Fernand Melgar, die eerder Speciale vlucht maakte, verbleef gedurende een winterseizoen in de
opvang van daklozen in Lausanne, ook wel de Bunker genoemd. Daar speelt zich elke
avond voor de dranghekken een drama af. Vrouwen en kinderen mogen het eerst
naar binnen. Mannen moeten maar afwachten of er nog een plekje voor hen over
is. Een mens met een dak boven zijn hoofd en een bed voelt zich opeens in zijn
huis de koning te rijk.
Het zijn vooral Afrikanen en Roemenen die van de opvang gebruik
maken. Ze krijgen een avondmaal, gelegenheid tot een douche en een bed. Een
tweetal uit Senegal bespreekt hoe ze binnen kunnen komen. De oudere man vertelt
de jongere dat ze moeten voordringen. Zelf vindt hij het niet langer zo kan
duren. Hij voelt zich ongewenst en wil weg.
Melgar, zelf een zoon van immigranten, portretteert een
aantal personen die gebruik maken van de opvang. Hij praat met een Spaans stel
met een kind dat werk- en dakloos is geraakt in eigen land en de wijk heeft
genomen naar Zwitserland in de hoop daar iets bij te kunnen verdienen in de
winterse toeristenindustrie. De vrouw werkte eerder als kamermeisje tot het
hotel gedurende de kredietcrisis op de fles ging. Ze vertelt dat zelfmoorden
daarna vaak in haar buurt voorkwamen. De man had eerder een winkel en zegt dat
zij het met een grapje volhouden. Daarnaast volgt Melgar de jonge zwarte Amadou
Sow, afkomstig uit Mauretanië. Hij had daar een winkel, maar zag landgenoten
rijk terugkomen uit Europa, iets wat hij ook wilde. Hij heeft een jaar of zeven
in Spanje gewoond en is ook naar Zwitserland gegaan omdat daar meer werk zou
zijn. Hij wil geld verdienen en daarmee naar huis.
De oudere Dani coördineert de werkzaamheden in het
opvangcentrum. Hij bromt tegen de twee vaste medewerkers over het vuil dat de
Roemenen achterlaten en dat ze niet meer personen mogen toelaten dan het
maximum van 45. De zwaar getatoeëerde medewerker heeft het er maar moeilijk
mee. Hij informeert tussentijds bij de vrouw die de mensen inschrijft en vijf
franc incasseert hoeveel personen hij nog kan binnenlaten en vindt het moeilijk
dan een klein aantal mannen te moeten aanwijzen. Hij moet ook nog eens snel
handelen want anderen ontstaan er opstootjes. De politie is vaak aanwezig om
die in de kiem te smoren. Degenen die overblijven moeten een plekje buiten
zoeken. Als het gaat sneeuwen wordt de opvang verruimd. Men kaart of slaapt in
de recreatiezaal. Later is er op het gemeentehuis een overleg met collega’s uit
Genève over een pasjessysteem, dat de selectieprocedure gemakkelijker maakt,
maar in Lausanne lijken de problemen daarmee niet verholpen. Tijdens de
jaarwisseling doen de Roma een dansje en aan het eind van de winter is het
opruimen en schoonmaken geblazen.
In het opvangcentrum worden ook de werkmogelijkheden van de
daklozen besproken. Het Spaanse gezinnetje heeft weinig kans in de ski gebieden
omdat ze de taal niet spreken. De vrouw voelt zich een gevangene. Tegen familie
zegt ze door de telefoon dat alles goed gaat. Ze spreekt met Amadou die alles
kwijt raakte. Hij sliep eerst op straat, waar het ijzig koud was en waar hij
ook nog eens de nodige bekeuringen opliep. De vrouw is later met een Zwitserse
naar de disco verdwenen. Amadou praat met de man over de spanningen die de
dakloosheid met zich meebrengt. Zelf kan hij moeilijk aan een werkvergunning komen.
De mogelijke werkgever stelt hem door de telefoon teleur. Langzaam loopt Amadou
in een park het beeld uit. Een schrijnend beeld van de onrechtvaardigheid in de
wereld.
Hier
de trailer van The shelter, die in
het Frans L’abri heet, hier mijn bespreking van Speciale vlucht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten