Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 13 februari 2014

John and Jane (2005), documentaire van Ashim Ahluwalia



De uitwassen van de 24-uurs economie

Ashim Ahluwalia portretteert in John and Jane een jonge Indiërs die in een callcenter in Mumbai werken, dat 24 uur per dag open is. Vanuit dit centrum worden vooral het Amerikaanse publiek bestookt met verzoeken over voordelige telefoonabonnementen en aanbiedingen van bedrijven. Het toont aan hoe ver de globalisering is voortgeschreden.

De personen die daar werken moeten veel wilskracht hebben om hun taak vol te houden.
Ze staren naar het scherm en moeten vooral veel geven en incasseren. Ashim Ahluwalia toont hen niet voor niets ook als ze afgepeigerd in bed liggen te slapen. Ze krijgen betaald naar de prestaties die ze leveren, maar vaak worden ze door hun klanten afgewimpeld of de telefoon wordt gewoon opgelegd. Geld verdienen is niet genoeg. Men moet ook een doel nastreven om het vol te houden.

De eerste geportretteerde heet Glen (zie foto), tenminste dat is zijn Amerikaanse naam voor het publiek. Hij woont nog bij zijn moeder, die veel moeite moet doen om hem wakker te krijgen. Hij vertelt dat hij zijn werk vroeger alleen voor geld deed maar dat hij het nu vooral leuk vindt om met Amerikanen te praten. Op deze manier wil hij hogerop komen. Hij heeft de wens om fotomodel te worden.

Sydney houdt van dansen. Het helpt hem om de stress van zijn werk kwijt te raken. Hij doet snelle bewegingen voor aan zijn groepje. Hij heeft een hekel aan zijn lange werktijden en wordt vaak door zijn klanten bot afgewezen.

Nikki, de meest sympathieke van het stel, heeft een hindoe achtergrond en gaat naar een spirituele gemeenschap om zich op te laden. Ze blinkt uit in haar werk en heeft een goede band met haar collega’s. Ze ziet hen als een grote familie. Ze woont samen met anderen in een oud hotel dat voor de medewerkers bestemd is. Als ze wel eens iemand aan de lijn wil hebben die overleden is, dan confronteert dat haar met haar eigen verdriet dat ze zelf nooit een vader had. 

Osmond houdt van Elvis en bewondert de levensstijl van Engelbert. Hij wil miljardair worden en heeft al een motor en een droomhuis in de Verenigde Staten in gedachten. Door zijn werk is hij een man van principes geworden. Hij stelt zichzelf doelen en denkt positief. Hij luistert naar psychologische teksten die zijn wensen ondersteunen. Zijn moeder overleed toen hij acht jaar was en zijn vader het afgelopen jaar. Het callcenter neemt de plaats van zijn familie in.

De werknemers krijgen spraakles om hun Amerikaanse accent te verbeteren. De hippe Naomi heeft dat niet nodig. Ze is blond en zou zo voor een Amerikaanse kunnen doorgaan. In haar slaap droomt ze veel van cijfers.

Naast de spraaklessen zijn er ook lessen om de Amerikaanse cultuur beter te leren kennen. De lerares laat catalogi en reclamemateriaal rondgaan. Verschillen tussen Amerika en India komen aan bod zoals het uitbundige vlagvertoon van de Amerikanen, terwijl men dat in India nauwelijks ziet. De Amerikaanse waarden zijn onder andere individualisme, presteren en patriottisme. John en Jane Doe zijn gewone namen van Amerikanen en worden gebruikt om de cultuur aanschouwelijk te maken.

Ashim Ahluwalia was zes jaar bezig met dit project. Hij begint zijn film met beelden van de overvloedige reclames in 42street in New York en toont tussendoor beelden van razend verkeer en verkeersstromen bij nacht die de haastige 24 uurs economie verbeelden.

Hier de trailer

Geen opmerkingen:

Een reactie posten