Markant symbool van de menselijke verbeelding
De nog onbekende Britse schrijver en regisseur Andrew
Sinclair (1935) speelde het elkaar om Richard Burton en zijn toenmalige
echtgenote Elisabeth Taylor voor zijn film Under
Milk Wood te strikken. Burton had een zwak voor de bijzondere tekst die
Thomas Dylan in 1953 schreef, een half jaar voor zijn dood. Erotiek, dood,
verlangen, alle grote menselijke thema’s komen in een lichte vorm aan de orde.
Peter O’Toole, vriend van Burton en toen ook nog niet bekend, deed ook mee. Hoewel
de film flopte, blijft het een markant symbool van de menselijke verbeelding.
Under Milk Wood
vertelt het verhaal van een dag uit het leven van het vissersdorp Llareggub uit
Wales, dat van achter naar voren gelezen ‘Bugger all’ wordt. Dylan (1914-1953)
schreef het als een hoorspel, dat in 1954 voor het eerst te horen was, maar daarna
ook op de planken werd gebracht en verfilmd, onder andere door de jeugdige
Sinclair. Fraai zijn diens beelden van het dorp dat aan een baai gelegen is met
uitzicht op een hoge heuvel en onder een mysterieus woud waar schoenlapper Jack
Black in de nacht op stelletjes jaagt die daar activiteiten ondernemen die het
daglicht niet kunnen verdragen.
Twee stemmen, onder andere die van Burton, verbinden de
scènes met elkaar die net als in de tekst vloeiend in elkaar overlopen. Naast
de stemmen is er ook nog de blinde Captain Cat (O”Toole) die in een woning in
de vorm van een schip woont en door de geopende ramen van alles opvangt over
het dorpsleven, zelfs nog voor dat heeft plaatsgevonden. De beelden van de
slapende dorpelingen die we straks in levende lijve zullen zien, zijn bijzonder
en veelzeggend. Cat rouwt om zijn geliefde Rosie, een rol van Taylor, die
slechts een paar dagen had om de scènes als hoertje op te nemen.
Under Milk Wood biedt
meer impressies van merkwaardige inwoners dat het een verhaal vertelt. Het
voert te ver om alle scènes of personen te bespreken, maar een aantal kan ik
niet ongenoemd laten. Zo is er bijvoorbeeld een vrouw die tussen haar twee,
inmiddels overleden, echtgenoten ligt die om beurten tegen haar praten, de
dochter van de slager die lesgeeft aan de kinderen en daarna met de barman in
het hooi kruipt, de knappe hulp van de slager die erg met zichzelf is
ingenomen, het schoolhoofd dat zijn vrouw wil vergiftigen, de gefrustreerde
Mister Waldo of de tweede vrouw van de bakker die in de baai een dorpsjongen aan
de haak slaat. We volgen deze en andere personen gedurende de dag, die langzaam
overgaat in de nacht waarin het woud het weer voor het zeggen heeft. De liedjes
van Polly, ook een bijzondere vrouw, alleen al door de sensuele manier waarop
ze de vloer dweilt, en Mr. Waldo - over het laten vegen van de schoorsteen -
geven nog meer schoonheid aan de dorpstaferelen.
Under Milk Wood staat
integraal op YouTube en zou vaak geluisterd en bekeken moeten worden om de
geest van het onmogelijke hoog te houden. Het werk is een inspirerende vorm van
kunst, iets waar men moeilijk afstand van kan nemen als men er eenmaal aan
begonnen is. Under Milk Wood is, net
als de vertaling Onder het melkwoud
van Hugo Claus uit 1957, verslavend. Als men moet kiezen zou ik toch vooral
luisteren of lezen omdat de beelden die men zelf vormt nooit overtroffen kunnen
worden door filmbeelden, al heeft Sinclair zeer zijn best gedaan om de tekst zo
helder mogelijk te verbeelden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten