Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 13 juni 2017

Steffie van den Oort over Honkvast, VPRO Boeken, 11 juni 2017


Stokoude mensen wijzen de weg naar een lang leven

Honkvast heeft als ondertitel Van oude huizen, de mensen die blijven en bestaat uit vijftien vraaggesprekken met oude mensen die hun huis voor geen geld uit willen. Maakster Steffie van den Oort (1970), die voor VPRO radio en televisie werkte, schreef eerder Eeuwelingen, levensverhalen van honderdjarigen in Nederland en bouwt in Honkvast daarop voort.

Carolina Lo Galbo zegt dat de oude mensen die ondervraagt heeft, met geen stok in een bejaardentehuis te krijgen zijn.
Van den Oort antwoordt dat ze vergroeid zijn met hun plek. Als kind kende ze zo’n stokoude vrouw die een snoepwinkeltje had. Ze realiseerde zich dat er een verhaal achter het leven van zo’n vrouw moest zitten. Dat was ook zo. Later doken er liefdesbrieven op uit de periode dat ze nog een jonge vrouw was.

Lo Galbo gaat ervan uit dat haar gesprekspartners niet zo gemakkelijk te vinden waren.
Van den Oort antwoordt dat ze zelf op pad ging, naar dorpen reed en daar informeerde naar personen die in haar profiel pasten. Zo kwam ze in Lobith bij een aardbeienvrouw terecht die in de oorlog in Offenbach bij een Duitse aardbeienteler tewerkgesteld werd en besloot om die ook te gaan telen als ze de oorlog zou overleven. Een van de manieren om zo oud te worden is, als men tenminste niet ziek wordt, om een bezigheid te hebben. Een schoolmeester van 101 jaar en een verwoed puzzelaar liep vaak over de trap naar boven om woorden op te zoeken in het woordenboek. Een andere manier is om te berusten bij zaken die men toch niet kan veranderen. Een eenzame aardappelboer wiens huis half was ingestort, leefde verder in de stallen en kroop bij vorst in de aardappelkelder. Hij wilde niemand binnenlaten, omdat men hem daar weg wilde hebben, maar zij kwam binnen omdat hij haar opa kende die in de buurt woonde en vroeger altijd veel aardappelen afnam. In zijn inrichting was te zien dat de tijd had stilgestaan.

Lo Galbo zegt dat het een zoektocht is over hoe te overleven.
Van den Oort had net al duidelijk gemaakt, maar is niet te beroerd om zichzelf nog eens te herhalen. Ze voegt daar aan toe dat men iets moet hebben om naar uit te kijken en dat ouderen vaak een dwarse kijk op het leven hebben.

Lo Galbo vindt het knap dat Van den Oort ontboezemingen uit haar gesprekspartners kreeg.
Van den Oort antwoordt dat het belangrijk is om een overlevingsstrategie te hebben, zoals dat het geval was bij een Joodse vrouw die zelf het concentratiekamp overleefde maar haar kinderen niet. Ze deed aan bridge. Ze vond het zelf ook knap dat ze kon genieten van het leven.

Lo Galbo noemt Honkvast een geruststellend boek.
Van den Oort zegt dat ze dit ook beoogde. Het tragische wilde ze niet benadrukken. Een vrouw die al haar hele leven tegenover het kerkhof woont, haalt daar weer inspiratie uit om te leven. Zelf hoopt ze nog lang in haar oude huis in Nijmegen te blijven wonen. Ze begon daar aardappelen te poten, maar omdat de oogst mislukte gaat ze verder met aardbeien.

Hier de site van Steffie van den Oort met meer informatie over haar boeken en meer over Steffie zelf in het interview dat Maarten Slagboom bij haar afnam.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten