Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 8 februari 2014

Filmrecensie: Mundane history (2009), Anocha Suwichakornpong



Het belang van het moment

Jao nok krajok, zoals Mundane history in het Thais heet, gaat volgens de titel om een alledaags verhaal. Een verbitterde invalide jongeman wordt verzorgd en verpleegd door een leeftijdsgenoot. Veel komen we niet te weten van de achtergrond van de invaliditeit van de jongen. Alles speelt zich, net als in The English patient, af rond de verhouding tussen de patiënt en de verpleger, al is die in Mundane history van het mannelijk geslacht.

De verhouding tussen de twee begint vanuit een nultoestand. De lichtval van de bladeren op het roodachtige parket spreekt van een blijvende situatie. Pun zit aan de tafel die aan de zijkant van het bed staat waarop de invalide Khun Ake ligt temidden van zijn boekenkasten en een schildpad die in een bak rondzwemt. Khun Ake is van goede komaf. Zijn vader werkt op een universiteit. Zijn moeder is overleden, horen we van de huishoudster. Somjai, de vrouw die de zaken in het huis beheert, toont Pun zijn kamer in een bijgebouw van het grote huis.

De huishoudster kookt de maaltijden die de vader, Khun Ake en Pun samen gebruiken. De verhouding tussen Khun Ake en zijn vader is slecht. Pun belt naar huis dat de sfeer kil is en dat hij niet weet of hij het volhoudt.

Khun Ake trekt zich steeds meer terug. Hij wil zijn ooms niet zien, die op bezoek komen en ook niet meer samen met zijn vader eten. Pun probeert zijn interesse te wekken voor de wereld. Hij vertelt dat hij vroeger zelf schrijver wilde worden. Dat biedt een opening. Khun Ake vertelt dat hij ook eerst schrijver wilde worden. Hij hoort Pun uit over zijn ouders. Die zijn overleden, zijn moeder nog maar kort geleden. Zijn vader verdween. Toen de zus van Pun geboren werd, werd Pun aan zijn lot overgelaten.

Khun Ake wil graag in de regen buiten zitten en drijfnat worden. Pun voldoet aan zijn verzoek. Later probeert Khun Ake ook te masturberen in bad, maar het zal door zijn ziekte zijn dat dit niet lukt. Pun leest over Tibet en spoort Khun Ake aan om weer te gaan schrijven.  

Somjai lijkt door de vader gebruikt te worden, maar zoals zoveel blijft dit onduidelijk. Ze brengt Khun Ake zijn eten, vertelt hem dat ze hem als klein kind al kende en dat ze het erg vindt wat er gebeurd is.

De onduidelijkheid neemt alleen maar toe. De film verplaatst zich naar de kosmos, naar de aarde die explodeert, naar mogelijke kernrampen die zich voordoen. Pun vertelt Khun Ake dat hij vroeger als kind dacht dat de aarde plat was. Hij geeft daarmee aan dat mensen maar moeilijk hun ideeën kunnen veranderen. We zien hem bidden in een tempel en een vogel loslaten uit een kooi. Samen met Khan Ake bezoekt hij een tentoonstelling over de ruimtevaart, waarop ze ook een driedimensionale projectie van de sterrenhemel zien. De twee liggen daarna in het gras en bespreken de mogelijkheid in het verleden te leven. Ze concluderen dat alleen het heden bestaat. Pun stelt de hamvraag hoe het ongeluk eigenlijk gebeurd is, maar in plaats van een antwoord zien we beelden van sterren die exploderen als het hun tijd is. Khun Ake ligt op bed in een ziekenhuis. De donkere vlekken in zijn gezicht duiden op Aids. We zien hem als dreumes naakt door het gras lopen Lang staan we stil bij de keizersnede.

De vraag of dit een cultfilm is of een diepere betekenis heeft, is moeilijk te beantwoorden, maar een alledaags verhaal is Mundane history zeker niet. Alle persoonlijke leed weegt niet op tegen dit moment, dit altijd voortdurende moment dat wij bestaan.

De Pink Floyd achtige muziek van The Photo Sticker Machine vormt een prachtig tegenwicht tegen de stille ziekenhuissfeer.

Hier de trailer op de site van IFFR.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten