Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 21 februari 2014

El olvido (2009), documentaire van Heddy Honigmann



Mooi volk, treurig geleid

“Er is meer in een samenleving dan een pokdalige buitenkant. In de film leest iemand een gedicht van de Peruaanse dichter José Watanabe over een nachtzwaluw die zich niet laat afschrikken door een stier. Onder de dikke huid van het dier en achter zijn agressieve houding vermoedt de vogel tederheid. 'El olvido' toont het gelijk van de zwaluw.”
(Aldus Jos van der Burg in het Parool van 22-10-08)

Hoewel ik het gedicht van José Watanabe (1946-2007), aan wie de documentaire is opgedragen, gemist heb, is het beeld erg mooi voor deze documentaire met de titel Vergetelheid die de ongelijkheid in Peru aan de kaak stelt en de onverschilligheid van de regering voor de armoede onder het volk. Tegelijkertijd uit het volk haar minachting op vrolijke wijze.

Dat begint al met Chavez Garcia die in zijn restaurant José Antonio in de buurt van het presidentieel paleis zijn beroemde cocktail Pisco Sours bereidt. Ondertussen vertelt hij over de verkeerd gemaakte cocktails die symbool staan voor de daden van de achtereenvolgende regeringen. Tijdens een les over dienstverlening leert hij zijn klasje dat glimlachen belangrijk is. Hij ziet en hoort alles maar zwijgen hoort bij zijn beroepseer. Hij vertelt over een nieuwe minister van economische zaken die hem vroeg naar alle kranten en daarvoor twee sol neertelde, terwijl dat nog niet eens voldoende was voor één krant. Zo’n man toont daarmee natuurlijk zijn ongeschiktheid aan. Hij toont zijn oude auto waarmee hij vis haalt en zijn huisje. Zijn vrouw heeft nog nooit in het restaurant gegeten.

Honigmann die zelf half Peruaans is, filmt in de hoofdstad Lima waar acht miljoen mensen het hoofd boven water moeten zien te houden. Straatverkopers brengen hun handel aan de man, jongleurs vertonen hun kunsten, een straatzangeres ontroert met prachtige liederen, kinderen maken handstanden op drukke kruispunten en verdienen daarmee wat muntgeld. Een lieve moeder die zelf slecht ter been is houdt op een plein in het centrum haar dochters in de gaten die radslagen maken. Haar oudste dochter Katy is verongelukt toen ze soep rondbracht en werd aangereden door een auto die door rood reed. Ze lag tien maanden in coma en ligt in de buurt begraven. Een van de andere dochters wil Olympisch gymartieste worden.  Schoenenpoetsertje Harry is veertien jaar oud en komt uit Piura, dat zo’n vijftien uur naar het noorden ligt. Hij woont bij ooms en gaat niet naar school. Op de vraag van Honigmann om iets leuks te vertellen kan hij niets bedenken, ook niet iets naars, zelfs heeft hij geen dromen. Een vrouw en haar jonge dochter drinken een glas maca, gemaakt van gekookte kikker en goed tegen vergeetachtigheid. De verkoper zegt dat het sap ook goed zou zijn voor ministers en hoge militairen.
 
De zorgzame ober Cerna is 50 jaar getrouwd en nog langer met zijn bar. Hij opent zijn bar en vertelt dat daar veel presidenten kwamen. We zien Albert Fujimori die op verschillende tijdstippen de eed aflegt met een roodwitte sjerp om. In 1990 en in 1995 maar in 2000 onder protest van parlementariërs die hem voor dictator uitmaakten. De opa van Jorge Grados maakte de sjerp van de president expres verkeerd omdat hij aanhanger van de oppositie was.

De ergste tijd was onder Alan Garcia Perez (1985-1990) zegt een ambachtsman die een lederzaak heeft. De inflatie vond hij erger dan het terrorisme. Hij huilt achter zijn naaimachine, omdat hij zich zijn gelukkige kindertijd herinnert. Vanaf 2006 tot 2011 was deze Perez weer aan de macht, hetgeen snijdend commentaar opleverde van Chavez Garcia, die hem graag als een limoen uitperst. 

Hier de trailer van deze gevoelsvolle, kleurrijke en indringende documentaire, die nog lang op het netvlies blijft hangen.   

Geen opmerkingen:

Een reactie posten