Ontroerende liefdesrelatie gaat kapot aan ontbreken rituelen
voor rouw
De film The broken
circle breakdown begint heel fraai met het bluegrass lied Will the circle be unbroken gezongen
door Didier, de zanger van een Belgische countryband die op een dag Elise tegen
het lijf loopt en daarmee de liefde van zijn leven ontmoet. Helaas gaat hun
vereniging niet van een leien dakje. De dood van hun jonge dochter Maybelle
maakt dat de belofte, om bij elkaar te blijven tot de dood hen scheidt,
verbroken wordt.
Dit treurige maar tegelijk ontroerende gegeven wordt op een
nogal springerige manier in beeld gebracht door Felix van Groeningen (Gent,
1977), die aardig met het thema kan omgaan, eerder al in 2007 in Dagen zonder lief. Nogal voorspelbare scènes
rond hun huwelijk, de geboorte van Maybelle in 2001, haar ziekte en haar
overlijden in 2008 zijn rauw tegen elkaar aan geplakt, met allerlei
countryliedjes er tussen door. Wel fraai is de omgeving van de film met de woonwagen
bij de oude boerenhoeve waar de liefde tussen Didier en Elise opbloeit rond de
renovatiewerken die Didier uitvoert. Met mooie details zoals de bouw van een
terranda in plaats van de door Else zo begeerde veranda, waar een kraai zich
doodvliegt tegen de ruit, hetgeen tot een nogal pijnlijke conversatie leidt
tussen vader en dochter over ons bestaan na de dood en later die tussen Didier
en Elise, die afbeeldingen van valken op
de ruit plakt om te voorkomen dat een andere kraai, wellicht met de ziel van
Maybelle erin, hetzelfde lot overkomt. Soms botsen de fragmenten hard tegen
elkaar aan, zoals beelden van de huwelijksvoltrekking na het vertrek van Elise
uit de hoeve.
De vraag die na een uur overblijft is hoe de relatie tussen
Didier en Elise zich verder ontwikkelt. Niet best dus. Terwijl Didier aan de
alcohol gaat en voor de televisie hangt, kruipt Elise in bed. Ze voelt zich
schuldig aan de dood van haar kind omdat ze de eerste drie maanden, onwetend
van haar zwangerschap, gewoon doorging met drinken en snuiven, maar anderzijds
verwijt ze Didier dat hij Maybelle nooit gewild had. Dat maakt hem ziedend, met
als hoogtepunt een tirade tijdens een optreden in een schouwburg waar hij tegen
het publiek tiert over de pro life beweging die door het traineren van de
mogelijkheden tot stamceltransplantatie ervoor gezorgd heeft dat zijn
dochtertje niet gered kon worden uit de klauwen van de dood.
Het zorgt ervoor dat Elise zich van hem afwendt, het
optreden van de band waar ze al lange tijd deel van uitmaakte verlaat, zich in
een disco de ellende van het lijf probeert te dansen en vervolgens naar haar
tattooshop gaat om de naam van Didier van haar lichaam te verwijderen. Ze loopt
daarna een zware hersenbeschadiging op als gevolg van het gebruik van een
overdosis aan pillen en een reanimatie in een ambulance. Pas helemaal op het
eind, als er, omringd door de bandleden, euthanasie op haar wordt uitgevoerd,
zien we dat er nog wel een hartje op haar lijf staat dat van haar nieuwe naam Alabama
naar Monroe gaat, de bluegrassmuzikant die volgens Didier de grootste muzikant
aller tijden is. Een schrale troost in een wereld waarin rituelen rond de dood
zijn afgeschaft en iedereen zelf maar een beetje moet zien om te gaan met rouw.
Veerle Baetens als Elise liet al in 2005 in de musical Pippi Langkous zien dat ze heel mooi kan
zingen, Johan Heldenbergh als Didier kenden we al als nonkel Breejen in de
vorige film van Van Groeningen De
helaasheid der dingen. Actrice Charlotte Vandermeersch, die de rol van
Ingrid speelde in laatstgenoemde film, werkte mee aan het script.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten