Een roep om meer kansen voor de jeugd in sloppenwijken
In 1998 maakten Maarten Schmidt en Thomas Doebele in
Bangladesh de documentaire En daarom werk
ik over een gratis onderwijsvoorziening aan kinderen in een sloppenwijk in Dhaka.
Veertien jaar later gaan ze terug om te zien wat er van de kinderen terecht
gekomen is. Ze spreken met een aantal van hen en tonen het belang aan van
onderwijs voor hun verdere ontwikkeling.
De documentaire begint met beelden van veertien jaar
daarvoor. We zien een onderwijzeres die voor een bord staat en een groep
kinderen lesgeeft, dat op kleden zit. Er ontstaat tumult als er een kikker
wordt gesignaleerd. Een jongen vangt die en zet die buiten.
Veertien jaar later kijken de kinderen geamuseerd of
ontroerd naar de video van 1999. Daarna vertellen ze hoe het hen vergaan is. Een
aardige variatie op de 7 Up serie van
Michael Apted.
Rita vertelt dat er op het platteland geen werk was en dat
ze met haar moeder naar Dhaka verhuisde om daar stenen te hakken. Door haar
opleiding kon ze in een kledingfabriek terecht. Inmiddels is ze te oud om door
te leren. Ze zorgt voor haar schoonmoeder, haar moeder, die minder kan hakken,
en een zoon van een overleden broer van de moeder. De moeder vraagt zich af of
hij onderwijs kan volgen. Anders moet hij zijn hele leven hakken.
Raihan, de jongen die de kikker ving, kwam met zijn vader uit
een dorp dat overstroomd werd. Hij werkt in een modezaak in het centrum, waar
men niet volledig op de hoogte is van zijn achtergrond. Zijn moeder zorgt dat
hij er elke ochtend verzorgd uitziet. Zijn vader is een riksha rijder die maar
enkele dagen kan werken. Net als de moeder is hij ziek. Raihan moest wennen aan
zijn collega’s maar voelt zich inmiddels op zijn gemak. Hij heeft een vriendin,
maar haar nog niet voorgesteld aan zijn ouders. Die hebben inspraak in zijn
keuze. Dat begrijpt hij wel. Zij mag niet ouder zijn dan hijzelf en moet kunnen
omgaan met zijn moeder. Zijn vader wil dat hij nog trouwt voor hijzelf sterft.
Shiuleen, een moslima, deed vroeger thuis de afwas. Toen de
school verhuisde kwam ze in de kledingindustrie terecht. Ze werd uitgehuwelijkt
maar dat was geen succes, ook omdat haar moeder de bruidsschat niet kon
betalen. Haar man sloeg haar. Ze is daar nog ontdaan over. Uiteindelijk ging ze
met haar dochtertje terug naar haar moeder. Ze zou haar dochter meer willen bieden,
maar weet niet hoe ze het moet aanpakken.
Imran had in 1998 een werkloze vader. Met schilderklussen en
werk in een slagerij zorgde hij dat hij geld verdiende om door te leren. Hij is
inmiddels manager van een viswinkel en wil straks zelf een visvijver pachten en
een eigen winkel beginnen.
Asia heeft het er nog altijd moeilijk mee dat haar dorp overstroomde.
Ze werkt al lang in een kledingfabriek en ontmoette daar haar man. De werkdruk
is hoog. Ze maken lange dagen en ze moeten vaak ook op vrije dagen werken. Ze zou
graag een stukje grond kopen in haar dorp en daar een gezin stichten.
Shumon maakte zich in 1998 bezorgd om zijn zieke vader en is
daar weer ontroerd over.
Net als zijn moeder werkte hij bij anderen. Hij zorgde voor
geiten en zijn kleine broertje (zie foto). Het was een moeilijke tijd, zegt hij. Hij gaat
nog steeds naar school, af en toe onderbroken om bij een telefoonmaatschappij geld
te verdienen voor zijn familie. Zijn moeder die wilde dat hij doorleefde, is
overleden.
Rina werkte met zestien jaar in een kledingfabriek. Vijf
jaar school was niet genoeg om haar leven te verbeteren. Ze woont nog thuis en verdient
een schamel inkomen voor haar gezin. Wat zal er van hen terechtkomen als ze
gaat trouwen? Ze zou het liefst een huis voor hen laten bouwen in hun vroegere
dorp.
Tussendoor lezen we dat inmiddels drie kwart van de kinderen
in Bangladesh basisonderwijs krijgt, dat de helft van de jongeren tussen de elf
en de zeventien jaar enkele jaren voortgezet onderwijs volgt en dat die trend licht
stijgende is.
De documentaire is te zien als een protest tegen het huidige
Nederlandse beleid op het gebied van ontwikkelingshulp dat vooral tweezijdigheid
beoogt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten