Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 4 juli 2017

Filmrecensie: The good lie (2014), Philippe Falardeau


Clichématige uitbeelding van aangrijpend vluchtelingenverhaal

De Canadese filmmaker Philippe Falardeau (1968) heeft het waargebeurde verhaal van een aantal Soedanese jongeren uit een gezin, die in de jaren negentig van de vorige eeuw naar Kenia vluchtten en vandaar naar de Verenigde Staten mochten, gebruikt om te verfilmen. Hoewel het verhaal tot de verbeelding spreekt en de vluchtelingen die de rollen spelen, hun beste beentje voor zetten, blijft de vertolking ervan hangen op een sentimenteel niveau, misschien door de liedjes die af en toe zijn toegevoegd, maar zeker door het christelijk karakter dat van de beelden afdruipt.

Het verhaal begint tijdens de burgeroorlog tussen het islamitische noorden en het christelijke zuiden van Soedan. De strijd is heftig, ook in het dorp waar de zes kinderen Marmere, Paul, Jeremiah, Theo, Daniel en Abital Deng wonen en het vee hoeden. Marmere en Theo doen tussendoor een spelletje waarbij zij hun voorvaderen in de goede volgorde moeten noemen. Opeens verschijnt er een helicopter die in het wilde weg schiet, gevolgd door een militie die gericht op hen vuurt. Daarbij komen de ouders van de kinderen om.

Ze besluiten om, onder leiding van oudste zoon Theo Deng, de wijk te nemen naar Ethiopië, een tocht van vierhonderd kilometer. Die gaat gepaard met honger en dorst. De kinderen verjagen een stel cheeta’s om hun prooi, een antilope, zelf te kunnen verorberen en drinken urine. Een stroom vluchtelingen naar het zuiden leert hen dat het in Ethiopië ook niet veilig is. Ze gaan mee naar een vluchtelingenkamp in Kenia, dat ook nog zo’n negenhonderd kilometer van hen verwijderd is. Ze leren van een andere jongen hoe ze met een rietje water uit de bodem kunnen opzuigen. Als ze eindelijk bij een rivier komen waar ze zich kunnen verfrissen, ontdekt Theo een huls van een kogel, en besluit de rivier over te steken. Dat is geen slecht idee omdat later de soldaten verschijnen. Ze ontkomen later ternauwernood aan de dood als ze in het hoge gras slapen en overvallen worden door een militie. Marmere wordt gezien, maar Theo duwt hem naar de grond en offert zich op. Hij wordt meegenomen terwijl de anderen het vluchtelingenkamp Kakuma bereiken, waar de zieke Daniel de geest geeft.

In het voorjaar van 2001, na jaren in het kamp te zijn geweest, krijgen de overgebleven vier jongeren toestemming om naar de Verenigde Staten te gaan. In New York wordt de jonge vrouw Abital echter naar Boston gestuurd en de anderen gaan naar Kansas City. De scheiding is pijnlijk maar ze kunnen er weinig tegen doen. Daarna volgen we Paul, Marmere en Jeremiah tijdens hun moeizame ingroei in de Amerikaanse maatschappij, waarbij de laatste twee de Amerikaanse namen Mike en Jerry aannemen. Het integratieproces wordt nogal clichématig verbeeld, ook door de weinig inspirerende jobcoach Carrie Davis (Reese Witherspoon, volop op de poster). Haar baas Jack geeft de jongens les in liegen, een leugentje voor hun bestwil. Mike en Jerry belanden in een supermarkt als vakkenvullers terwijl Paul in de assemblage te werk wordt gesteld. Terwijl Mike zijn zinnen erop zet om dokter te worden, raakt Paul door zijn collega’s aan de drugs en krijgt Jerry het aan de stok met zijn chef omdat hij voedsel dat over de datum is niet weggooit maar uitdeelt aan een arme vrouw.  

Het heimwee naar Soedan wordt minder als Abital zich, na bemiddeling door Carrie, met kerst bij hen voegt komt en men een brief krijgt dat Theo in het vluchtelingenkamp naar hen gevraagd heeft. Carrie probeert een visum voor hem te versieren maar na de aanslag op de Twin Towers neemt de Verenigde Staten geen vluchtelingen meer op. Ze hoort dat ze wel kunnen proberen om iets te regelen via de ambassade. Marmere gaat op weg, ontmoet zijn broer in het kamp en weet iets te regelen, maar dat is anders dan men verwacht en dat geeft de film in ieder geval nog een sprankelend eind.  

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten