Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 8 juli 2017

De stelling van Foreest, een schaakfamilie (2017), documentaire van Thomas Doebele en Maarten Schmidt


Gezin investeert in droom

Het is nog geen jaar geleden dat de documentaire makers Thomas Doebele en Maarten Schmidt een prachtig portret van Michael Dudok de Wit afleverden en inmiddels is er een nieuw portret van het schaakgezin Van Foreest. De documentairemakers brengen de zes beschaafde kinderen uit het gezin en hun ouders die hen thuisonderwijs geven op een fraaie manier in beeld. Volgens vader Nick is de school niet altijd de beste plaats om dromen waar te maken en hij en zijn vrouw Sheila laten zien dat het ook anders kan.

De kinderen om wie het gaat heten van jongs af aan Machteld en Nanne (8 jaar), Tristan (10 jaar), Pieter (12 jaar), Lucas (14 jaar) en Jorden (16) jaar. Het accent ligt op de verrichtingen van Jorden, maar ook zijn jongste zus wordt niet vergeten. Machteld vertelt dat ze vooral partijschaken leuk vindt en dat brengt ze in de praktijk tijdens een toernooi tegen een oude man. Jorden speelt een partij uit dat toernooi met haar na en wijst haar op zetten die ze beter had kunnen doen (zie foto).

Moeder Sheila zegt dat kinderen in korte tijd veel kunnen leren en dat thuisonderwijs dan een goed alternatief voor school is. Later in de uitzending zegt ze dat de oudste twee op hun eigen verzoek zijn ingestroomd in de vierde van het VWO en de derde in de brugklas. De volgende, Tristan heeft daar ook oren naar en de twee jongsten zijn nog de klein om zich daar druk over te maken. Het is een leuk gezicht de verschillende gezinsleden bezig te zien met hun schooltaken waarbij vooral het schaken aandacht krijgt. Sheila had zelf niet veel met schaken maar leerde het van de oefeningen van de kinderen en kan er van genieten. Ze heeft ook een app ontwikkeld waarmee de kinderen vooral de verdediging leren, die nogal onderbelicht is in andere apps.

Nick leerde zelf schaken op zijn zesde en leerde het Jorden op zijn zevende. De anderen volgden als vanzelf. Ze kregen het zoals gezegd met de paplepel ingegoten. Nick geeft ook les aan de Rijksuniversiteit Groningen. Het vak fysics wordt in het Engels gegeven. Hij heeft er zijn twijfels over of men op de lagere school diepe vriendschappen maakt, maar hij wordt verder niet gevraagd naar de sociale ontwikkeling van de kinderen en hun omgang met soortgenoten. Hij vindt wel dat de zevenvoudig Nederlands kampioen Loek van Wely teveel aandacht aan zijn vriendin besteedt. Tijdens het Hoogoven -tegenwoordig het Tata Steel - schaaktoernooi loopt Nick rond tussen de schakers en logeert het gezin in een woning in Wijk aan Zee en daar eten ze heel veel pannenkoeken.

Jorden, inmiddels een grootmeester, zit met zijn Duitse vriendin op bed en daar doen ze een partijtje schaak. Nick had al aangekondigd dat de documentairemakers eraan kwamen dus een verrassing was uitgesloten. We horen van Jan Timman die een partij tegen hem speelt dat hij erg ondernemend en alert schaakt, maar dat zijn spel nog niet uitgekristalliseerd is. Ongeduld is een goede eigenschap omdat men daarmee vorderingen maakt om meer geduld te krijgen. Jorden van zijn kant zegt dat Timman over zijn hoogtepunt heen is maar dat hij veel respect voor hem heeft. Zijn eigen overgrootvader werd drie keer Nederlands kampioen, maar dat was in de tijd toen er nog geen computer was en ze heel moesten zoeken of een zet wel de beste was geweest. Hij weet zelf niet of hij er rijk mee zal worden. Dat moet de tijd leren.

Aan het eind maken we nog mee dat Jorden Nederlands jeugdkampioen wordt. Gevraagd of ze trots is op Jordan, antwoordt Sheila dat ze dat niet weet, maar dat ze wel blij voor hem is.

Hier mijn bespreking van Het verlangen van Michael Dudok de Wit.

2 opmerkingen: