de stad, die op Toledo lijkt, een boek gekocht heeft en in zijn hacienda
terugkomt - op de fiets, een mooi detail – wordt hij overvallen door een groep jonge
mannen die hem voor geld uitleveren aan twee Engelse huurmoordenaars.
In de film gaat het vooral om de relaties tussen de huurmoordenaars
en Parker, die hen uit elkaar probeert te drijven. De ijskoude ervaren Braddock
is het tegenbeeld van de zenuwachtige, jonge Myron, die aan zijn eerste
opdracht bezig is. Meteen al in de auto speculeert Parker over hetgeen hem te
wachten staat. Myron verspreekt zich door te zeggen dat ze hem bij Corrigan
gaan afleveren in Parijs.
In Madrid nemen ze hun intrek in een hotelkamer, die echter
bezet is door de Australische crimineel Harry, die bier zit te drinken en rugby
te kijken, op het moment dat ze binnenvallen. Harry herkent Braddock, al is het
onder een andere naam en probeert aan te pappen. Hij biedt hen een biertje aan,
dat geserveerd wordt door zijn sexy Spaanse vriendin Maggie. De koele Braddock
zwijgt en onthoudt zich van drank. Hij wil de Mercedes die Harry gebruikt.
Harry belt en vertelt dat de auto eraan komt. Braddock onderhoudt zich op het
balkon, hoog boven de stad met Harry. De kijker denkt dat hij Harry naar
beneden zal gooien, maar dat gebeurt niet. Hij vertelt Harry dat hij Maggie
meeneemt. Als de anderen in de auto zitten, gaat Braddock weer naar boven.
Harry zit aan de telefoon maar zegt bangig dat hij nog niet met iemand
gesproken heeft. Braddock wil samen met hem rugby kijken. De camera is gericht
op het angstige gezicht van Harry, die voor de televisie zit, met Braddock
achter hem. Het klikken maakt Harry bang, maar het is de aansteker van
Braddock. Toch verlaat hij het appartement niet zonder Harry gedood te hebben,
zoals later duidelijk wordt.
Een mooi staaltje cinema waarmee Frears de kijker geboeid
houdt. En dan hebben we de ontwikkeling tussen de huurmoordenaars, Parker en
Maggie nog niet gehad. Parker brengt Braddock tijdens de reis richting
Frankrijk in verwarring over zijn gebrek aan angst voor de dood en tegelijk de
lichtzinnige Myron aan het twijfelen, vooral over zijn ervaren collega die Maggie
uit de weg wil ruimen.
Tussendoor zien we beelden van de politie die het spoor van de
huurmoordenaars volgt. In de Pyreneeën vinden ze tenslotte de lichamen van drie
personen, waarvan Maggie nog in leven is. Braddock is met de auto gevlucht en
probeert als bergwandelaar de grens over te steken, maar wordt opgemerkt door Maggie
die bij de grenspost aan haar verwondingen behandeld wordt.
De prachtige gitaarklanken van Eric Clapton en
Roger Waters maken de film compleet.
Hier
een site met een trailer waarin de onverschrokken Parker in de auto met de
huurmoordenaars meteen het heft in handen neemt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten