Schrijnende portretten van vluchtende kinderen
die aan veel risico's blootstaan
De Britse filmmaker Jamie Roberts portretteert in War child - een nogal ongelukkige titel
aangezien die gemakkelijk verward wordt met de hulporganisatie met dezelfde
naam - drie kinderen die in het vluchtelingenkamp Idomeni aan de Grieks
Macedonische grens verblijven en daar vast zitten omdat Europa de grenzen
gesloten heeft na een deal met Turkije die de vluchtelingen zal terugnemen. Ondanks
de gevaren die daaraan kleven zoals aanvallen door beren en honden,
ontvoeringen, slavernij en geweld, worden er nog steeds pogingen ondernomen om Duitsland
binnen te komen via Macedonië, Servië, Hongarije en Oostenrijk. Roberts filmt
de pogingen waarbij de elfjarige Afghaanse Emran, zijn vriendje Hussein en de
Syrische Rawan bij betrokken zijn. Het bijzondere is dat hij vanuit het
standpunt van de kinderen filmt, met al hun spanning over de te maken reis en
de ruzies die in het kamp gaande zijn, ook vanwege de onzekerheid vanwege een
op handen zijnde sluiting.
Emran wil graag naar zijn broer in Duitsland. Zijn ouders
zijn achtergebleven in Kabul. Zijn vriendje Hussein komt uit een andere stad in
Afghanistan. De jongens hebben al het nodige meegemaakt voor ze in het kamp
terecht kwamen. Hussein is zijn moeder kwijtgeraakt na een schietpartij van de
politie aan de Iraans Turkse grens. Emran vertelt dat de Taliban kinderen
doodde die op weg waren naar school. Hij mist zijn ouders. Rawan komt met haar
familie uit Aleppo. Haar vader was daar autohandelaar. Zij is de oudste en zij
heeft nog een broertje van drieëneenhalf. Ze vindt de sfeer in het kamp akelig.
Emran gaat met zijn oom en tante op weg. Hij is blij dat hij
de gevechten met de Griekse politie die in het kamp zijn aangebroken, kan
ontvluchten maar vreest ook de reis. Niet vertrekken betekent echter dat ze
verloren zijn. Hij koopt nog een internationale sim-kaart om met zijn ouders te
kunnen bellen, die hem moed inspreken. Hussein reist met een zus, haar man en
hun zoontje. Emran schrikt als hij hoort dat Hussein in Macedonië vermist
wordt. Hijzelf mag na een ondervraging met een bus door en bereikt tenslotte
Duitsland waar hij zich verenigt met zijn broer. In afwachting tot de tijd dat
hij bij hem kan gaan wonen, woont hij nog bij zijn oom en tante. Hij is blij
dat het op school goed gaat. Hussein is toch ook nog in Duitsland aangekomen,
maar onzeker of hij daar mag blijven.
Rawan weet met haar familie de grens met Macedonië over te
steken, maar wordt daarbij wel drijfnat vanwege het onweer. De smokkelaar laat
zich eerst niet horen, maar meldt dan dat ze vanuit het maisveld, waar ze zich
verstopt hebben vanwege politiepatrouilles, naar de spoorlijn moeten komen. Rawan
toont dagen later een filmpje van een locatie in de bossen waar ze worden
vastgehouden in ruil voor losgeld van familie in Turkije. Als dat eenmaal
aangekomen is mogen ze Servië in. Rawan is door haar ervaringen een stuk ouder en
wijzer over de menselijke aard geworden. Om in Hongarije te komen moeten ze
zich op een lijst laten zetten. Daar staan al honderdvijftig mensen op, terwijl
er maar vijftien per dag worden binnengelaten. Het kamp waarin ze zitten is een
verschrikking. Ze reizen vanuit Hongarije verder met de trein maar moeten wel
uitkijken dat ze niet opgepakt worden en extra geld geven aan de conducteur. De
grens met Oostenrijk komen ze niet zomaar over. Ze dienen zich te verstoppen. De
opluchting dat ze in Duitsland zijn, is groot, heel groot.
In de aftiteling laat Roberts weten dat de laatste twee jaar
veel kinderen alleen naar Europa zijn gereisd en dat er tienduizend worden
vermist. Het is en blijft stuitend dat Europa na de deal met Turkije geen
oplossing bood aan de vluchtelingen die in het voorjaar van 2016 tussen wal en
schip raakten. Nog steeds kan Nederland dat goedmaken door extra vluchtelingen
in de leegstaande asielzoekerscentra op te nemen, maar het afspringen van een
regeerakkoord met Groen Links doet het ergste vermoeden. Sterk is het bezoek
een dezer dagen van onze koning aan Palermo waar burgemeester Orlando, eerder
geportretteerd door Tegenlicht in Siciliaanse
lente, vluchtelingen als mensen ontvangt en daarmee een ander en heel wat
frisser geluid laat horen dan we uit de mond van Nederlandse politici vernemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten