Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 3 februari 2014

Rinus Spruit over Een dag om aan de balk te spijkeren, VPRO-Boeken, 2 februari 2014



Zeeuwse zoon met minderwaardigheidsgevoelens acht zijn vader hoog

Een dag om aan de balk te spijkeren is de tweede roman van de Zeeuw Rinus Spruit en werd bejubeld door Oek de Jong. Wim Brands maakt de vergelijking met Boven is het stil van Gerbrand Bakker. Net als in het eerste roman De rietdekker neemt de vader een belangrijke plaats in. Brands vraagt Spruit naar de totstandkoming van zijn eerste boek.

Spruit wilde altijd al een roman schrijven, maar dat lukte steeds maar niet. Toen hij veertig jaar oud was, besloot hij zijn vader te interviewen over zijn werk als rietdekker en zijn leven. Hij wilde de interviews uitwerken tot een boek, maar dat lukte pas na de dood van zijn vader. Hij knoopte er meteen een tweede deel aan vast over zijn eigen beleving van zijn vader.

Brands vraagt of hij nooit zelf overwogen heeft om rietdekker te worden.
Spruit kreeg, hoewel het rietdekken in de familie zat, van zijn moeder, die vroeg overleed, de opdracht mee om door te leren. Er kwamen ook steeds minder boerderijen in Zeeland. Na zijn studie koos hij voor het bankwezen en later voor de verpleging, maar kon in beide bedrijfstakken kon hij vanwege zijn ziekelijke verlegenheid zijn draai niet vinden.

Hij vertelt dat op zijn bureau in het bankkantoor een intercom stond waarmee hij met de baas kon communiceren, maar op het moment dat dit nodig was, kwam er geen geluid uit zijn mond; in het ziekenhuis was hij in 1967 omringd door vrouwen, in wier gezelschap zijn verlegenheid zich extra manifesteerde. Hij gaf zich, net als op school door zijn uiterste best te doen, een houding door rond te lopen als een gemankeerde professor, die van mening was dat hij het nog eens ver zou schoppen, misschien zelfs net zo ver als Jezus. Als het half acht was, verzocht hij als machtige uitsmijter het bezoek in het ziekenhuis om afscheid te nemen, waarna hij weer als een geslagen hond achter de koffie naast de zusters. Spruit begrijpt inmiddels dat hij zijn sterke minderwaardigheidsgevoelens met machtsuitoefening probeerde te compenseren.

In Een dag om aan de balk te spijkeren, dat nauw aansluit bij zijn eigen leven, probeert hoofdpersoon Maarten contact te leggen met een meisje door middel van een advertentie. Hij schrijft een brief aan een kandidate, waarin hij uitlegt dat een ontmoeting niet kan doorgaan. Hij reist met de tram naar haar toe en doet de brief bij haar in de bus, waarna hij het idee heeft dat hij toch dicht bij haar geweest is.

Brands vraagt naar de rol van de vader in zijn romans. Net als in De rietdekker neemt de vader in Een dag om aan de balk te spijkeren een belangrijke rol in als keuterboer.
Spruit wilde graag over de vader-zoon verhouding schrijven. Zijn vader was een eenvoudige en boeiende man. Na diens overlijden keek hij terug op hun verhouding en vroeg zich af wat zijn eigen moeilijkheden op werk en relatiegebied aan zijn vaders geluk hadden bijgedragen. Hij was een last geweest voor zijn vader omdat hij zijn draai niet kon vinden. Zijn medelijden zorgde ervoor dat hij hem een belangrijke rol in zijn boeken toebedacht. Hij kwam daardoor dicht bij zijn vader.

Op de vraag van Brands of hij zichzelf wel eens vervloekt heeft, antwoordt Spruit dat hij ook niet weet waarom hij vroeger zo verlegen was.  

Brands vindt Een dag om aan de balk te spijkeren beklemmend. Het is gedurfd om zo’n zelfportret te schrijven.
Spruit zegt dat hij inmiddels de leeftijd heeft waarop hij niet meer bang is om zichzelf te tonen. Faal- en bindingsangst zijn geen schande. Hij zal niet de enige zijn.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten