Onschuldige Russische advocaat sterft in cel
Sergei Magnitsky was een Russisch advocaat die op een
kantoor in Moskou werkte en een ernstige fraudezaak op het spoor kwam. Helaas werden
niet de fraudeurs aangepakt maar hijzelf. De daders lopen nog steeds rond
terwijl Magnitsky op 36 jarige leeftijd in november 2009 in zijn cel overleed. Postuum
werd hij veroordeeld vanwege belastingontduiking. Dit klinkt met de zaak rond
Chodoroski in het geheugen, zeer bekend.
Zijn moeder Natalia brengt aan het begin van de documentaire
bloemen naar zijn graf. Ze vertelt op een bankje over haar zoon. Hij was dol op
zijn kinderen, ging als tegenwicht tegen zijn drukke baan graag naar concerten
en werd op school vriendjes met kinderen die niet geliefd waren. Helaas komt
zijn vrouw Natasja niet in beeld. Tante Tatjana had verwacht dat de wet haar
neef zou beschermen. Ze vertelt dat hij op zijn tiende al Dante las en dat hij altijd
de bloemen wilde die een verkoopster moeilijk kon verkopen. Ook vriend Roman
komt aan het woord. Hij vindt het treurig dat hij zijn vriend niet kon helpen.
Achtergrond van zijn dood is een zaak die door Bill Browder,
een grote Amerikaanse investeerder in Moskou werd aangespannen tegen de Russische
overheid nadat zijn bedrijf werd verdacht van belastingontduiking. Nadat hem in
2007 een visum was geweigerd, viel de politie in bij het bedrijf en nam twee
bestelwagens met documenten mee.
Vervolgens kreeg men te horen dat het bedrijf in andere
handen was overgegaan. Dat bleken de handen van een moordenaar. Magnitsky
onderzocht de zaak en kwam erachter dat er 230 miljoen aan belastinggeld
gestort was op de rekening van het overgenomen bedrijf. Hij verwachtte dat
Poetin de criminelen zou aanpakken, maar kreeg zelf de overheid op zijn dak. Omdat
die samenwerkte met criminelen, verlieten veel betrokken advocaten het land.
Magnitsky bleef, werd gearresteerd en opgesloten in een ijskoude cel waarin het
rioolwater over de vloer liep. In de documentaire zijn fragmenten te horen van
het gevangenisdagboek dat Magnitksky bijhield.
In november 2008 volgt de eerste hoorzitting over de zaak.
Magnitsky wilde niet dat zijn familie zou komen. Omdat hij liever niet had dat
ze hem geboeid zagen, zegt zijn moeder. Hij had zich serieus voorbereid, maar
kreeg geen voet aan de grond. Hij twijfelde of hij wel moest doorgaan met zijn
strijd.
Gezondheidsproblemen worden niet onderzocht. Bezoek werd
niet toegestaan. Als uit een brief van Magnitsky is op te maken dat hij een
ontsteking aan de alvleesklier heeft, wordt hij, zogenaamd vanwege een
verbouwing, overgeplaatst naar een andere gevangenis waar het regime nog harder
is. Men wilde hem dwingen zijn getuigenis in te trekken. Hij lag als een foetus
in zijn brits maar brak niet, zegt Browder. Net als Solzenitsjin sloot hij geen
deal met de overheid.
Tijdens een tweede hoorzitting in november 2009 oogde hij
mager zegt zijn moeder. De rechter was erg bot tegen hem. Ze viel hem
voortdurend in de rede. Magnitsky verliet de zaal in staat van wanhoop. Zijn tante
vertelt dat ze niet meer wachten tot hij met een auto zou worden afgevoerd,
omdat het al laat was en erg koud. Kort daarop hoorden ze het bericht van zijn
overlijden.
Het bericht kwam als een schok. De moeder vertelt dat ze in
het mortuarium onder het laken keek en zag dat hij na het proces op zijn handen
geslagen was. Browder noemt het verontrustend dat een autopsie geweigerd werd.
Ook de onderzoekrechters zitten nog met veel vragen.
Een medewerker van het investeringsbedrijf typeert Magnitksy
als gewetensvol. Een lange zachtaardige man met ijzer van binnen. Een vrouw van
een celgenote vertelt dat Magnitsky in de cel waarin het barstte van de vlooien
en luizen en verklikkers druk uitoefenden, zijn gevoel probeerde uit te
schakelen. Ze hoopt dat zijn dood een keerpunt teweegbrengt. In ieder geval
weigerde de Verenigde Staten toegang aan betrokkenen bij deze zaak.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten