Het belang van het moment
Jao nok krajok,
zoals Mundane history in het Thais
heet, gaat volgens de titel om een alledaags verhaal. Een verbitterde invalide
jongeman wordt verzorgd en verpleegd door een leeftijdsgenoot. Veel komen we
niet te weten van de achtergrond van de invaliditeit van de jongen. Alles
speelt zich, net als in The English
patient, af rond de verhouding tussen de patiënt en de verpleger, al is die
in Mundane history van het mannelijk
geslacht.
De verhouding tussen de twee begint vanuit een nultoestand. De
lichtval van de bladeren op het roodachtige parket spreekt van een blijvende
situatie. Pun zit aan de tafel die aan de zijkant van het bed staat waarop de
invalide Khun Ake ligt temidden van zijn boekenkasten en een schildpad die in
een bak rondzwemt. Khun Ake is van goede komaf. Zijn vader werkt op een
universiteit. Zijn moeder is overleden, horen we van de huishoudster. Somjai,
de vrouw die de zaken in het huis beheert, toont Pun zijn kamer in een
bijgebouw van het grote huis.
De huishoudster kookt de maaltijden die de vader, Khun Ake
en Pun samen gebruiken. De verhouding tussen Khun Ake en zijn vader is slecht. Pun
belt naar huis dat de sfeer kil is en dat hij niet weet of hij het volhoudt.
Khun Ake trekt zich steeds meer terug. Hij wil zijn ooms
niet zien, die op bezoek komen en ook niet meer samen met zijn vader eten. Pun
probeert zijn interesse te wekken voor de wereld. Hij vertelt dat hij vroeger zelf
schrijver wilde worden. Dat biedt een opening. Khun Ake vertelt dat hij ook
eerst schrijver wilde worden. Hij hoort Pun uit over zijn ouders. Die zijn
overleden, zijn moeder nog maar kort geleden. Zijn vader verdween. Toen de zus
van Pun geboren werd, werd Pun aan zijn lot overgelaten.
Khun Ake wil graag in de regen buiten zitten en drijfnat
worden. Pun voldoet aan zijn verzoek. Later probeert Khun Ake ook te
masturberen in bad, maar het zal door zijn ziekte zijn dat dit niet lukt. Pun leest
over Tibet en spoort Khun Ake aan om weer te gaan schrijven.
Somjai lijkt door de vader gebruikt te worden, maar zoals
zoveel blijft dit onduidelijk. Ze brengt Khun Ake zijn eten, vertelt hem dat ze
hem als klein kind al kende en dat ze het erg vindt wat er gebeurd is.
De onduidelijkheid neemt alleen maar toe. De film verplaatst
zich naar de kosmos, naar de aarde die explodeert, naar mogelijke kernrampen
die zich voordoen. Pun vertelt Khun Ake dat hij vroeger als kind dacht dat de
aarde plat was. Hij geeft daarmee aan dat mensen maar moeilijk hun ideeën
kunnen veranderen. We zien hem bidden in een tempel en een vogel loslaten uit
een kooi. Samen met Khan Ake bezoekt hij een tentoonstelling over de
ruimtevaart, waarop ze ook een driedimensionale projectie van de sterrenhemel zien.
De twee liggen daarna in het gras en bespreken de mogelijkheid in het verleden te
leven. Ze concluderen dat alleen het heden bestaat. Pun stelt de hamvraag hoe
het ongeluk eigenlijk gebeurd is, maar in plaats van een antwoord zien we
beelden van sterren die exploderen als het hun tijd is. Khun Ake ligt op bed in
een ziekenhuis. De donkere vlekken in zijn gezicht duiden op Aids. We zien hem
als dreumes naakt door het gras lopen Lang staan we stil bij de keizersnede.
De vraag of dit een cultfilm is of een diepere betekenis
heeft, is moeilijk te beantwoorden, maar een alledaags verhaal is Mundane history zeker niet. Alle persoonlijke
leed weegt niet op tegen dit moment, dit altijd voortdurende moment dat wij
bestaan.
De Pink Floyd achtige muziek van The Photo Sticker Machine vormt een prachtig tegenwicht tegen de stille
ziekenhuissfeer.
Hier
de trailer op de site van IFFR.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten