Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 2 februari 2014

Doe maar. Dit is alles (2013), documentaire van Patrick Lediers en Martijn Nijboer



Opkomst en neergang van de Nederlandse Beatles

Als een komeet schoot Doe maar de hemel in, maar net zo snel brandde de popgroep weer op. De periode van succes duurde goed beschouwd maar vier jaar, zegt voorman Henny Vrienten. Toen hij een kleine jongen van een jaar of zes tegenover zich zag in de zaal waarin hij speelde, wist hij dat hij moest stoppen. Het moet ook een vervreemdende ervaring voor hem geweest zijn, een volwassen muzikant tegenover een kind, dat net uit de luiers kwam. Gelukkig zijn ze niet als K3 in de gekte meegegaan maar hielden ze de eer aan zichzelf.

Naast het steeds jonger wordende publiek speelde ook een sluimerend meningsverschil tussen Ernst Jansz en Henny Vrienten op. Vrienten was pas later bij de band gekomen en had de afspraak met Jansz dat hun inbreng in de nummers gelijk zou zijn. Omdat Vrienten echter veel meer liedjes schreef, besloot hij een soloalbum uit te brengen. Jansz verdacht hem ervan de beste nummers voor zichzelf te bewaren, iets dat door Vrienten weersproken werd. Een ander conflictpunt was de regeling van de royalties. Vrienten wilde die gelijkelijk over alle bandleden verdelen, maar Jansz was daartegen vanuit een moeilijk te begrijpen idee dat hij zijn identiteit wilde bewaren.

Eerder al hadden Jansz en Vrienten meningsverschillen over de manier waarop de nummers gespeeld dienden te worden. Als ze er niet uit kwamen vroegen ze Jan Hendriks, die van het eerste uur was, om zijn mening. Aldus werd het nummer Als de bom valt van Jansz in een bewerking van de gehaaidere Vrienten sterker.

Reggae en ska vormden de achtergrond voor de aansprekende muziek die Doe Maar maakte en die steeds meer publiek trok, vooral van gillende meisjes. De verlegen types vielen op Jansz, de meer extraverte op Vrienten. Zo was dat eerlijk verdeeld. De twee muzikanten waren daarover in ieder geval niet jaloers op elkaar. Jansz vertelt over meisjes die vaak bij hem in de tuin stonden. Nadat hij een slagboom bij de ingang had geplaatst, bleven ze daar keurig achter staan, op een enkeling na. Zijn vrouw wees hem tijdens het avondeten eens op een meisje dat buiten in de regen stond. Jansz haalde haar binnen, zette haar bij de kachel en bracht haar naar het station.

Ze namen hun platen op in de studio van Johnny Hoes, die een volks repertoire uitbracht, maar de muziek Doe Maar ook leuk vond. Wisselingen in de bezetting bleven hen niet bespaard. Drummer Carel moest stoppen vanwege cocaïnegebruik toen de band bekender werd en professioneler moest werken. De nieuwe man, René van Collem was aan de heroïne en begon te stelen waardoor zijn deelname onmogelijk werd, al mocht hij later weer terugkomen. Aardige jongens waren het, die risk speelden in een huurhuis in Weert dat Hoes voor hen geregeld had en die werkten voor weinig geld vanwege slechte contracten.  

In de documentaire van Patrick Lediers en Martijn Nijboer werken de groepsleden toe naar het Glad ijs-concert dat ze in februari 2013 in Eindhoven gaven. In de bus repeteren ze de nummers en bespreken de meningsverschillen van weleer zonder al te veel oud zeer. Het is grappig dat de bakvissen van toen in Eindhoven weer massaal opdraafden. Het leeftijdsverschil was in ieder geval minder schrijnend. Het leek of ze de vraag of dit alles is, met elkaar deelden. Het is in ieder geval een goed uitgangspunt voor bezinning.  

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten