Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 24 juni 2017

Filmrecensie: Like father, like son (2013), Hirokazu Koreeda


Dilemma rond verwisseling baby’s

Net als in de laatste film I wish van de intrigerende Japanse filmregisseur, waarin het gaat om twee broertjes die elkaar terugvinden, draait het ook in Like father, like son om twee jongetjes. In dit geval zijn ze na de bevalling in het ziekenhuis verwisseld en in twee heel verschillende milieus terechtgekomen. Keita woont bij een welgesteld stel (links op de poster), dat verder geen kinderen kon krijgen, Ryusei is terechtgekomen in het gezin van een ambachtsman met een elektriciteitszaak (rechts op de poster) en heeft daarnaast nog een broertje en zusje gekregen. De hamvraag is wat er moet gebeuren als de verwisseling na zes jaar ontdekt wordt. Ryota, die tot dan toe dacht dat hij de biologische vader van Keita was, wil het liefst beide jongens hebben, maar daar verzetten de ouders van Ryusei zich sterk tegen. Een rechtszaak die door Ryota gewonnen wordt, leidt er wel toe dat de jongens omgewisseld worden. Ryota staat, anders dan zijn vrouw en de andere ouders, voor het behoud van de bloedband en dit heeft weer te maken met de moeilijke verhouding die hij zelf vroeger met zijn vader had.

Het feit dat het steeds alle kanten op kan gaan met de jongens, maakt de film heel boeiend. De ontdekking van de verwisseling van de jongens, die precies even oud zijn, speelt zich af vlak voor de intrede tot de basisschool en daarom zet de directeur van het ziekenhuis druk achter een snelle oplossing van de zaak. De ouders laten zich echter niet dwingen tot een beslissing en beginnen met logeerpartijtjes. Daarin is meteen al het verschil in opvoeding waar te nemen. Ryota en zin vrouw Midori zijn erg ambitieus, laten hun zoon met stokjes eten en willen dat hij zich ook op de piano sterk ontwikkelt, Yudai en zijn vrouw Yukari laten hun zoon vrij om te gamen. Yudai is tegelijkertijd veel meer met zijn kinderen bezig dan de streberige architect Ryota. Yudai gaat samen met zijn kinderen in bad en heeft fysiek contact met ze terwijl Ryota erg veel afstand houdt en op een intellectuele manier met zijn zoon omgaat. Hij spreekt van een missie die zijn zoon te volbrengen heeft als het gaat om het deelnemen aan de logeerpartijtjes en later om het verblijf bij de andere ouders voor onbepaalde tijd. Terwijl Yudai geld probeert te krijgen van het ziekenhuis, dat een ernstige fout zou hebben gemaakt, zet Ryota zijn geld en advocaat in om een regeling tot stand te brengen die hij zelf het beste vindt, over de bloedband zoals gezegd, ofwel nature boven nurture.

De ideeën van Ryota brengen hem in conflict met zijn vrouw Midori, die veel meer op de lijn van de andere ouders zit en ervan uit gaat dat het kind en zijn ouders in de opvoeding naar elkaar toe zullen groeien. Ze verwijt het haar man dat hij meteen na de ontdekking zei dat het hem duidelijk was wat er gebeurd was en dat hij haar de schuld gaf omdat ze de verwisseling niet had opgemerkt. Terwijl Midori de verschillen met haar man niet op de spits drijft en in haar gelijk bevestigd wordt door de verpleegkundige die de verwisseling eigenhandig had uitgevoerd, geven de beide jongens veel meer tegengas. Ryusei laat zich niet gemakkelijk kneden door Ryoka, die door zijn baas opgedragen krijgt zich meer met de opvoeding bezig te houden en echt zijn best doet om daar iets van te maken. Keita loopt zelfs weg als Ryoka met Ryusei terugkomt bij de elektriciteitswinkel.    

De pianomuziek draagt bij aan het stijlvolle karakter van de film. Meteen al in het begin horen we die onder beelden van beschilderde en opgeblazen plastic zakjes die door de groep waarin Keita zit in de gymzaal omhoog gehouden worden om als vliegers dienst te doen. Deze beelden volgen op het gesprek met Keita en zijn ouders over toelating tot een privéschool. Omdat Keita heeft gehoord dat dit bevorderd wordt als hij zegt dat zijn vader met hem kampeert en vliegert, liegt hij dat zijn vader dit soort  zaken met hem doet.    

Hier de trailer van Like father, like son, hier mijn bespreking van I wish.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten