Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 1 februari 2014

In the shadow of the sun (2012), documentaire van Harry Freeland



Lichaamsdelen van witte negers gebruikt als medicijn

Jozephat Turner is een albino uit Tanzania. Hij is getrouwd met een zwarte vrouw en heeft kinderen. Haar kracht houdt hem gaande. Op de groep albino’s waartoe hij behoord wordt gejaagd, omdat hun lichaamsdelen en organen volgens toverdokters geluk brengen. Een visser zegt dat hem is vertelt dat hij met een lichaamsdeel van een albino is zijn boot meer vissen vangt. Daartoe worden albino’s in stukken gehakt. Turner gaat, met gevaar voor eigen leven, het land door om te vertellen dat dit onzin is. Hij denkt dat hij twee maanden wegblijft maar dat worden vier jaar. Hij vertrouwt zijn luisteraars in de dorpen niet, maar vindt dat hij ermee door moet gaan. Hij weet dat het moderne leven mensen onder druk zet.

De tweede albino die in de documentaire een hoofdrol speelt heet Vedastus. Hij woont met zijn moeder op het eiland Ukerewe in het Victoriameer, waar meer albino’s wonen. Zijn vader heeft hij nooit gekend. Hij zou graag weer naar school willen, nadat hij voor zijn examen gezakt is vanwege slecht zicht, een kenmerk van albino’s. Hij mijdt het liefst mensen en wijt zich aan experimenten met elektriciteit. Harry Freeland ontmoette hen in 2006. 

In 2008 is er een reportage over de moorden op eilanden in het merengebied, waar albino’s vroeger naar toe werden gebracht. Vanwege de gevaren die hij loopt, mag Vedastus naar een internaat voor albino’s, maar uiteindelijk gaat dat vanwege het overschot aan leerlingen niet door. Turner bezoekt de school ook. Hij spreekt een meisje dat een arm mist. Haar vader zou geld hebben aangenomen van de dader.

In 2009 spreekt de minister president zich uit tegen de moorden op albino’s. Turner spreekt met een toverdokter die vertelt dat hij een witte duivel is die geofferd kan worden. Later vertelt hij tegen een zwarte vriend dat hij de Kilimanjaro wil beklimmen, ondanks zijn zwakke gestel dat eigen is aan albino’s. Tijdens een demonstratie van albino’s op 4 mei, Albinodag, wordt de vice president tot ere gast gemaakt. De president spreekt zich uit in het parlement tegen de toverdokters, die overtuigd zijn van de gelukbrengende kracht van albinolichaamsdelen.

Turner spreekt in zijn eigen dorp waar een moord op een albino is gepleegd. Hij vraagt ouderen naar hun visie. Die denken dat albino’s vervloekt zijn. Onderwijs is belangrijk, zegt Turner om hun verkeerde opvattingen uit hun hoofd te krijgen. Hijzelf wordt liever vergiftigd zoals vroeger gebeurde, dan in stukken gehakt.

Turner gaat ook naar Ukerewe en praat daar met Vedastus, die graag praktische kennis opdoet en electro-monteur wil worden. Zijn moeder heeft aids, zijn vader heeft hem verstoten. In het dorp noemde men hem vroeger hond. De moeder van Vedastus vreest dat haar zoon mishandeld wordt als zij overlijdt. Turner herkent hoe moeilijk het was toen zijn moeder overleed en hij bedreigd werd.  

Op de grens met Burundi zijn in 2010 kampen ingericht waarin albino’s wonen, zodat ze niet overvallen kunnen worden. Turner spreekt een jonge vrouw die liever dood is, want de onzekerheid is moordend. Turner zegt dat huilen niet helpt. Hij maakt een tocht naar de top van de Kilimanjaro om aandacht te vestigen op het probleem. Voetje voor voetje komt hij boven. Zijn leven ziet hij als het beklimmen van een berg. Vedastus krijgt een brief van hem dat hij een school voor de jongen heeft gevonden. In maart 2012 wordt Turner bijna uit zijn hotel ontvoerd. Hij vreest het einde maar vergeeft zijn vijanden. Zo komt hij alles te boven, deze dappere man.

De documentaire was de publieksfavoriet tijdens de IFFR 2012. Hier de trailer op Vimeo.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten