Voedingsindustrie verantwoordelijk voor obesitas Amerikaanse
jeugd
De Amerikaanse documentairemaakster Stephanie Soechtig
maakte met Fed up, dat op twee
manieren gelezen kan worden, een aangrijpende documentaire over probleem van
obesitas dat door de Amerikaanse voedingsindustrie wordt veroorzaakt. Het feit
dat winst belangrijker is dan gezondheid, leidt tot een aantal schrijnende
portretten van kinderen die veel te dik zijn maar die daar niet veel aan kunnen
doen.
Het geval van de vijftienjarige, achtennegentig kilo wegende
Brady Kluge uit het zuiden van de Verenigde Staten laat zien wat het probleem
is. Zijn moeder vertelt dat hij op zijn achtste al met zijn dikte werd gepest.
Zij wil niet dat zijn gewicht een obsessie voor hem wordt en dat hij het als een
persoonlijk falen ziet. De onderliggende boodschap dat het zijn eigen schuld is
klopt niet, zegt een wetenschapper. Sporten en minder eten leiden niet tot een
oplossing. Vreemd genoeg nam het overgewicht daardoor alleen maar toe.
De twaalfjarige Maggie Valentine uit Oklahoma (zie foto) zwemt veel,
maar blijft dik. Omdat ze op achtjarige leeftijd nog te jong was om mee te doen
met Weight Watchers, ging haar moeder zelf aan de slag. Hoewel Maggie vetarm
at, ging haar gewicht niet naar beneden en dat was frustrerend. Een
wetenschapper toont aan dat een calorie amandel heel wat anders is dan een
calorie frisdrank. De laatste wordt meteen omgezet in suiker en die weer in
vet. De voedingsindustrie is daarmee de kern van het probleem.
De dertienjarige Wesley Randall uit Houston weegt tweeëntachtig
kilo en is gewend aan dikmakend voedsel. Zijn moeder probeert meer fruit en
groente te kopen, maar dit is duurder dan fastfood. Wesley leidt volgens de
doktoren al bijna aan een stofwisselingssyndroom dat een beroerte of een
hartaanval kan veroorzaken.
Bill Clinton zegt dat het probleem is onderschat. Soechtig
gaat terug naar het jaar 1977 toen een rapport, opgesteld door McGovern, door
de lobby van de voedingsindustrie onderuit werd gehaald. In de jaren tachtig
kwamen er veel vetarme producten op de markt, die met suiker op smaakt gebracht
werden, hetgeen tot een sterke toename van diabetes leidde.
De veertienjarige latino Joe Lopez die ook uit Houston komt
en honderdtachtig kilo weegt is verslaafd aan bewerkt voedsel. Dat begint zelfs
al bij baby’s. Nadat de WHO in 2002 een rapport uitbracht waarin stond dat
suiker de belangrijkste oorzaak van obesitas was, chanteerde de industrie deze
organisatie door te waarschuwen dat men geen geld meer zou afdragen. Ook de
inspanningen van Michelle Obama werden ingekapseld. Door de grotere verkoop van
magere melk nam de kaasproductie toe en zoetstof uit mais vormde weer een ander
gevaar voor de gezondheid. In schoolkantines kreeg de voedingsindustrie na
bezuinigingen door Reagan een grotere vinger in de pap, hetgeen Clinton tot de
opmerking brengt dat scholen weer zelf moeten gaan koken. De macht van de
voedingsindustrie reikt ver omdat popsterren als Michael Jackson Pepsi propanderen
en Sarah Palin ook graag achter het katheder laat zien dat ze deze industrie
een warm hart toedraagt. Joe Lopez laat tegen de zin van zijn vader, die de
risico’s groot acht, een maagverkleiningsoperatie uitvoeren , waarmee het
probleem gemedicaliseerd wordt. Zelfs kinderen die niet dik zijn, kunnen ook al
aan metabolistische ziekten leiden.
Soechtig hoopt dat de voedingsindustrie op dezelfde manier
wordt aangepakt als de sigarettenindustrie. Daar won de overheid ook steeds
meer terrein. De gezondheid van de kinderen zou gebaat zijn van een ander
systeem van productie en consumptie, zegt Clinton. Het nummer We should be home by now sluit daar mooi
bij aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten