De uitwassen van de 24-uurs economie
Ashim Ahluwalia portretteert in John and Jane een jonge Indiërs die in een callcenter in Mumbai
werken, dat 24 uur per dag open is. Vanuit dit centrum worden vooral het
Amerikaanse publiek bestookt met verzoeken over voordelige telefoonabonnementen
en aanbiedingen van bedrijven. Het toont aan hoe ver de globalisering is
voortgeschreden.
De personen die daar werken moeten veel wilskracht hebben om
hun taak vol te houden.
Ze staren naar het scherm en moeten vooral veel geven en
incasseren. Ashim Ahluwalia toont hen niet voor niets ook als ze afgepeigerd in
bed liggen te slapen. Ze krijgen betaald naar de prestaties die ze leveren,
maar vaak worden ze door hun klanten afgewimpeld of de telefoon wordt gewoon
opgelegd. Geld verdienen is niet genoeg. Men moet ook een doel nastreven om het
vol te houden.
De eerste geportretteerde heet Glen (zie foto), tenminste dat is zijn
Amerikaanse naam voor het publiek. Hij woont nog bij zijn moeder, die veel
moeite moet doen om hem wakker te krijgen. Hij vertelt dat hij zijn werk
vroeger alleen voor geld deed maar dat hij het nu vooral leuk vindt om met
Amerikanen te praten. Op deze manier wil hij hogerop komen. Hij heeft de wens
om fotomodel te worden.
Sydney houdt van dansen. Het helpt hem om de stress van zijn
werk kwijt te raken. Hij doet snelle bewegingen voor aan zijn groepje. Hij
heeft een hekel aan zijn lange werktijden en wordt vaak door zijn klanten bot
afgewezen.
Nikki, de meest sympathieke van het stel, heeft een hindoe
achtergrond en gaat naar een spirituele gemeenschap om zich op te laden. Ze
blinkt uit in haar werk en heeft een goede band met haar collega’s. Ze ziet hen
als een grote familie. Ze woont samen met anderen in een oud hotel dat voor de
medewerkers bestemd is. Als ze wel eens iemand aan de lijn wil hebben die
overleden is, dan confronteert dat haar met haar eigen verdriet dat ze zelf
nooit een vader had.
Osmond houdt van Elvis en bewondert de levensstijl van
Engelbert. Hij wil miljardair worden en heeft al een motor en een droomhuis in
de Verenigde Staten in gedachten. Door zijn werk is hij een man van principes
geworden. Hij stelt zichzelf doelen en denkt positief. Hij luistert naar
psychologische teksten die zijn wensen ondersteunen. Zijn moeder overleed toen
hij acht jaar was en zijn vader het afgelopen jaar. Het callcenter neemt de
plaats van zijn familie in.
De werknemers krijgen spraakles om hun Amerikaanse accent te
verbeteren. De hippe Naomi heeft dat niet nodig. Ze is blond en zou zo voor een
Amerikaanse kunnen doorgaan. In haar slaap droomt ze veel van cijfers.
Naast de spraaklessen zijn er ook lessen om de Amerikaanse
cultuur beter te leren kennen. De lerares laat catalogi en reclamemateriaal
rondgaan. Verschillen tussen Amerika en India komen aan bod zoals het
uitbundige vlagvertoon van de Amerikanen, terwijl men dat in India nauwelijks
ziet. De Amerikaanse waarden zijn onder andere individualisme, presteren en
patriottisme. John en Jane Doe zijn gewone namen van Amerikanen en worden
gebruikt om de cultuur aanschouwelijk te maken.
Ashim Ahluwalia was zes jaar bezig met dit project. Hij
begint zijn film met beelden van de overvloedige reclames in 42street in New
York en toont tussendoor beelden van razend verkeer en verkeersstromen bij
nacht die de haastige 24 uurs economie verbeelden.
Hier
de trailer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten