Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 7 februari 2014

Les invisibles (2012), documentaire van Sébastien Lifshitz



Het moeizame leven van oudere Franse homoseksuelen levert waarachtige verhalen op

Sébastien Lifshitz portretteert in Les invisibles een tiental Zuid-Franse homoseksuelen, die tussen de Eerste en de Tweede Wereldoorlog geboren zijn en de knoet van de katholieke kerk aan de lijve hebben meegemaakt. De kerk bepaalde het maatschappelijk leven en daarin was geen plaats van homoseksualiteit, met als gevolg dat homoseksuelen onzichtbaar leefden. In Les invisibles komen heel verschillende personen aan het woord, mannen en vrouwen, waarvan sommingen al van jongs af aan wisten dat ze homoseksueel waren, terwijl anderen het pas later ontdekten. De overeenkomst is dat ze vrij vertellen over hun leven en daarmee deze documentaire tot een waarlijk document humain maken in de zin als door Stephen Fry bedoeld.

Het eerste beeld is van een vogeltje dat door de zorgzame Pierre met een pincet uit zijn ei gepeuterd wordt. Het is een fraaie metafoor voor de moeizame coming out die de tien personen beleefd hebben. Pierre en Yann verzorgen vogels en praten over hun verhouding die niet zo harmonieus begon. Yann, een ongewenst kind dat in een pleeggezin werd opgevoed, wist al op vroege leeftijd dat hij anders was. In het arbeidersmilieu werd dat niet geaccepteerd, evenmin als bij de communistische partij. Homoseksualiteit was een ziekte. Pierre kwam uit een katholiek nest, voelde zich als koorknaap aangetrokken door jongens, maar verzweeg dat voor zijn ouders. Tijdens zijn studie hield hij zijn voorkeur verborgen en ook tussen mannen met wie hij op de Zuidpool werkte. Hij leefde in een witte woestijn, zegt hij, kreeg een drankprobleem en heeft veel tijd verloren.

Heel wat minder open gaan Jacques en Bernard met elkaar om. Bernard is duidelijk de baas van de twee en maakt dat erg duidelijk. Jacques komt uit een huwelijk en reageerde op een contactadvertentie van Bernard die zijn hele leven homoseksuele relaties had, maar zijn laatste overleden partner erg miste. De vrouw van Jacques was niet ondersteboven van het feit dat hij zei dat hij homoseksueel was. Hun seksuele relatie stond al lang op een laag pitje.

Pierrot is een ongebonden biseksuele geitenboer. Hij heeft zijn hele leven relaties gehad met mannen en vrouwen. In zijn dorp praatte men niet over homoseksualiteit maar er werd wel geroddeld over een meisje dat rookte en lange broeken droeg. Hij zag dat een bok masturbeert als er geen geit in de buurt is. Pierrot kreeg zelf als veertien jarige uit vrije wil contact met een zestigjarige man en vrijde op zijn zestiende met een dienstmeisje. Hij had veel avontuurtjes langs de rivier.

Thérèse (zie foto) is geboren in 1927 en maakte de nasleep van de Eerste Wereldoorlog mee, toen er weinig mannen over waren. Haar ouders zoenden elkaar vaak, maar de moeder was niet zo open tegen haar dochter. Thérèse trouwde als maagd. Ze herinnert zich weinig van het seksleven. Het huwelijk was een enorme sleur. Ze kreeg vier kinderen en was blij dat het daarbij bleef. Ze eet met haar kinderen en vertelt haar dochter dat ze een huwelijksaanzoek kreeg.

Christian had een bijzondere kindertijd in een groot gezin. Zijn vader voerde slechts monologen en zijn moeder cijferde zich weg. Hij ging bij de jezuïeten op school en stond met een stijve onder de douche. De preken maakten hem aan het piekeren. Later kreeg hij problemen met intimiteit. Hij ging naar Afrika maar kwam eenzaam terug in Marseille. In 1979 knapte er iets.

Elisabeth en Catherine hebben samen een tuin en een geitenboerderij. Het was liefde op het eerste gezicht. Ze hadden daarvoor ieder een lesbische relatie maar werden weggepest op hun werk vanwege hun geaardheid. Ze begonnen opnieuw tussen traditionele boeren en hebben nooit problemen met hen gehad.

Monique vroeg zich af hoe ze moest vertellen over haar geaardheid. Men was verrast dat ze altijd van meisjes had gehouden. Ze was altijd verlegen met vrouwen. Zij droeg een dag om .rouwen te verleiden, haar eerste vriendin betekende puur geluk.    

Tussen de fragmenten door zijn mooie natuurbeelden te zien die de verhalen van de personen kracht bij zetten.

Hier een fragment tussen Bernard en Jacques.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten