Mooi volk, treurig geleid
“Er is meer in een samenleving dan een pokdalige
buitenkant. In de film leest iemand een gedicht van de Peruaanse dichter José
Watanabe over een nachtzwaluw die zich niet laat afschrikken door een stier.
Onder de dikke huid van het dier en achter zijn agressieve houding vermoedt de
vogel tederheid. 'El olvido' toont het gelijk van de zwaluw.”
(Aldus Jos van der Burg in het Parool van 22-10-08)
(Aldus Jos van der Burg in het Parool van 22-10-08)
Hoewel ik het gedicht van José Watanabe (1946-2007), aan wie
de documentaire is opgedragen, gemist heb, is het beeld erg mooi voor deze
documentaire met de titel Vergetelheid
die de ongelijkheid in Peru aan de kaak stelt en de onverschilligheid van de
regering voor de armoede onder het volk. Tegelijkertijd uit het volk haar
minachting op vrolijke wijze.
Dat begint al met Chavez Garcia die in zijn restaurant José
Antonio in de buurt van het presidentieel paleis zijn beroemde cocktail Pisco
Sours bereidt. Ondertussen vertelt hij over de verkeerd gemaakte cocktails die symbool
staan voor de daden van de achtereenvolgende regeringen. Tijdens een les over
dienstverlening leert hij zijn klasje dat glimlachen belangrijk is. Hij ziet en
hoort alles maar zwijgen hoort bij zijn beroepseer. Hij vertelt over een nieuwe
minister van economische zaken die hem vroeg naar alle kranten en daarvoor twee
sol neertelde, terwijl dat nog niet eens voldoende was voor één krant. Zo’n man
toont daarmee natuurlijk zijn ongeschiktheid aan. Hij toont zijn oude auto
waarmee hij vis haalt en zijn huisje. Zijn vrouw heeft nog nooit in het
restaurant gegeten.
Honigmann die zelf half Peruaans is, filmt in de hoofdstad Lima
waar acht miljoen mensen het hoofd boven water moeten zien te houden. Straatverkopers
brengen hun handel aan de man, jongleurs vertonen hun kunsten, een
straatzangeres ontroert met prachtige liederen, kinderen maken handstanden op
drukke kruispunten en verdienen daarmee wat muntgeld. Een lieve moeder die zelf
slecht ter been is houdt op een plein in het centrum haar dochters in de gaten
die radslagen maken. Haar oudste dochter Katy is verongelukt toen ze soep
rondbracht en werd aangereden door een auto die door rood reed. Ze lag tien
maanden in coma en ligt in de buurt begraven. Een van de andere dochters wil Olympisch
gymartieste worden. Schoenenpoetsertje
Harry is veertien jaar oud en komt uit Piura, dat zo’n vijftien uur naar het
noorden ligt. Hij woont bij ooms en gaat niet naar school. Op de vraag van
Honigmann om iets leuks te vertellen kan hij niets bedenken, ook niet iets
naars, zelfs heeft hij geen dromen. Een vrouw en haar jonge dochter drinken een
glas maca, gemaakt van gekookte kikker en goed tegen vergeetachtigheid. De
verkoper zegt dat het sap ook goed zou zijn voor ministers en hoge militairen.
De zorgzame ober Cerna is 50 jaar getrouwd en nog langer met
zijn bar. Hij opent zijn bar en vertelt dat daar veel presidenten kwamen. We
zien Albert Fujimori die op verschillende tijdstippen de eed aflegt met een roodwitte
sjerp om. In 1990 en in 1995 maar in 2000 onder protest van parlementariërs die
hem voor dictator uitmaakten. De opa van Jorge Grados maakte de sjerp van de
president expres verkeerd omdat hij aanhanger van de oppositie was.
De ergste tijd was onder Alan Garcia Perez (1985-1990) zegt
een ambachtsman die een lederzaak heeft. De inflatie vond hij erger dan het
terrorisme. Hij huilt achter zijn naaimachine, omdat hij zich zijn gelukkige
kindertijd herinnert. Vanaf 2006 tot 2011 was deze Perez weer aan de macht,
hetgeen snijdend commentaar opleverde van Chavez Garcia, die hem graag als een
limoen uitperst.
Hier
de trailer van deze gevoelsvolle, kleurrijke en indringende documentaire, die
nog lang op het netvlies blijft hangen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten