Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 31 januari 2014

Out there (2013), tweedelige documentaire van Stephen Fry



It’s all about love

De sympathieke Britse acteur Stephen Fry trok aan de bel bij de Britse premier om niet naar Sotsji te gaan en probeerde het IOC overhalen de Spelen af te gelasten vanwege de Russische houding ten aanzien van homoseksuelen. In de documentaire Out there zet hij zijn beweegredenen daartoe uit. Het discrimineren van homo’s is een aanslag op de menselijke vrijheid, op de vrijheid te zijn wie we zijn. Door het buitenspel zetten van minderheden wordt de wereld een minder menselijk oord. Het begint met pesten en het eindigt met de dood.

Fry vraagt zich af waar toch die homohaat vandaan komt. Hij trekt de wereld rond om daar een antwoord op te krijgen. Hij begint in Londen, waar hij een homohuwelijk bijwoont. Ondanks de juridische gelijkheid van homo- en heteroseksuelen blijft waakzaamheid geboden. Tot 1992 werd homoseksualiteit nog als een psychische stoornis aangemerkt. In 1976 kwam Elton John in Rolling Stone openlijk voor zijn geaardheid uit. Op de World Pride vertelt een Sri Lankaanse homo dat men in zijn land zucht onder de wetgeving die hen door de Engelsen is opgelegd. Elders, zoals in Iran, worden homoseksuelen geëxecuteerd. Fry zou er naar toe willen, maar komt zelfs niet in Turkije binnen. Hij praat daarom met de Iraanse asielzoeker Farshad die werd aangeklaagd door de vader van een vriendje en liever zelfmoord pleegt dan terug te gaan naar zijn land. De ontmoeting raakt Fry diep. Dat Farshad in Engeland moet aantonen dat hij homo is voor hij een verblijfsvergunning krijgt, vindt hij absurd.

In Oeganda, waar een wetsvoorstel ligt om de doodstraf op homoseksualiteit op te leggen, discussieert hij voor de radio met een dominee die homo’s haat. Fry vindt dat de man een obsessie heeft met sodomie, die net zo goed voorkomt bij heteroseksuelen. Fry zegt dat het om liefde gaat en dat het standpunt van de dominee gevaarlijk is. Hij praat met de lesbische Stosh (zie foto) die op veertienjarige leeftijd ‘correctief’ verkracht werd en daardoor ook nog eens met Hiv gesmet werd. Het effect van het wetsvoorstel is dat homoseksuelen zich daarvoor niet meer durven te behandelen. Minister Simon Lokado meent dat homo’s gerekruteerd worden.

Om meer over homohaat aan de weet te komen vliegt Fry naar Californië, waar men aan homotherapie doet omdat homoseksualiteit zou berusten op een mislukte identificatie met de vader. Hij spreekt met een jongen die niet geholpen werd door de therapie en de directeur van de therapeutische instelling. Fry geeft toe dat de verhouding met zijn eigen vader ook niet alles was, maar is verder wel dol op ze. Omdat hij toch in Los Angeles is, bezoekt hij Hollywood om te horen over de integratie van homoseksuelen in de filmwereld. Films geven aardig weer hoe men in de wereld over homoseksualiteit denkt.   

Brazilië is, naast Rusland en India, de eerste toekomstige grootmacht die op zijn lijstje staat. De Gay Pride in Sao Paulo is de grootste ter wereld. Hoewel Fry niet van menigten houdt vindt hij dit feest bijzonder. Hij omhelst de oudere homo Trevisan, die hier zijn hele leven voor heeft gevochten. De situatie is desondanks zorgwekkend. Er is veel homohaat. Travestieten betalen de prijs daarvoor. Inmiddels ligt er in Rio de Janeiro een wet klaar om homohaat te verbieden. Fry heeft een bewogen gesprek met de moeder van een vermoorde tiener. Af en toe ruikt ze nog aan zijn kleren. Zijn geur is het enige dat ze nog van hem heeft.
Een parlementariër die tegenstander van de wet is, begint weer over het gevaar dat homo’s kinderen zouden rekruteren. Het is het meest vreemde en ijzingwekkendste gesprek dat Fry ooit gevoerd heeft.

In Sint Petersburg, ooit een liberaal bolwerk, is een wet aangenomen die het promoten van homoseksualiteit verbiedt. Deze kwam tot stand met steun van de Russisch orthodoxe kerk, een sterke conservatieve kracht in het land. Fry bezoekt een lesbisch koppel met kinderen uit eerdere relaties, dat een duidelijk voorbeeld is van de stompzinnigheid van de wet. Hij gaat ook naar Coming Out, een centrum dat hulp biedt, zolang dat nog kan. Een meisje dat mishandeld werd, vertelt dat ze werd weggestuurd door de politie. Ze schaamt zich voor haar land. Indiener van de wet, Vitaly Milonov, wil wel met Fry praten, maar debiteert zulke onzin dat Fry hem erop wijst dat zijn woorden de hele wereld over gaan en het imago van Rusland kunnen schaden. Op een gegeven moment loopt Fry weg om de pers te woord te staan, want daar bereikt hij meer mee.

India kent gelijkgerechtiging, maar tegelijk staat in de cultuur de familie centraal en die vormt een tegenkracht. Fry spreekt een homo van het eerste uur in Mumbai bij zijn ouders en hoort dat de sociale controle sterk is. Binnen de muren van het koloniale verleden ontdekt Fry een gayshop. Een bi-seksuele winkelhulp zegt dat de druk om te trouwen hoog is, vooral voor vrouwen. Hijra’s zijn transseksuelen die dicht bij god stonden maar door de Engelsen naar de sloppenwijken werden verdreven. Gauri heeft daar een opvangcentrum, waarin hij vermakelijk vertelt over zijn operatie tot vrouw. Omdat hij nog nooit een vagina had gezien vroeg hij de verpleegster of hij de hare moest zien, hetgeen zij weigerde. Omdat ze door de eigen familie worden uitgesloten, vormen ze samen een familie.

And it’s all about love, verzucht Fry nog maar eens bij thuiskomst in Londen, waar in het parlement ook nog flink gedebatteerd wordt over homoseksualiteit.    

Hier een interview met Humo waarin te lezen is dat Fry tijdens de documentaire een zelfmoordpoging ondernam.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten