Filmrecensie: Her (2013), Spike Jonze

Voorspelbare ontwikkelingen rond een digitale liefdesverhouding

Spike Jonze, de maker van onder andere Being John Malkovich (1999), probeerde met Her een interessant eigentijds digitaal drama te schetsen, maar slaagde daar helaas niet in. Aan de stem van Scarlett Johansson als de digitale vriendin van hoofdrolspeler Theodore Twombly en het spel van flatbewoonster Amy Adams ligt dat niet. De film gaat vooral mank door weinig originele teksten, een gemiste filosofische diepte, ongeloofwaardigheid en voorspelbaarheid. Ik zou een heel cynisch stuk willen schrijven maar beperk me maar tot de inhoud.

Theodore Twombly woont in een glazen appartement ergens hoog in Los Angeles. Hij werkt voor een bedrijf dat brieven schrijft in opdracht en doet dat volgens zijn baas Paul erg goed. Theodore zelf is erg eenzaam na het vertrek van zijn vrouw Catherine. Thuis speelt hij videogames en praat met soortgenoten in een chatroom. Een bericht op de computer over een date via een nieuw besturingssysteem wekt zijn interesse. Hij komt aldus in contact met Samantha die meteen heel invoelend met hem praat en zijn eenzaamheid enigszins verlicht.

Hij spreekt de documentairemakers Amy en Charles die op zijn etage wonen over een date met een echte vrouw, die slecht afloopt. Samantha heeft met hem te doen. Ze kan hem niet alleen helpen met zijn administratie, maar meent dat ze zelf ook gevoelens heeft, al is ze bevreesd dat die geprogrammeerd zijn. Ze hebben zelfs enig subtiel tactiel contact, waarbij Theodore zelfs opgewonden werd. Hij rent met haar in zijn borstzak naar het strand en luistert daar naar een muziekstuk dat zij ter plekke gecomponeerd heeft.

Amy is sip omdat Charles de relatie verbroken heeft, in een klooster is gegaan en omdat het met haar documentaire ook niet erg opschiet. Theodore helpt haar en vertelt over zijn eigen geluk. Samantha vertelt later dat ze jaloers is op hun contact en wil graag naar Theodore kijken als hij slaapt. Daartoe zet hij de camera van zijn mobiele telefoon op zichzelf gericht op zijn nachtkastje.

Een wending krijgt de film tijdens de ontmoeting tussen Charles en Catherine over het tekenen van de scheidingspapieren. De gevoelige Catherine verwijt hem dat hij geen relatie kan krijgen met een echt mens en zijn toevlucht neemt tot een surrogaat. Haar verwijt zet hem aan het denken en maakt hem verdrietig. Samantha voelt dat Theodore een hart onder de riem nodig heeft en nodigt een collega van haar uit die wel een lichaam heeft, maar dat seksuele contact wil evenmin vlotten.

Er ontstaat zelfs onenigheid tussen Theodore en Samantha, waardoor Theodore voor troost naar Amy gaat die inmiddels zelf ook een digitale hulp heeft. Ze praten over het nut van een digitale relatie, waarbij Amy zegt dat het leven kort is en dat ze ook wel wat vreugde mag hebben. Daarop komt het toch weer goed tussen Theodore en Samantha.

Ze gaan zelfs op vakantie naar de sneeuw. Een onderhoud tussen Samantha en filosoof Alan Watts schiet Theodore in het verkeerde keelgat. Hij maakt een wandeling en ploetert door de sneeuw. Als hij hoort dat Samantha 8316 relaties tegelijk onderhoudt, waarvan 641 liefdesrelaties, is hij helemaal verstoord, maar toch is hij ongelukkig als hij hoort dat de digitale besturingssystemen ermee ophouden. Voor vertrek zegt Samantha nog dat hij haar maar eens moet komen opzoeken. Samen met Amy gaat Theodore het dak op om nog een laatste blik van hen op te vangen. De allerlaatste blik is voor elkaar.  

Hoofdrolspeler Joachim Phoenix speelde in hetzelfde haar samen met Marion Cottilard in The immigrant. 

Hier de trailer, hier mijn bespreking van The immigrant.