Nederlandse vrouw doet stage in Japans visrestaurant
Beelden van traag zwemmende vissen en een vrouwenvinger die
een doorschijnende vin voelt brengen ons in de sfeer van Silent city, de tweede film van Threes Anna na The bird can’t fly. De film speelt zich vooral af in de keuken van
het visrestaurant van meester Kon in Tokio. Het restaurant krijgen we zelfs niet
te zien. De onzekere Rosa is in Nederland kok in een visrestaurant geweest,
maar heeft een stage in de keuken van meester Kon geregeld. Goed voorbereid heeft
ze zich niet, maar dat maakt het kijken naar haar belevenissen in een land met
totaal andere gebruiken juist tot een boeiende ervaring. Rosa zelf kijkt ook
haar ogen uit.
Een van de andere gebruiken is de omgang met cadeautjes. Kon
neemt het cadeautje dat Rosa voor hem heeft meegebracht aan, maar opent het
niet. Later ziet Rosa het ingepakte cadeautje in zijn kantoor staan. In Japan schijnt
het gebruik te zijn zoiets weer door te geven.
Rosa fileert zwijgend kleine vissen te midden van vooral
mannelijke collega’s. In de ochtend doen ze opwarmingsoefeningen. Kon doet af
en toe een demonstratie en laat zijn ondergeschikten zijn fileerkunst nadoen,
zelfs met levende vissen. Rosa kan niet erg haar draai vinden te midden van
collega’s die geen Engels spreken. Ze krijgt nachtmerries van een haring, die
krijgt aangeboden maar die blijkt te leven. Ze slaapt op een kamer met andere
vrouwen en zoekt meer privacy.
Via een collega komt ze aan een kamer. Daarmee volgt een
nieuw probleem want ze krijgt geen geld voor haar stage. Ze gaat met een andere
vrouw mee die ’s nachts werkt, niet als prostitueé zoals Rosa eerst denkt, maar
als animeerdame in een club, Mama san
geheten. De eigenaresse vraagt of ze whisky drinkt en geeft haar de naam
Rosita. Haar collega raadt haar na de eerste avond aan om meer te drinken, want
dan verdient ze ook meer. Ook moet ze haar hand onder de bodem van haar glas
houden, als ik dat goed begrepen heb om aan te geven dat ze haar poesje beschermt.
Een nogal brutale klant met wie ze over haar werk praat, hetgeen eigenlijk niet
de bedoeling is, vraagt haar of ze de vissen al begrijpt.
Rosa doet haar best en praat zelfs met de vissen, maar wordt
nijdig als ze na enige maanden nog steeds kleine vissen moet fileren. Ze stapt
naar het kantoor van Kon, waar ze haar cadeautje onuitgepakt ziet staan. Ze
vraagt of het goed is als ze aan een tafel met grotere vissen gaat staan en
neemt aan dat Kon dat goed vindt, want wie zwijgt stemt toe. Tegen haar
verbouwereerde collega’s zegt ze dat de sensei hai zei, maar God straft onmiddellijk want ze snijdt zich in haar
hand en moet naar het ziekenhuis om gehecht te worden. Haar frustratie reageert
ze af op een oude man die voorovergebogen loopt met een tafel op zijn rug en
geen blikje frisdrank van haar aanneemt. Boos gooit ze het blikje achter hem
aan.
Een klant die eerder handtastelijk was vraagt haar na haar
dienst mee te gaan naar zijn huis, hetgeen, zoals de kijker op zijn klompen
aanvoelt, verkeerd afloopt en Rosa nog meer in de war maakt. Het jonge boompje
op haar kamer verliest zijn blad en Rosa krijgt meer nachtmerries. We zien haar
in een felblauw jurkje over straat gaan, een beeld dat langzaam overgaat in een
aquarium, een prachtige vondst.
Laurence Roothooft speelt de rol van Rosa met verve. Haar
dromerige, observerende, onzekere instelling leidt tot vervreemdende ervaringen
in een land met andere tradities, ook voor werknemers in een visrestaurant,
zoals te horen was in de documentaire Sushi
– the global catch. Het duurt jaren voordat men opklimt van hulpje naar
assistent-kok en daarna nog weer jaren om de sushi’s te mogen bereiden.
Silent city is een
filmbewerking van de roman De stille stad,
ook door Threes Anna geschreven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten