Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 15 juni 2013

Filmrecensie: Les amours imaginaires (2010), Xavier Dolan



Valkuilen van de liefde in cultfilm.

De totstandkoming van liefdesrelaties is vaak een moeilijk proces. Het moet van twee kanten klikken. Zijn de gevoelens eenzijdig, dan heeft dat teleurstelling tot gevolg. Daarbij is het ook een aftasten, waarbij voorzichtig wordt gepolsd of de ander dezelfde gevoelens heeft. Die kunnen daarbij ook opgewekt worden. Het lijkt soms onvoorstelbaar dat men er nog aan begint om een partner te vinden, maar dat zal wel in onze biologische constitutie verankerd zijn.  

In de Canadese film Les amours imaginaires wordt de situatie gecompliceerd omdat de relatie zich niet tot twee personen beperkt maar drie personen omvat, waarbij naast heterosekuele - ook homoseksuele gevoelens spelen.

De homoseksuele Francis kent Marie al lang. Ze zijn hartsvrienden zonder seksuele intenties en ze vrijen met anderen. De homoseksuele Francis heeft, net als Marie, een minnaar. Beiden worden aangetrokken door Nicolas, een jongeman met blonde krullen van goede komaf die erg van feesten houdt en met zichzelf is ingenomen. Nicolas laat zich zelf ook niet onbetuigd. Hij stelt na een etentje voor verstoppertje te spelen in het bos en ravot met Francis op een manier die niet ontdaan lijkt van erotische bijbedoelingen. Op een avond stelt hij voor het bed te delen maar het blijft bij slapen. Later in de film besluit hij tot een uitstapje naar het buitenhuis van zijn tante aan de rivier op het platteland. Marie voelt zich buitengesloten bij het kampvuur waar Nicolas Francis een marshmellow aan een stok voert, ook al met een erotische lading. De volgende dag meldt ze dat ze teruggaat naar Montreal. Francis probeert haar tegen te houden. Het leidt tot een fysiek gevecht tussen de twee, gadegeslagen door Nicolas.

‘De enige waarheid is de redeloze liefde,’ luidt het motto van de film naar een uitspraak van Alfred de Musset.

Nicolas is seismograaf en gewend om naar bijzondere, waardevolle materialen te boren. Hij blijft niet op een plek. De anderen kijken toe als hij weer verder boort en willen hem daardoor nog meer vasthouden. Maar zoals dat gaat, komt de liefde daardoor niet dichterbij.

De zich ontwikkelende relatie van het drietal wordt afgewisseld met bekentenissen van een aantal jonge mannen en vrouwen over hun negatieve liefdeservaringen, zoals over een geliefde die in Berlijn woonde hetgeen door de afstand niet werkte of een ontmoeting in een café waarbij de ander lang niet kwam opdagen. Opvallend daarbij is dat de camera schokkerig in en uit zoomt.
De vrijscènes van Francis me een man en van Marie met een decorontwerper van haar werk worden in een groen dan wel rood licht uitgevoerd, mogelijk om het irreële karakter ervan aan te geven. Verder valt op in de film dat er steeds wat zwarte ruimte valt tussen de scènes.  

Les amours imaginaires is de tweede film van deze jonge regisseur en heeft opnieuw een sterk cultkarakter door de kunstmatigheid van de relaties en de retro aankleding naar de jaren vijftig met strakke jurkjes en gemodelleerde kapsels. Niets is wat het lijkt, maar dat hoort zo te zijn in deze verwarring zaaiende voorstelling. Wellicht heeft Marie wel gelijk als ze aan het eind van de film tegen haar kapster zegt dat men vaak op latere leeftijd zielsverwanten vindt.

Pass this on van The Knife is de soundtrack, al hoorde ik vaker het nummer Bang bang.

Hier de trailer van Les amours imaginaires ofwel Heartbeats in het Engels.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten