Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 27 juni 2017

Filmrecensie: Guess who is coming to dinner (1967), Stanley Kramer


Grappige en boeiend verwikkelingen rond een interraciaal huwelijksvoornemen

De samenwerking van Katherine Hepburn en Spencer Tracey levert altijd vuurwerk af, ook in de laatste film Guess who is coming to dinner die Tracey mocht maken. In de documentaire The great Kate (2013) van Rieke Brendel en Andrew Davies wordt uitgelegd hoe dat in elkaar zat. In Guess who is coming to dinner is te zien dat de twee een bijzondere hartverbondenheid hadden. Aan het eind van de film toont de liberale krantenmagnaat Matt Drayton uit San Francisco zich een man met een hart, niet in de laatste plaats voor zijn vrouw Christina. Het openingslied Glory of love zet de toon.

De kwestie waarover het gaat is de plotselinge verkering van hun 23-jarige dochter Joey met de vijftien jaar oudere, zwarte intellectueel John Prentice (Sidney Poitier), opgeleid in de medische wetenschap en inmiddels bouwend aan een internationale carrière. John en Joey hebben elkaar op Hawaii ontmoet en waren meteen verliefd op elkaar. Binnen twintig minuten zegt Joey tegen Christina, die dat nog lang vindt want de tijd dat zij en Matt gek op elkaar werden, was korter.

Christina is dan ook de eerste die een huwelijk tussen haar dochter en de ontspannen en galante zwarte man goedkeurt. Na de eerste schrik is ze om. Haar man Matt, die eerst denkt dat er iets ergs is gebeurd met een dokter in huis, heeft er langer voor nodig. Hij voorziet vooral de negatieve reacties uit de omgeving en wil zijn dochter dit leed besparen. Joey zelf is daar helemaal niet mee bezig. Ze wil zo snel mogelijk trouwen en vraagt daarom de toestemming van haar ouders. John is behoedzamer. Hij is zelfs bereid van een verdere relatie met Joey af te zeggen als de ouders zijn aanwezigheid niet op prijs stellen. In dit het krachtenveld moet men tot een oplossing zien te komen, al werd het mij niet duidelijk waarom het huwelijk zich zo snel moest voltrekken.  

De kennismaking tussen John en de ouders van Joey wordt mooi uitgespeeld. Daarna volgt nog een andere krachtmeting, namelijk met de ouders van John die op de maatschappelijke ladder een heel stuk lager staan, maar een groot zelfbewustzijn hebben. Ze weten nog helemaal niet dat hun zoon een jong blank meisje aan de haak heeft geslagen en moeten, na de uitnodiging van Joey om meteen bij haar ouders te komen dineren, even bijkomen van de schok. Daarnaast zijn er boeiende bijrollen van een zeer liberale blanke geestelijke en een nijdige zwarte huishoudster. De laatste kan het niet zetten dat iemand van haar eigen ras zich zomaar op gelijke hoogte plaatst met haar blanke werkgevers. Het is daarbij wel vreemd dat ze haar dochter Dorothy niet verbiedt om uit te gaan met een kruideniersjongen.

In de vijftig jaar oude film naar de gelijknamige roman van William Rose klinkt het woord negro waarmee de zwarte wordt aangeduid als een scheldwoord. Daaraan is te zien dat de maatschappij zich in een halve eeuw sterk ontwikkeld heeft. Wellicht komt dit ook door een film als Guess who is coming to dinner. De onderonsjes tussen de vaders maar vooral die tussen de moeders en die tussen Matt en de moeder van John maken veel duidelijk over principiële kanten van de rassenkwestie. Matt staat zwaar te peinzen na het gesprek met de moeder van John, nadat hij er eerder al door de geestelijke opgewezen is dat zijn liberale denkbeelden, verwoord in The Guardian, niet alleen een aardig concept zijn om mee te schermen maar dat hij daar ook mee moet leven.   

Hier de trailer, hier mijn verslag van The great Kate.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten