Het moeizame leven van oudere Franse homoseksuelen levert
waarachtige verhalen op
Sébastien Lifshitz portretteert in Les invisibles een tiental Zuid-Franse homoseksuelen, die tussen de
Eerste en de Tweede Wereldoorlog geboren zijn en de knoet van de katholieke
kerk aan de lijve hebben meegemaakt. De kerk bepaalde het maatschappelijk leven
en daarin was geen plaats van homoseksualiteit, met als gevolg dat homoseksuelen
onzichtbaar leefden. In Les invisibles komen
heel verschillende personen aan het woord, mannen en vrouwen, waarvan sommingen
al van jongs af aan wisten dat ze homoseksueel waren, terwijl anderen het pas
later ontdekten. De overeenkomst is dat ze vrij vertellen over hun leven en
daarmee deze documentaire tot een waarlijk document humain maken in de zin als
door Stephen Fry bedoeld.
Het eerste beeld is van een vogeltje dat door de zorgzame Pierre
met een pincet uit zijn ei gepeuterd wordt. Het is een fraaie metafoor voor de moeizame
coming out die de tien personen beleefd hebben. Pierre en Yann verzorgen vogels
en praten over hun verhouding die niet zo harmonieus begon. Yann, een ongewenst
kind dat in een pleeggezin werd opgevoed, wist al op vroege leeftijd dat hij
anders was. In het arbeidersmilieu werd dat niet geaccepteerd, evenmin als bij
de communistische partij. Homoseksualiteit was een ziekte. Pierre kwam uit een
katholiek nest, voelde zich als koorknaap aangetrokken door jongens, maar
verzweeg dat voor zijn ouders. Tijdens zijn studie hield hij zijn voorkeur
verborgen en ook tussen mannen met wie hij op de Zuidpool werkte. Hij leefde in
een witte woestijn, zegt hij, kreeg een drankprobleem en heeft veel tijd
verloren.
Heel wat minder open gaan Jacques en Bernard met elkaar om. Bernard
is duidelijk de baas van de twee en maakt dat erg duidelijk. Jacques komt uit
een huwelijk en reageerde op een contactadvertentie van Bernard die zijn hele
leven homoseksuele relaties had, maar zijn laatste overleden partner erg miste.
De vrouw van Jacques was niet ondersteboven van het feit dat hij zei dat hij
homoseksueel was. Hun seksuele relatie stond al lang op een laag pitje.
Pierrot is een ongebonden biseksuele geitenboer. Hij heeft
zijn hele leven relaties gehad met mannen en vrouwen. In zijn dorp praatte men
niet over homoseksualiteit maar er werd wel geroddeld over een meisje dat rookte
en lange broeken droeg. Hij zag dat een bok masturbeert als er geen geit in de
buurt is. Pierrot kreeg zelf als veertien jarige uit vrije wil contact met een
zestigjarige man en vrijde op zijn zestiende met een dienstmeisje. Hij had veel
avontuurtjes langs de rivier.
Thérèse (zie foto) is geboren in 1927 en maakte de nasleep van de Eerste
Wereldoorlog mee, toen er weinig mannen over waren. Haar ouders zoenden elkaar
vaak, maar de moeder was niet zo open tegen haar dochter. Thérèse trouwde als
maagd. Ze herinnert zich weinig van het seksleven. Het huwelijk was een enorme
sleur. Ze kreeg vier kinderen en was blij dat het daarbij bleef. Ze eet met
haar kinderen en vertelt haar dochter dat ze een huwelijksaanzoek kreeg.
Christian had een bijzondere kindertijd in een groot gezin. Zijn
vader voerde slechts monologen en zijn moeder cijferde zich weg. Hij ging bij de
jezuïeten op school en stond met een stijve onder de douche. De preken maakten
hem aan het piekeren. Later kreeg hij problemen met intimiteit. Hij ging naar
Afrika maar kwam eenzaam terug in Marseille. In 1979 knapte er iets.
Elisabeth en Catherine hebben samen een tuin en een
geitenboerderij. Het was liefde op het eerste gezicht. Ze hadden daarvoor ieder
een lesbische relatie maar werden weggepest op hun werk vanwege hun geaardheid.
Ze begonnen opnieuw tussen traditionele boeren en hebben nooit problemen met hen
gehad.
Monique vroeg zich af hoe ze moest vertellen over haar
geaardheid. Men was verrast dat ze altijd van meisjes had gehouden. Ze was
altijd verlegen met vrouwen. Zij droeg een dag om .rouwen te verleiden, haar
eerste vriendin betekende puur geluk.
Tussen de fragmenten door zijn mooie natuurbeelden te zien
die de verhalen van de personen kracht bij zetten.
Hier
een fragment tussen Bernard en Jacques.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten