Opkomst en neergang van de Nederlandse Beatles
Als een komeet schoot Doe
maar de hemel in, maar net zo snel brandde de popgroep weer op. De periode
van succes duurde goed beschouwd maar vier jaar, zegt voorman Henny Vrienten. Toen
hij een kleine jongen van een jaar of zes tegenover zich zag in de zaal waarin
hij speelde, wist hij dat hij moest stoppen. Het moet ook een vervreemdende
ervaring voor hem geweest zijn, een volwassen muzikant tegenover een kind, dat
net uit de luiers kwam. Gelukkig zijn ze niet als K3 in de gekte meegegaan maar
hielden ze de eer aan zichzelf.
Naast het steeds jonger wordende publiek speelde ook een sluimerend
meningsverschil tussen Ernst Jansz en Henny Vrienten op. Vrienten was pas later
bij de band gekomen en had de afspraak met Jansz dat hun inbreng in de nummers gelijk
zou zijn. Omdat Vrienten echter veel meer liedjes schreef, besloot hij een
soloalbum uit te brengen. Jansz verdacht hem ervan de beste nummers voor
zichzelf te bewaren, iets dat door Vrienten weersproken werd. Een ander
conflictpunt was de regeling van de royalties. Vrienten wilde die gelijkelijk
over alle bandleden verdelen, maar Jansz was daartegen vanuit een moeilijk te
begrijpen idee dat hij zijn identiteit wilde bewaren.
Eerder al hadden Jansz en Vrienten meningsverschillen over
de manier waarop de nummers gespeeld dienden te worden. Als ze er niet uit
kwamen vroegen ze Jan Hendriks, die van het eerste uur was, om zijn mening.
Aldus werd het nummer Als de bom valt
van Jansz in een bewerking van de gehaaidere Vrienten sterker.
Reggae en ska vormden de achtergrond voor de aansprekende
muziek die Doe Maar maakte en die
steeds meer publiek trok, vooral van gillende meisjes. De verlegen types vielen
op Jansz, de meer extraverte op Vrienten. Zo was dat eerlijk verdeeld. De twee muzikanten
waren daarover in ieder geval niet jaloers op elkaar. Jansz vertelt over
meisjes die vaak bij hem in de tuin stonden. Nadat hij een slagboom bij de
ingang had geplaatst, bleven ze daar keurig achter staan, op een enkeling na.
Zijn vrouw wees hem tijdens het avondeten eens op een meisje dat buiten in de
regen stond. Jansz haalde haar binnen, zette haar bij de kachel en bracht haar
naar het station.
Ze namen hun platen op in de studio van Johnny Hoes, die een
volks repertoire uitbracht, maar de muziek Doe
Maar ook leuk vond. Wisselingen in de bezetting bleven hen niet bespaard.
Drummer Carel moest stoppen vanwege cocaïnegebruik toen de band bekender werd
en professioneler moest werken. De nieuwe man, René van Collem was aan de
heroïne en begon te stelen waardoor zijn deelname onmogelijk werd, al mocht hij
later weer terugkomen. Aardige jongens waren het, die risk speelden in een
huurhuis in Weert dat Hoes voor hen geregeld had en die werkten voor weinig
geld vanwege slechte contracten.
In de documentaire van Patrick Lediers en Martijn Nijboer
werken de groepsleden toe naar het Glad
ijs-concert dat ze in februari 2013 in Eindhoven gaven. In de bus repeteren
ze de nummers en bespreken de meningsverschillen van weleer zonder al te veel oud
zeer. Het is grappig dat de bakvissen van toen in Eindhoven weer massaal
opdraafden. Het leeftijdsverschil was in ieder geval minder schrijnend. Het
leek of ze de vraag of dit alles is, met elkaar deelden. Het is in ieder geval een
goed uitgangspunt voor bezinning.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten