Valkuilen van de liefde in cultfilm.
De totstandkoming van liefdesrelaties is vaak een moeilijk
proces. Het moet van twee kanten klikken. Zijn de gevoelens eenzijdig, dan heeft dat teleurstelling
tot gevolg. Daarbij is het ook een aftasten, waarbij voorzichtig wordt gepolsd
of de ander dezelfde gevoelens heeft. Die kunnen daarbij ook opgewekt worden. Het
lijkt soms onvoorstelbaar dat men er nog aan begint om een partner te vinden,
maar dat zal wel in onze biologische constitutie verankerd zijn.
In de Canadese film Les
amours imaginaires wordt de situatie gecompliceerd omdat de relatie zich
niet tot twee personen beperkt maar drie personen omvat, waarbij naast
heterosekuele - ook homoseksuele gevoelens spelen.
De homoseksuele Francis kent Marie al lang. Ze zijn
hartsvrienden zonder seksuele intenties en ze vrijen met anderen. De homoseksuele
Francis heeft, net als Marie, een minnaar. Beiden worden aangetrokken door
Nicolas, een jongeman met blonde krullen van goede komaf die erg van feesten
houdt en met zichzelf is ingenomen. Nicolas laat zich zelf ook niet onbetuigd.
Hij stelt na een etentje voor verstoppertje te spelen in het bos en ravot met
Francis op een manier die niet ontdaan lijkt van erotische bijbedoelingen. Op
een avond stelt hij voor het bed te delen maar het blijft bij slapen. Later in
de film besluit hij tot een uitstapje naar het buitenhuis van zijn tante aan de
rivier op het platteland. Marie voelt zich buitengesloten bij het kampvuur waar
Nicolas Francis een marshmellow aan een stok voert, ook al met een erotische
lading. De volgende dag meldt ze dat ze teruggaat naar Montreal. Francis
probeert haar tegen te houden. Het leidt tot een fysiek gevecht tussen de twee,
gadegeslagen door Nicolas.
‘De enige waarheid is de redeloze liefde,’ luidt het motto
van de film naar een uitspraak van Alfred de Musset.
Nicolas is seismograaf en gewend om naar bijzondere,
waardevolle materialen te boren. Hij blijft niet op een plek. De anderen kijken
toe als hij weer verder boort en willen hem daardoor nog meer vasthouden. Maar zoals
dat gaat, komt de liefde daardoor niet dichterbij.
De zich ontwikkelende relatie van het drietal wordt
afgewisseld met bekentenissen van een aantal jonge mannen en vrouwen over hun negatieve
liefdeservaringen, zoals over een geliefde die in Berlijn woonde hetgeen door de
afstand niet werkte of een ontmoeting in een café waarbij de ander lang niet
kwam opdagen. Opvallend daarbij is dat de camera schokkerig in en uit zoomt.
De vrijscènes van Francis me een man en van Marie met een decorontwerper
van haar werk worden in een groen dan wel rood licht uitgevoerd, mogelijk om het
irreële karakter ervan aan te geven. Verder valt op in de film dat er steeds
wat zwarte ruimte valt tussen de scènes.
Les amours imaginaires
is de tweede film van deze jonge regisseur en heeft opnieuw een sterk cultkarakter
door de kunstmatigheid van de relaties en de retro aankleding naar de jaren
vijftig met strakke jurkjes en gemodelleerde kapsels. Niets is wat het lijkt, maar
dat hoort zo te zijn in deze verwarring zaaiende voorstelling. Wellicht heeft
Marie wel gelijk als ze aan het eind van de film tegen haar kapster zegt dat
men vaak op latere leeftijd zielsverwanten vindt.
Pass this on van The Knife is de soundtrack, al hoorde ik
vaker het nummer Bang
bang.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten