Levensecht geblader door de nieuwe seizoensfolder met fraaie
voorstellingen
Toneelgroep mugmetdegoudentand sluit het theaterseizoen af met een blik
achter de schermen, gericht op het nieuwe seizoen waarin de nodige nieuwe
producties op stapel staan. Gastheer Marcel Musters ontvangt het publiek,
terwijl op een videoscherm achter hem beelden te zien zijn van
voedselbereiding. Die komen uit de nieuwe voorstelling The gentle woman van Lineke Rijxman op basis van een tekst van
Jibbe Willems en onder regie van Davy Pieters, die over een jaar in première
gaat. Rijxman speelt een lerares die op het verkeerde moment de verkeerde
woorden op internet gebruikt heeft en daarvoor op het matje wordt geroepen. Zij
stelt de aanleiding daartoe zo’n twintig minuten uit en houdt daardoor de
aandacht gevangen. De scène, zo vertelt Rijxman na afloop, zal niet in de
uiteindelijke voorstelling te zien zijn. Daarin gaat ze met twee andere
actrices op zoek naar wat er gebeurd is in het leven van deze aan lager wal
geraakte lerares, die een andere identiteit aannam. Rijxman baseerde zich op drie
nieuwsberichten: die over een Amerikaans meisje dat een ironische tweet
verstuurde over een vakantie in Afrika. Deze werd racistisch opgevat waardoor
het meisje bij terugkomst ontslagen was, uit haar huis gezet en ook haar
relatie kwijt was. Het tweede bericht betreft de Britse professor Mary Beard
die prachtige documentaires voor de BBC over Rome maakt, maar vanwege haar
uiterlijk verguisd werd. Tenslotte is er het ongelooflijke verhaal van Belle
Gibson, die loog dat ze kanker had, een foodblog begon en veel geld verdiende
over de ruggen van desperate, zieke mensen.
Musters vertelt over zijn nieuwe
voorstelling Buik met Lies
Visschedijk. De derde op basis van een tekst van Aaf Brandt Corstius, omdat de
samenwerking na Fiftyfifty zo goed
verliep. Samen met Rijxman leest Musters een scène waarin een broer zijn zus
heeft uitgenodigd voor een midweek in een park van Landal, maar met een hele
bijzondere bedoeling. De première is op 5 november in Bellevue, maar de
spanning was nu al te snijden.
Not only voices is een documentaireproject dat Musters samen met de
29 jarige Gabriel Alves de Faria over mensen die aangeduid worden als lhbt-ers
of lgbt-ers in Zuid-Oost Azië maakte. Hier de interviews op de site van dit
project.
Gidsland gaat op 11 oktober in première in de Toneelschuur. De
regie is van Rijxman op basis van een tekst van mugmetdevuurvlieg Nathan Vecht,
die eerder het verbluffende drieluik Kunsthart
schreef. De voorstelling gaat over de hilarische talkshow Ellemiek! waarin verschillende gasten
hun zegje doen en af en toe wordt overgeschakeld naar Den Haag waar medewerker Gerard
voor een dichte deur staat, wachtend tot die open gaat met belangrijk nieuws,
maar voorlopig alleen pizzadozen naar binnen ziet gaan. ‘Weet je ook wat voor
pizza’s?’ vraagt gastvrouw Ellemiek heel onnozel aan Gerard. Musters leest de
tekst van Gerard, de starre Duitse historicus Felix Diefenbach en de Drentse
Bianca die de dupe werd van het beleid van de gemeente ten aanzien van
asielzoekers die in haar bungalowpark geplaatst zijn.
Net zo hilarisch is het fragment
uit De eurocommissaris dat Joan
Nederlof samen met een man uit de zaal speelt, die niets hoeft te zeggen maar wel erg betrokken wordt bij de zorgen van de fictieve eurocommissaris
Charlotte Hajeniusin. Zij en Alfred verblijven in
het Italiaanse vakantieverblijf in Ventimiglia met uitzicht op de Franse
grens die streng bewaakt wordt met het oog op vluchtelingen die verder Europa
in willen. Nederlof onderzoekt de vraag hoe Europa ooit een eenheid
kan worden als de nationale staten, die ook maar een negentiende eeuws idee
waren, op hun voetstuk blijven staan. Ze doet zelfs een cursus Europese Unie
bij het LOI om goed op de hoogte te zijn van de werking van de EU. De première
is op 6 april, andermaal in de Toneelschuur. Nederlof is samen met Rijxman
bezig de voorstelling te verbreden naar andere landen en wil in 2020 een beeld
van de hele Europese commissie tonen.
Baby Dee verzorgt, zichzelf begeleidend op accordeon en
harp, de intermezzo’s met liederen uit Sombersongs,
die ze eerst komende zomer op de Parade zal zingen samen met Meral Polak. De
laatste was twee jaar geleden in de Toneelschuur te zien met de strijdbare
voorstelling Ochtendzee. Zoals de
titel al aanduidt zijn het ernstige liederen, want het leven is niet alleen
maar leuk. In My heart’s come home
gebruikt Dee de beeldspraak van een roodborstje, die in het derde nummer Robin’s tiny throat de hoofdrol vervult,
de Amerikaanse soort welgezegd, die alleen in de nacht zingt. Daartussendoor
doet Baby Dee het lied Whose rough hands
over een jongen uit de Bronx die met een honkbalknuppel stenen naar
voorbijgangers sloeg zonder dat iemand ingreep uit angst voor de vader van deze
jongen. Dee zegt dat dit soort jongens tegenwoordig ongetwijfeld de wereld
regeert.
Meteen was dit de honderdste
voorstelling van mugmetdegoudentand in 32 jaar. Mijn herinneringen aan de voorstellingen ooit in De
Brakke Grond doen me beseffen dat tijd helemaal niet bestaat. Chapeau Mug, nog
vele jaren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten