Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 3 juli 2017

The Iraq war (2017), driedelige BBC documentaire onder leiding van Paul Mitchell


Van bevrijders tot bezetters

Over de tweede Golfoorlog tegen Irak vanaf maart 2003 is al veel gezegd en geschreven. De Deense documentairemaker Boris Benjamin Bertram liet in The war campaign (2013) zien hoe een leugenachtige Amerikaanse politiek de wereld tot de dag van vandaag ontwricht. De BBC kijkt in een uitgebreide documentaire onder leiding van Paul Mitchell met de hoofdrolspelers waaronder vicepresident Dick Cheney, de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Colin Powell, zijn Britse collega Jack Straw en de Britse premier Tony Blair nog eens terug op de gebeurtenissen, die op ons netvlies gegrift staan. De journaalbeelden van de laatste jaren over de chaotische ontwikkelingen in Irak krijgen daardoor meer samenhang. Des te pijnlijker is het besef hoeveel ellende dit de wereld heeft opgeleverd.

Aflevering 1: Regime change

De tweede Golfoorlog dient ertoe om Saddam Hoessein af te zetten omdat hij onder een hoedje zou spelen met Al Qaida dat verantwoordelijk was voor de aanslag op de Twin Towers. George W. Bush vreest dat Irak nog steeds over massavernietigingswapens beschikt waarmee het nog meer kwaad kan doen. Omdat Saddam de bal terugspeelt en het terrorisme van de Verenigde Staten veroordeelt, wil Bush hem afzetten, maar een staatsgreep lijkt niet mogelijk. Bush polst Blair die een VN resolutie als onderpand wil omdat hij anders moeite heeft om goedkeuring van het parlement te krijgen. Hoewel Cheney meteen in de aanval wil, wacht Bush af. Inmiddels worden de geruchten over de aanwezigheid van massavernietigingswapens sterker. Hoewel die later ontkracht worden, worden die door Blair gebruikt om het Lagerhuis van het belang van ingrijpen te overtuigen. De resolutie wordt aangenomen, waarna Irak dertig dagen krijgt om de beschuldigingen te ontkrachten. Saddam komt met een lijvig rapport bestaande uit twaalfduizend bladzijden maar Bush neemt daar geen genoegen mee. Hij wil dat Powell een juridisch pleidooi in de VN houdt waarin de aanwezigheid van massavernietigingswapens wordt aangetoond. Powell heeft moeite de bewijsvoering rond te krijgen, maar gelooft dat de informatie van de CIA klopte. Op 5 maart 2002 houdt hij zijn beruchte rede. De aankomst van Amerikaanse soldaten in het Midden Oosten maken een oorlog onvermijdelijk ondanks de massademonstraties in het Westen. Die in Londen is de grootste ooit. Blair wil een nieuwe resolutie om het verzet van Labour te breken en Bush gaat akkoord, maar Frankrijk blokkeert naast Rusland deze resolutie omdat ze vinden dat wapeninspecteurs eerst hun werk moeten afmaken. Blair schermt met aftreden als het parlement niet akkoord gaat met een oorlog en krijgt daarmee het Lagerhuis op zijn hand. Informatie dat Saddam zich in Dora, een wijk van Bagdad, bevindt, leidt tot een bombardement op het gebouw, maar Saddam wordt daar niet onder het puin vandaan gehaald, zodat een oorlog toch nog nodig is.

Aflevering 2: After the fall

Al snel valt de coalitie Bagdad binnen. Massavernietigingswapens worden niet gevonden. Generaal Garner praat met de Koerden, bondgenoot in de Eerste Golfoorlog, over hun bijdrage aan een nieuwe regering. Een bijeenkomst met verbannen en weer teruggekeerde oppositieleiders om tot de verkiezingen een tussentijdse regering te vormen, raakt in het slop door de wetteloosheid in het land. Paul Bremer neemt de taak van Garner over en krijgt een vrijbrief van Bush die hem op het hart drukt dat hij moet laten zien wie de baas is daar. Een snelle machtsoverdracht zit er echter niet in. Het weigeren van noodbetalingen aan Iraakse officieren en een ontmanteling van het leger leidt tot meer verzet tegen de Amerikanen. VN gezant De Mello moet de situatie redden. Hij spreekt ayatollah Sistani die in Najaf woont, maar die wil een grondwet opgesteld door gekozen vertegenwoordigers om de sjiitische belangen veilig te stellen. Bremer gaat daar echter niet mee akkoord. Een zware aanslag door Al Qaida op het hoofdkwartier van de VN in Bagdad, waarbij De Mello omkomt, brengt de zaak verder in het slop. In Washington D.C. is men niet blij dat de overgang naar een nieuwe regering nog lang gaat duren. Bremer geeft toe aan de eisen van Sistani maar krijgt daar later weer spijt van, omdat het te kort dag is om nog voor de soevereiniteitsoverdracht op 30 juni 2004 verkiezingen te organiseren. De sjiiet Al Sadr maakt gebruik van de patstelling om de VS te verjagen. Misstanden in de Abu Graib gevangenis vergroten de vechtlust van zijn Madhi leger. Dat zet de aanval in op de Amerikanen die ook tegenstand van de soenitische rebellen, het vroegere leger van Saddam en Al Qaida ondervinden. Bremer wijst Allawi aan als minister van Defensie, maar die ziet zichzelf meteen als premier. Als Sistani in Londen is om een medische behandeling te ondergaan, neemt Al Sadr Najaf in. De VS grijpt in en wordt geholpen door soennieten. Al Sadr raakt gewond en sluit onder leiding van Mowaffak al Rubaie, een van de teruggekeerde oppositieleiders, een akkoord waarbij Al Sadr daar mag blijven. Allawi is daar niet blij mee en stelt een ultimatum aan Al Sadr, die zich terugtrekt in de moskee. Sistani die weer terug is in Irak wil het conflict zelf oplossen. Vijf maanden later is er een sjiitische regering, die het echter aan de stok krijgt met de soennieten.

Aflevering 3: It’s hell, Mr. President

Al Qaida ontketent met een aanslag op een belangrijke moskee een burgeroorlog tussen soennieten en sjiieten. Premier Jaafari durft niet op te treden en wordt daarom door de coalitie vervangen door al Maliki. Bush wil Sadr City, een wijk van Bagdad waar Al Sadr aan de macht is, ontmantelen, maar al Maliki wil liever overleggen met Al Sadr. Na een nieuwe aanslag van Al Qaida breekt de slag om Bagdad uit. Straw stelt voor om Al Qaida en Al Sadr het te laten uitvechten zodat men met een gehavende winnaar te maken krijgt, maar al Maliki heeft een eigen plan dat echter niet door Bush geaccepteerd wordt. Hij stuurt generaal Petraeus naar Irak, bijgestaan door nieuwe konvooien soldaten. De Britten waren juist van plan om Basra met zijn belangrijke oliehaven te verlaten, maar Blair besluit daarop te blijven. De VS probeert het sektarisch geweld te stoppen. De Britse generaal Lamb onderzoekt wie van de partijen daartoe bereid is. Een actie van Al Qaida om een eigen staat in Bagdad te vestigen, gaat de soenniet Abu Abed te ver. De VS betaalt de soennitische soldaten die meevechten en wil dat al Maliki hen opneemt in zijn leger, maar zover wil de premier niet gaan, al neemt hij later twintig procent van deze manschappen aan. Door de interventie van de VS neemt het sektarisch geweld in Bagdad af, maar tegelijk neemt het Madhi leger van Al Sadr de macht in Basra over. al Maliki wil het tegen hen opnemen, maar wordt door Petraeus tot voorzichtigheid gemaand. Voor al Maliki is het echter de dood of de gladiolen. Met behulp van de VS komt het tot een wapenstilstand. al Maliki wil daarna een datum van terugtrekking van de Amerikaanse troepen. Bush krijgt bijna een schoen tegen zijn hoofd tijdens de persconferentie waarop hij de terugtrekking aankondigt. al Maliki schaamt zich dood. Hij krijgt te maken met een sterke oppositie onder leiding van Allawi. Die wint de verkiezingen, maar al Maliki wil niet wijken. Hij moet de macht tenslotte delen, maar gedraagt zich als een dictator. Obama houdt hem de hand boven het hoofd. Het sektarische geweld laait weer op. De dag van afzetting van Saddam, tien jaar daarvoor, is geen feestdag maar een dag van rouw. De lichtzinnige Amerikanen hadden zich een andere toekomst voorgesteld. Blair had beter moeten luisteren naar de vele demonstranten in Londen in 2003.  

Hier mijn bespreking van The war campaign.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten