Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 5 februari 2014

Filmrecensie: Hukkle (2002), Györgi Pálfi



Hongaars dorpsleven op bijzondere wijze in beeld gebracht.

Een slang die in de schemering door de bladeren ritselt. Een lang shot hiervan vormt de opening van Hukkle, de eerste lange speelfilm van Györgi Pálfi, die de dagelijks leven in een Hongaars dorp op bijzondere wijze in beeld brengt. Met dieren en mensen met hun verschillende ambachten, begrafenissen en een boerenbruiloft die daarbij horen.

Van de slang gaan we naar de man met de hik die met een melkbusje voor zijn huis aan de weg plaatsneemt en vandaar getuige is van allerlei dorpstaferelen, om te beginnen van een slapende man op een paard en wagen die lege melkbussen achterop heeft en daarmee naar een put rijdt om ze met water te vullen, maar meer geïnteresseerd is een meisje, dat met een koptelefoontje op, de wacht houdt bij de schapen. Ze krijgt een lieveheersbeestje in haar boezem, dat later op de neus van de man bij de boom zit.

We vallen van het een in het ander met de camera als de ogen, die van het ene fragment in het andere terechtkomen, daarbij geholpen door dierlijke transporteurs, zoals de glijdende slang die ons naar de hikkende man brengt en het lieveheersbeestje van de schapenhoedster naar de man van de paard en wagen. Net zo gaat dat met een ooievaar die in het veld zit waar een oudere vrouw met een hoofddoek op daslook snijdt en die vervolgens over het dorp naar in het café en de kegelbaan zweeft, waar de mannen hun vertier vinden. Ook de man met de hik is betrokken bij het standpunt. Hij ziet een zwijn voorbij gaan met zijn baas, op weg om een varken te dekken. Het echtpaar van wie het varken is, staat erbij en drinkt er een borrel op.

Hukkle is gemaakt zonder tekst, maar de geluiden spreken een eigen taal, te beginnen die van de ritselende slang. Het lijkt alsof we het verhaal er zelf bij moeten verzinnen. Daar is ook aanleiding toe want het zijn geen losse fragmenten die Györgi Pálfi ons voorschotelt. Er is iets vreemds aan de hand in het dorp. Dat wordt duidelijk als een jonge politieman rondrijdt met zijn politiewagen en foto’s neemt van een terras van een huisje aan het water. Een vrouw loopt daar rond en later zien we onder water het lijk van een man. De politieman bekijkt zijn foto’s, werkt zijn rapport uit op de typemachine en houdt tijdens een bruiloft vooral de man in de gaten die eerder een oogje op de schapenhoedster had.

Humor is nooit ver weg. De hikkende man lijkt wel te lachen. Hij beweegt zijn mond terwijl hij hikt. Hij veinst misschien. Heel grappig is dat er op een bepaald moment een rode auto in sneltreinvaart voorbij raast, gevolgd door een zwarte auto. Na een stilte komt de zwarte auto weer achterwaarts terug, gevolgd door de rode. In een volgend shot zien we een combine op ons afkomen, die de hele weg in beslag neemt. Het gevaarte gaat de akker in waar het graan hoog staat en waarin een konijn nog nietsvermoedend rondhuppelt.

Meer dan een crimi of een humoristisch portret van een dorp is Hukkle een fijnzinnig en raadselachtig kunstwerk, waarin we de dorpssfeer met alle mensen en dieren erin navoelen.
Vervreemdend is de straaljager die eerst door de lucht schiet en later over de weg en onder een viaduct door rijdt. Spoelt de regen alles tenslotte schoon? Hukkle is – met zijn verademende geheimzinnigheid meer dan een verhaal - een bijzondere ervaring voor de jachtige westerse kijker, die gewend is aan logica en duidelijkheid.

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten