Ontwikkelingen in de tonijnvangst in het licht van de steeds
grotere sushi consumptie
In zijn eerste lange documentaire toont de Amerikaan Mark
Hall de kwetsbaarheid van de tonijn aan voor de snel opkomende sushi behoeften
van de wereldbevolking. Dafne Bunskoek waarschuwt vooraf dat de kijker zich
straks zal bedenken om nog een sushi van witvintonijn te eten. In Warschau
werden ten tijde van het maken van de documentaire veel sushi restaurants
geopend en niet veel later bezweek ook Nederland onder de verleiding. Als
straks Peking de smaak te pakken krijgt kan het wel eens fout gaan.
De chef kok van het gerenommeerde Japanse sushi restaurant,
dat Sushiko heet, vertelt over de lange leerschool die zijn assistenten
krijgen. Pas na een jaar of vijf, als alle voorbereidende werkzaamheden
verrricht zijn, mogen zij de kok helpen met het bereiden van sushi. Als weetje
zegt hij dat wasabi de colibacterie doodt. Het restaurant koopt de vis op de
beroemde markt van Tsukiji. Het bedrijf aldaar dat in tonijn handelt, is al
zestig jaar actief. In zeventien seconden kan men de kwaliteit van de vis
beoordelen, onder andere door met een zaklantaarn in de buik van de vis te
kijken of door shiatsu toe te passen. We zien verschillende mensen ook proeven
van het vlees. De bedrijfsleider legt uit dat er verschillende soorten tonijn
zijn, waaronder de witvintonijn die weer opgedeeld is vanwege de verschillende
wateren waarin hij gevangen wordt.
Het bedrijf dat de tonijn slacht, bestaat zelfs al 250 jaar
en heeft het steeds drukker vanwege de grote vraag naar tonijn. Men koopt de
tonijn ook elders in de wereld op. Een soort parmaham lijkt het wel. Het
vervoer van de gekoelde tonijn gaat met vliegtuigen, waardoor de tonijnsushi binnen
enkele dagen op het bord van de consument ligt. Een verkoper in Tokio krijgt
steeds grotere bestellingen uit de Verenigde Staten, maar ook uit India en Lodz
in Polen, waar men de sushi met een zoete saus bereidt. In Austin Texas zwaait
een Amerikaan, die eerder weinig zag in de vis, de scepter in het
sushirestaurant waar hij als afwasser begon. Een ander maakt sushi’s in een
pushup koker, net als de ijslolly’s. Een restauranthouder in San Francisco at
altijd de schelpdieren in Puget Sound, maar inmiddels is de kust te veel
vervuilt.
Hall gaat verder met de vraag of de tonijn dit allemaal aan
kan. Een mevrouw van een natuurorganisatie in Monterey waarschuwt tegen uitroeiing. De tonijn is
onmisbaar voor het ecosysteem. Anders gaat het hele leven in de zee eraan. Vangtbeperkingen,
vastgelegd in internationele verdragen zijn niet erg effectief door het falen
van toezicht door de overheid. Vooral Japan trekt zich weinig van de
regelgeving aan, zo heb ik begrepen. Greenpeace protesteerde in 2010 wereldwijd
tegen het massaal leegvissen van de zeeën.
De restauranthouder in San Francisco zet alleen nepvarianten
op tafel. Gekweekte vis vormt een ander alternatief. In Australië is men druk
bezig om de kleine vissen in bassins op te kweken. Helaas kost dit veel visvoer,
die, net als het veevoer, beter direct geconsumeerd kan worden. Een andere
mogelijkheid is om witvintonijn te kweken uit kuit. In een kwekerij in Australië
worden de eitjes daartoe afgevangen. De vis komt niet uit de tank en is na
zeven jaren volgroeid en geschikt om te worden opgegeten. Dat scheelt allicht in
de onbarmhartige vangst van deze prachtige en voor het zeeleven zo belangrijke
dieren.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten