Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 23 juli 2017

Get me Roger Stone (2017), documentaire van Dylan Bank, Daniel DiMauro en Morgan Pehme


Hufterigheid als het nieuwe politieke credo

‘He loves the game,’ zegt Donald Trump in het begin van de trailer op zijn bekende wat slepende en treiterige wijze over Roger Stone, de machiavellist die hem volgens de Amerikaanse documentairemakers Dylan Bank, Daniel DiMauro en Morgan Pehme groot maakte, net zo als Trump zijn land groot maakt door de rijken te bevoorrechten en grote bevolkingsgroepen van zich te vervreemden. Nou dacht ik dat er al een ander was die grote invloed op Trump had, namelijk Stephen Bannon. In de documentaire Bannon’s war (2017) van Michael Kirk wordt duidelijk hoeveel van zijn ideeën Trump aan ideoloog Bannon ontleend heeft. Wellicht moet ik het zo begrijpen dat Stone Trump in het zadel hielp en dat Bannon daarna de munitie leverde waarmee de politiek onervaren zakenman kon gaan schieten. Het beeld van een cowboy is helemaal zo gek nog niet. In de documentaire Get me Roger Stone zegt de hoofdpersoon zelf dat hij een paard zocht waarmee hij kon winnen.

Ook in een ander opzicht voldoet het beeld van een cowboy die vooral zichzelf geweldig vindt. Stone is een outlaw, iemand die komt kijken in een maatschappij waar hij verder niets mee te maken heeft en waar hij wel eens even orde op zaken zal stellen. Alle invloeden die de traditionele waarden van deze maatschappij, waarin een behaaglijke rust heerste, dienen uitgebannen te worden. Bannon en Stone gaan veel verder dan dat. Ze willen het liefst de maatschappij ontwrichten, verhufteren is een goed woord daarvoor en daar zijn ze, na jaren van verdere verslechtering van het politieke klimaat, aardig in geslaagd. Politiek heeft niets meer met redelijkheid te maken die altijd als onderliggende norm gold, maar het gaat erom de tegenstander op welke manier dan ook onderuit te halen, want winnen is het ultieme doel.

In Get me Roger Stone wordt dit zonder veel omhaal van woorden door Stone verkondigd. Hij noemt zichzelf een agent provocateur en zijn wetten, die af en toe in een kader in beeld worden gebracht, zijn duidelijk. Zijn ouders stemden, net als die van Bannon, nog op John F. Kennedy, maar zelf kreeg hij al gauw de waarde door van nepinformatie. In 1964 verslond hij het boek van Barry Goldwater en daarna raakte hij in de ban van Richard Nixon. Met een vuile truc zette het de democraat Frank McCloskey buitenspel. Hij werd zelf ook opgeroepen het Watergate proces omdat hij 1500 dollar had gekregen en bleef daarna een trouw aanhanger van Nixon, van wie hij de veerkracht prijst. Door de oprichting van de NCPAC kreeg hij geld vrij voor de campagne van Reagan. Samen met Roy Cohn en Paul Manafort richtte hij een bedrijf op dat overal ter wereld geld loskreeg van dictators voor de campagne van Bush in 1988. Moraal is volgens hem een zwakte. Zelf kwam hij in opspraak vanwege een seksschandaal, maar dat belette hem niet om zich te bemoeien met de hertelling in 2000 waardoor George W. Busch president kon worden en zich later in te zetten voor de campagne van Trump. Door het manipuleren van de onvrede van witte werknemers kon deze prins der duisternis zijn wil doordrijven. Hij geniet er zichtbaar van dat het hem gelukt was het politiek bedrijf ernstig te ontregelen.    

Het is best mogelijk dat het proces van verzieking doorgaat. Ook in Nederland gaat het allang niet meer om het uitwisselen van argumenten. Beeldvorming is belangrijker dan de feiten. Als die niet bevallen, schept men gewoon alternatieve feiten. Door macht over de media kan men het publiek gemakkelijk manipuleren, zoals in Rusland en in mindere mate in Turkije gebeurt. De Verenigde Staten blijft in ieder geval nog een land waar de persvrijheid niet gemakkelijk beknot kan worden, maar ook daar is de corruptie sterk toegenomen. Gelukkig zijn er kritische journalisten zoals Jane Mayer die de vuiligheid van Stone in de documentaire scherp becommentarieert, maar wellicht heeft de parlementaire democratie zoals wij die kennen, zijn beste tijd gehad en zijn we toe aan een basisdemocratie die lokaler is en meer op handelen  gericht, waardoor die minder kwetsbaar is voor idioten als Bannon, Stone en hun trawanten.   

Hier de trailer, hier mijn bespreking van Bannon’s war.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten