Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 21 juli 2017

Filmrecensie: The broken circle breakdown (2012), Felix van Groeningen


Ontroerende liefdesrelatie gaat kapot aan ontbreken rituelen voor rouw

De film The broken circle breakdown begint heel fraai met het bluegrass lied Will the circle be unbroken gezongen door Didier, de zanger van een Belgische countryband die op een dag Elise tegen het lijf loopt en daarmee de liefde van zijn leven ontmoet. Helaas gaat hun vereniging niet van een leien dakje. De dood van hun jonge dochter Maybelle maakt dat de belofte, om bij elkaar te blijven tot de dood hen scheidt, verbroken wordt.

Dit treurige maar tegelijk ontroerende gegeven wordt op een nogal springerige manier in beeld gebracht door Felix van Groeningen (Gent, 1977), die aardig met het thema kan omgaan, eerder al in 2007 in Dagen zonder lief. Nogal voorspelbare scènes rond hun huwelijk, de geboorte van Maybelle in 2001, haar ziekte en haar overlijden in 2008 zijn rauw tegen elkaar aan geplakt, met allerlei countryliedjes er tussen door. Wel fraai is de omgeving van de film met de woonwagen bij de oude boerenhoeve waar de liefde tussen Didier en Elise opbloeit rond de renovatiewerken die Didier uitvoert. Met mooie details zoals de bouw van een terranda in plaats van de door Else zo begeerde veranda, waar een kraai zich doodvliegt tegen de ruit, hetgeen tot een nogal pijnlijke conversatie leidt tussen vader en dochter over ons bestaan na de dood en later die tussen Didier en Elise,  die afbeeldingen van valken op de ruit plakt om te voorkomen dat een andere kraai, wellicht met de ziel van Maybelle erin, hetzelfde lot overkomt. Soms botsen de fragmenten hard tegen elkaar aan, zoals beelden van de huwelijksvoltrekking na het vertrek van Elise uit de hoeve.

De vraag die na een uur overblijft is hoe de relatie tussen Didier en Elise zich verder ontwikkelt. Niet best dus. Terwijl Didier aan de alcohol gaat en voor de televisie hangt, kruipt Elise in bed. Ze voelt zich schuldig aan de dood van haar kind omdat ze de eerste drie maanden, onwetend van haar zwangerschap, gewoon doorging met drinken en snuiven, maar anderzijds verwijt ze Didier dat hij Maybelle nooit gewild had. Dat maakt hem ziedend, met als hoogtepunt een tirade tijdens een optreden in een schouwburg waar hij tegen het publiek tiert over de pro life beweging die door het traineren van de mogelijkheden tot stamceltransplantatie ervoor gezorgd heeft dat zijn dochtertje niet gered kon worden uit de klauwen van de dood.

Het zorgt ervoor dat Elise zich van hem afwendt, het optreden van de band waar ze al lange tijd deel van uitmaakte verlaat, zich in een disco de ellende van het lijf probeert te dansen en vervolgens naar haar tattooshop gaat om de naam van Didier van haar lichaam te verwijderen. Ze loopt daarna een zware hersenbeschadiging op als gevolg van het gebruik van een overdosis aan pillen en een reanimatie in een ambulance. Pas helemaal op het eind, als er, omringd door de bandleden, euthanasie op haar wordt uitgevoerd, zien we dat er nog wel een hartje op haar lijf staat dat van haar nieuwe naam Alabama naar Monroe gaat, de bluegrassmuzikant die volgens Didier de grootste muzikant aller tijden is. Een schrale troost in een wereld waarin rituelen rond de dood zijn afgeschaft en iedereen zelf maar een beetje moet zien om te gaan met rouw.  

Veerle Baetens als Elise liet al in 2005 in de musical Pippi Langkous zien dat ze heel mooi kan zingen, Johan Heldenbergh als Didier kenden we al als nonkel Breejen in de vorige film van Van Groeningen De helaasheid der dingen. Actrice Charlotte Vandermeersch, die de rol van Ingrid speelde in laatstgenoemde film, werkte mee aan het script.

Hier de trailer, hier mijn bespreking van Dagen zonder lief, hier die van De helaasheid der dingen. Hier Johnny Cash & Family met Will the circle be unbroken.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten