Dilemma rond verwisseling baby’s
Net als in de laatste film I wish van de intrigerende Japanse filmregisseur, waarin het gaat
om twee broertjes die elkaar terugvinden, draait het ook in Like father, like son om twee jongetjes.
In dit geval zijn ze na de bevalling in het ziekenhuis verwisseld en in twee
heel verschillende milieus terechtgekomen. Keita woont bij een welgesteld stel (links op de poster),
dat verder geen kinderen kon krijgen, Ryusei is terechtgekomen in het gezin van
een ambachtsman met een elektriciteitszaak (rechts op de poster) en heeft daarnaast nog een broertje
en zusje gekregen. De hamvraag is wat er moet gebeuren als de verwisseling na
zes jaar ontdekt wordt. Ryota, die tot dan toe dacht dat hij de biologische
vader van Keita was, wil het liefst beide jongens hebben, maar daar verzetten
de ouders van Ryusei zich sterk tegen. Een rechtszaak die door Ryota gewonnen
wordt, leidt er wel toe dat de jongens omgewisseld worden. Ryota staat, anders
dan zijn vrouw en de andere ouders, voor het behoud van de bloedband en dit
heeft weer te maken met de moeilijke verhouding die hij zelf vroeger met zijn
vader had.
Het feit dat het steeds alle kanten op kan gaan met de
jongens, maakt de film heel boeiend. De ontdekking van de verwisseling van de
jongens, die precies even oud zijn, speelt zich af vlak voor de intrede tot de
basisschool en daarom zet de directeur van het ziekenhuis druk achter een snelle
oplossing van de zaak. De ouders laten zich echter niet dwingen tot een beslissing
en beginnen met logeerpartijtjes. Daarin is meteen al het verschil in opvoeding
waar te nemen. Ryota en zin vrouw Midori zijn erg ambitieus, laten hun zoon met
stokjes eten en willen dat hij zich ook op de piano sterk ontwikkelt, Yudai en
zijn vrouw Yukari laten hun zoon vrij om te gamen. Yudai is tegelijkertijd veel
meer met zijn kinderen bezig dan de streberige architect Ryota. Yudai gaat
samen met zijn kinderen in bad en heeft fysiek contact met ze terwijl Ryota erg
veel afstand houdt en op een intellectuele manier met zijn zoon omgaat. Hij
spreekt van een missie die zijn zoon te volbrengen heeft als het gaat om het
deelnemen aan de logeerpartijtjes en later om het verblijf bij de andere ouders
voor onbepaalde tijd. Terwijl Yudai geld probeert te krijgen van het ziekenhuis,
dat een ernstige fout zou hebben gemaakt, zet Ryota zijn geld en advocaat in om
een regeling tot stand te brengen die hij zelf het beste vindt, over de
bloedband zoals gezegd, ofwel nature boven nurture.
De ideeën van Ryota brengen hem in conflict met zijn vrouw
Midori, die veel meer op de lijn van de andere ouders zit en ervan uit gaat dat
het kind en zijn ouders in de opvoeding naar elkaar toe zullen groeien. Ze
verwijt het haar man dat hij meteen na de ontdekking zei dat het hem duidelijk
was wat er gebeurd was en dat hij haar de schuld gaf omdat ze de verwisseling
niet had opgemerkt. Terwijl Midori de verschillen met haar man niet op de spits
drijft en in haar gelijk bevestigd wordt door de verpleegkundige die de
verwisseling eigenhandig had uitgevoerd, geven de beide jongens veel meer
tegengas. Ryusei laat zich niet gemakkelijk kneden door Ryoka, die door zijn
baas opgedragen krijgt zich meer met de opvoeding bezig te houden en echt zijn best doet om daar iets van te maken. Keita loopt
zelfs weg als Ryoka met Ryusei terugkomt bij de elektriciteitswinkel.
De pianomuziek draagt bij aan het stijlvolle karakter van de
film. Meteen al in het begin horen we die onder beelden van beschilderde en
opgeblazen plastic zakjes die door de groep waarin Keita zit in de gymzaal
omhoog gehouden worden om als vliegers dienst te doen. Deze beelden volgen op het
gesprek met Keita en zijn ouders over toelating tot een privéschool. Omdat
Keita heeft gehoord dat dit bevorderd wordt als hij zegt dat zijn vader met hem
kampeert en vliegert, liegt hij dat zijn vader dit soort zaken met hem doet.
Hier
de trailer van Like father, like son, hier mijn bespreking van I wish.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten