Zeeuws familiedrama in up tempo uitgebeeld
Suikerland kan
gekenschetst worden als een provinciaal familiedrama. De verhoudingen binnen
een bankiersgezin uit Middelburg leggen een zware last op de twee kinderen, de
34- jarige Mila en haar twee jaar jongere broer Axel. Mila woont al haar hele
leven in de buurt van haar ouders, Axel heeft net een carrière aan de Zuid As
in Amsterdam achter de rug en komt met zijn geliefde, annex secretaresse Geesje
terug naar de provincie, waar het volgens Mila altijd dinsdag is. De motieven
van Alex om terug te keren en de onenigheid tussen Mila en haar ouders vormen
een geheim dat langzaam wordt geopenbaard.
Suikerland slaat op het bietenveld in de plaats waar Axel verwekt is. Het suikerzoete decor met een roze gevel, nog versterkt door
lampjes langs de omtrek, en een geeloranje, vijfzits bank daarvoor (zie foto van Lex de Meester) staat in scherp
contrast tot de inhoud. Het tingeltangel deuntje dat de scènes met elkaar
verbindt doet denken aan een speeldoosje waarop miniatuur figuren hun
voorspelbare bewegingen uitvoeren. De levensechte spelers binnen dat decor
vervullen hun eigen onvermijdelijke rol in dit drama: de ongenaakbare Mila
vecht haar strijd uit tegen haar broer die niet al te welwillend wordt
bijgestaan door de afwachtende Geesje.
De rappe manier waarop de ijzersterke tekst van Peer
Wittenbols wordt gespeeld is fascinerend om te zien. De chemie is goed en afwisseling
tussen dialoog en beschouwing geeft diepte aan het spel. Mila kapt een
onderwerp af of laat dit opnieuw beginnen. Meteen in het begin stelt Mila haar
broer voor en vervolgens herhaalt Alex dit. Dit gebeurt met de nodige ironie
die de toon bepaalt van het verdere stuk. Mila vertelt dat ze private banker
was, een hartinfarct kreeg, in de maanden van herstel weer bij haar ouders
woonde en inmiddels op een crèche werkt. Zeeland blijkt goed voor de longen,
maar slecht voor het hart.
Op dat punt komt Geesje, die al die tijd op de bank zat, in
het verhaal. Ze vindt het een mooi vak, zegt ze. Ze is afkomstig uit een
arbeidersgezin en daarom misschien blij dat Mila ook een wat gewoner beroep
uitoefent. Wel vindt ze de dialoog tussen de broer en zus gemaakt jolig en
heeft liever niet dat ze grapjes over haar maken als ze moet plassen. Ze stoort
zich eraan dat ze zo afstandelijk met elkaar praten, zelfs door de telefoon confidenties
doen die ze niet gewoon tegen elkaar kunnen zeggen. Mila denkt er tot de
pieptoon het hare van dat Alex bekent dat hij de partner wordt van hun vader.
Hiermee is meteen iets gezegd over de humor die de
voorstelling in ruime mate bevat. De droge stijl krijgt gemakkelijk de lachers
op haar hand, bijvoorbeeld over het naam droppen van van de dikke vrouw van de toenmalige
vriend van Mila, die haar na haar infarct in de steek liet. De achternaam van
haar nieuwe vriend - Marcel en hoe - horen we pas na enige tijd. Geesje heeft
een achternaam, maar die horen we helemaal niet. Er wordt zelfs gerefereerd aan
haar forse lengte. Mila wil dat Geesje daartoe opstaat en Axel gaat daar niet
tegenin. Het tekent de verhouding van de angstige Axel tot zijn zus. Zijn
bleekheid en zijn amechtigheid geven zijn gesteldheid goed weer. ‘Adem toch eens
gewoon,’ zegt Geesje verschillende keren tegen haar vriend, want zij laat zich toch
ook niet kennen. Aan het eind legt Alex uitgeput zijn hoofd in de schoot van Mila,
maar Geesje trekt dat nijdig op de hare. Mila kijkt met een hautaine blik de
verte in en lijkt daarmee misschien wel op haar moeder.
Suikerland is een
voorstelling die bruist, die overloopt van venijn en plezier, van liefde en ironie,
van angst en vreugde.
De voorstelling werd in de regie van Lidwien Roothaan gespeeld
door Eva Marie de Waal, Jan Paul Buijs en Lottie de Bruijn. Hier meer
informatie op de site van Suikerland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten