It’s all about love
De sympathieke Britse acteur Stephen Fry trok aan de bel bij
de Britse premier om niet naar Sotsji te gaan en probeerde het IOC overhalen de
Spelen af te gelasten vanwege de Russische houding ten aanzien van
homoseksuelen. In de documentaire Out
there zet hij zijn beweegredenen daartoe uit. Het discrimineren van homo’s
is een aanslag op de menselijke vrijheid, op de vrijheid te zijn wie we zijn.
Door het buitenspel zetten van minderheden wordt de wereld een minder menselijk
oord. Het begint met pesten en het eindigt met de dood.
Fry vraagt zich af waar toch die homohaat vandaan komt. Hij
trekt de wereld rond om daar een antwoord op te krijgen. Hij begint in Londen,
waar hij een homohuwelijk bijwoont. Ondanks de juridische gelijkheid van homo-
en heteroseksuelen blijft waakzaamheid geboden. Tot 1992 werd homoseksualiteit
nog als een psychische stoornis aangemerkt. In 1976 kwam Elton John in Rolling
Stone openlijk voor zijn geaardheid uit. Op de World Pride vertelt een Sri Lankaanse
homo dat men in zijn land zucht onder de wetgeving die hen door de Engelsen is
opgelegd. Elders, zoals in Iran, worden homoseksuelen geëxecuteerd. Fry zou er
naar toe willen, maar komt zelfs niet in Turkije binnen. Hij praat daarom met
de Iraanse asielzoeker Farshad die werd aangeklaagd door de vader van een
vriendje en liever zelfmoord pleegt dan terug te gaan naar zijn land. De ontmoeting
raakt Fry diep. Dat Farshad in Engeland moet aantonen dat hij homo is voor hij
een verblijfsvergunning krijgt, vindt hij absurd.
In Oeganda, waar een wetsvoorstel ligt om de doodstraf op
homoseksualiteit op te leggen, discussieert hij voor de radio met een dominee
die homo’s haat. Fry vindt dat de man een obsessie heeft met sodomie, die net
zo goed voorkomt bij heteroseksuelen. Fry zegt dat het om liefde gaat en dat het
standpunt van de dominee gevaarlijk is. Hij praat met de lesbische Stosh (zie foto) die op
veertienjarige leeftijd ‘correctief’ verkracht werd en daardoor ook nog eens
met Hiv gesmet werd. Het effect van het wetsvoorstel is dat homoseksuelen zich
daarvoor niet meer durven te behandelen. Minister Simon Lokado meent dat homo’s
gerekruteerd worden.
Om meer over homohaat aan de weet te komen vliegt Fry naar
Californië, waar men aan homotherapie doet omdat homoseksualiteit zou berusten
op een mislukte identificatie met de vader. Hij spreekt met een jongen die niet
geholpen werd door de therapie en de directeur van de therapeutische instelling.
Fry geeft toe dat de verhouding met zijn eigen vader ook niet alles was, maar
is verder wel dol op ze. Omdat hij toch in Los Angeles is, bezoekt hij
Hollywood om te horen over de integratie van homoseksuelen in de filmwereld. Films
geven aardig weer hoe men in de wereld over homoseksualiteit denkt.
Brazilië is, naast Rusland en India, de eerste toekomstige
grootmacht die op zijn lijstje staat. De Gay Pride in Sao Paulo is de grootste
ter wereld. Hoewel Fry niet van menigten houdt vindt hij dit feest bijzonder. Hij
omhelst de oudere homo Trevisan, die hier zijn hele leven voor heeft gevochten.
De situatie is desondanks zorgwekkend. Er is veel homohaat. Travestieten
betalen de prijs daarvoor. Inmiddels ligt er in Rio de Janeiro een wet klaar om
homohaat te verbieden. Fry heeft een bewogen gesprek met de moeder van een
vermoorde tiener. Af en toe ruikt ze nog aan zijn kleren. Zijn geur is het
enige dat ze nog van hem heeft.
Een parlementariër die tegenstander van de wet is, begint
weer over het gevaar dat homo’s kinderen zouden rekruteren. Het is het meest
vreemde en ijzingwekkendste gesprek dat Fry ooit gevoerd heeft.
In Sint Petersburg, ooit een liberaal bolwerk, is een wet
aangenomen die het promoten van homoseksualiteit verbiedt. Deze kwam tot stand
met steun van de Russisch orthodoxe kerk, een sterke conservatieve kracht in
het land. Fry bezoekt een lesbisch koppel met kinderen uit eerdere relaties, dat
een duidelijk voorbeeld is van de stompzinnigheid van de wet. Hij gaat ook naar
Coming Out, een centrum dat hulp
biedt, zolang dat nog kan. Een meisje dat mishandeld werd, vertelt dat ze werd weggestuurd
door de politie. Ze schaamt zich voor haar land. Indiener van de wet, Vitaly
Milonov, wil wel met Fry praten, maar debiteert zulke onzin dat Fry hem erop
wijst dat zijn woorden de hele wereld over gaan en het imago van Rusland kunnen
schaden. Op een gegeven moment loopt Fry weg om de pers te woord te staan, want
daar bereikt hij meer mee.
India kent gelijkgerechtiging, maar tegelijk staat in de
cultuur de familie centraal en die vormt een tegenkracht. Fry spreekt een homo van
het eerste uur in Mumbai bij zijn ouders en hoort dat de sociale controle sterk
is. Binnen de muren van het koloniale verleden ontdekt Fry een gayshop. Een bi-seksuele
winkelhulp zegt dat de druk om te trouwen hoog is, vooral voor vrouwen. Hijra’s
zijn transseksuelen die dicht bij god stonden maar door de Engelsen naar de
sloppenwijken werden verdreven. Gauri heeft daar een opvangcentrum, waarin hij vermakelijk
vertelt over zijn operatie tot vrouw. Omdat hij nog nooit een vagina had gezien
vroeg hij de verpleegster of hij de hare moest zien, hetgeen zij weigerde.
Omdat ze door de eigen familie worden uitgesloten, vormen ze samen een familie.
And it’s all about
love, verzucht Fry nog maar eens bij thuiskomst in Londen, waar in het
parlement ook nog flink gedebatteerd wordt over homoseksualiteit.
Hier
een interview met Humo waarin te
lezen is dat Fry tijdens de documentaire een zelfmoordpoging ondernam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten