Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 4 juni 2017

Theaterrecensie: Muggerwareparty, mugmetdegoudentand, Toneelschuur, 3 juni 2017


Levensecht geblader door de nieuwe seizoensfolder met fraaie voorstellingen

Toneelgroep mugmetdegoudentand sluit het theaterseizoen af met een blik achter de schermen, gericht op het nieuwe seizoen waarin de nodige nieuwe producties op stapel staan. Gastheer Marcel Musters ontvangt het publiek, terwijl op een videoscherm achter hem beelden te zien zijn van voedselbereiding. Die komen uit de nieuwe voorstelling The gentle woman van Lineke Rijxman op basis van een tekst van Jibbe Willems en onder regie van Davy Pieters, die over een jaar in première gaat. Rijxman speelt een lerares die op het verkeerde moment de verkeerde woorden op internet gebruikt heeft en daarvoor op het matje wordt geroepen. Zij stelt de aanleiding daartoe zo’n twintig minuten uit en houdt daardoor de aandacht gevangen. De scène, zo vertelt Rijxman na afloop, zal niet in de uiteindelijke voorstelling te zien zijn. Daarin gaat ze met twee andere actrices op zoek naar wat er gebeurd is in het leven van deze aan lager wal geraakte lerares, die een andere identiteit aannam. Rijxman baseerde zich op drie nieuwsberichten: die over een Amerikaans meisje dat een ironische tweet verstuurde over een vakantie in Afrika. Deze werd racistisch opgevat waardoor het meisje bij terugkomst ontslagen was, uit haar huis gezet en ook haar relatie kwijt was. Het tweede bericht betreft de Britse professor Mary Beard die prachtige documentaires voor de BBC over Rome maakt, maar vanwege haar uiterlijk verguisd werd. Tenslotte is er het ongelooflijke verhaal van Belle Gibson, die loog dat ze kanker had, een foodblog begon en veel geld verdiende over de ruggen van desperate, zieke mensen.

Musters vertelt over zijn nieuwe voorstelling Buik met Lies Visschedijk. De derde op basis van een tekst van Aaf Brandt Corstius, omdat de samenwerking na Fiftyfifty zo goed verliep. Samen met Rijxman leest Musters een scène waarin een broer zijn zus heeft uitgenodigd voor een midweek in een park van Landal, maar met een hele bijzondere bedoeling. De première is op 5 november in Bellevue, maar de spanning was nu al te snijden.

Not only voices is een documentaireproject dat Musters samen met de 29 jarige Gabriel Alves de Faria over mensen die aangeduid worden als lhbt-ers of lgbt-ers in Zuid-Oost Azië maakte. Hier de interviews op de site van dit project. 

Gidsland gaat op 11 oktober in première in de Toneelschuur. De regie is van Rijxman op basis van een tekst van mugmetdevuurvlieg Nathan Vecht, die eerder het verbluffende drieluik Kunsthart schreef. De voorstelling gaat over de hilarische talkshow Ellemiek! waarin verschillende gasten hun zegje doen en af en toe wordt overgeschakeld naar Den Haag waar medewerker Gerard voor een dichte deur staat, wachtend tot die open gaat met belangrijk nieuws, maar voorlopig alleen pizzadozen naar binnen ziet gaan. ‘Weet je ook wat voor pizza’s?’ vraagt gastvrouw Ellemiek heel onnozel aan Gerard. Musters leest de tekst van Gerard, de starre Duitse historicus Felix Diefenbach en de Drentse Bianca die de dupe werd van het beleid van de gemeente ten aanzien van asielzoekers die in haar bungalowpark geplaatst zijn.

Net zo hilarisch is het fragment uit De eurocommissaris dat Joan Nederlof samen met een man uit de zaal speelt, die niets hoeft te zeggen maar wel erg betrokken wordt bij de zorgen van de fictieve eurocommissaris Charlotte Hajeniusin. Zij en Alfred verblijven in het Italiaanse vakantieverblijf in Ventimiglia  met uitzicht op de Franse grens die streng bewaakt wordt met het oog op vluchtelingen die verder Europa in willen. Nederlof onderzoekt de vraag hoe Europa ooit een eenheid kan worden als de nationale staten, die ook maar een negentiende eeuws idee waren, op hun voetstuk blijven staan. Ze doet zelfs een cursus Europese Unie bij het LOI om goed op de hoogte te zijn van de werking van de EU. De première is op 6 april, andermaal in de Toneelschuur. Nederlof is samen met Rijxman bezig de voorstelling te verbreden naar andere landen en wil in 2020 een beeld van de hele Europese commissie tonen.

Baby Dee verzorgt, zichzelf begeleidend op accordeon en harp, de intermezzo’s met liederen uit Sombersongs, die ze eerst komende zomer op de Parade zal zingen samen met Meral Polak. De laatste was twee jaar geleden in de Toneelschuur te zien met de strijdbare voorstelling Ochtendzee. Zoals de titel al aanduidt zijn het ernstige liederen, want het leven is niet alleen maar leuk. In My heart’s come home gebruikt Dee de beeldspraak van een roodborstje, die in het derde nummer Robin’s tiny throat de hoofdrol vervult, de Amerikaanse soort welgezegd, die alleen in de nacht zingt. Daartussendoor doet Baby Dee het lied Whose rough hands over een jongen uit de Bronx die met een honkbalknuppel stenen naar voorbijgangers sloeg zonder dat iemand ingreep uit angst voor de vader van deze jongen. Dee zegt dat dit soort jongens tegenwoordig ongetwijfeld de wereld regeert.  

Meteen was dit de honderdste voorstelling van mugmetdegoudentand in 32 jaar. Mijn herinneringen aan de voorstellingen ooit in De Brakke Grond doen me beseffen dat tijd helemaal niet bestaat. Chapeau Mug, nog vele jaren!

Hier meer informatie op de site van mugmetdegoudentand, hier mijn bespreking van Fiftyfifty, hier die van Kunsthart, hier die van Ochtendzee. De foto is van Inez van Lamsweerde & Vinoodh Matadin.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten