Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 6 januari 2017

Three days that shook Paris (2015), documentaire van Ursula Macfarlane


Aangrijpende reconstructie van de aanslagen in Parijs, twee jaar geleden

De gerenommeerde documentairemaakster Ursula Macfarlane blikt in Three days that shook Paris terug op de dramatische dagen, begin januari 2015, in Parijs waar achtereenvolgens een aanslag werd gepleegd op de redactie van Charlie Hebdo, een politie agente en een joodse supermarkt. Door minutieus de gebeurtenissen te volgen ontstaat spanning als in een film. Al zijn de grote lijnen bekend, de details voeren terug naar de bange dagen die later dat jaar zouden worden opgevolgd door nog bangere dagen.

Dag 1
Op 7 januari is de kerstvakantie afgelopen. Ook de redactie van het satirische weekblad Charlie Hebdo komt bijeen om de zaken door te nemen. Macfarlane doet een stapje terug naar de meidagen van 1968 toen het tijdschrift geboren werd uit weerzin tegen macht, politiek en religie. Het verhaal eindigde in de nachtmerrie die van zeer nabij gefilmd werd. Een politieman zag dat zijn collega Ahmed Merabet op koelbloedige wijze door de daders doodgeschoten werd. Hij was het twaalfde slachtoffer die dag. Macfarlane praat met Maryse, de vrouw van de omgekomen tekenaar Georges Wolinski, die van een taxi chauffeur over de aanslag hoorde, de grond onder haar voeten voelde wegzakken, zich thuis opsloot en de gebeurtenissen nog steeds niet verwerkt heeft. Medewerker Patrick Pelloux kwam later bij het kantoor aan en trof een bloedbad aan in de kleine redactieruimte. Zelfs met zijn achtergrond als arts kon hij weinig doet. Hij is voor het eerst weer terug en ruikt nog de kruitdampen en het gekreun van de zwaargewonden. De politie kende inmiddels de identiteit van de daders, de broers Saïd en Chérif Kouachi, maar pakken kon men hen nog niet.

Dag 2
Een ronselaar namens Al Qaida spreekt in een video over de goede daden van de martelaren, die klaar waren voor hun opdracht zoals appels die rijp zijn van de boom vallen. Inmiddels wordt er in het zuiden van Parijs nog een moord gepleegd en wel op een politieagente, door Amedy Coulibaly, ook een pion van de terreurorganisatie. De politie zet een anti terreur eenheid in omdat gewone agenten niets tegen kalashnikovs kunnen beginnen. Een overval op een tankstation zet de politie op het spoor van de broers Kouachi in Picardië. Coulibaly, zo blijkt uit inlichtingen, kende de broers uit de gevangenis en kreeg net als zij een band met de islamitische terreurbewegingen. Terwijl de Fransen ’s avonds massaal een wake houden, probeert het Front National verdeeldheid te zaaien. Pelloux zegt op de televisie dat men niet moet zwichten voor het geweld. De politie ontdekt de vlag van IS in de flat van Coulibaly. 

Dag 3
De broers Kouachi kwamen met hun auto in de modder vast te zitten en hielden een andere auto aan. Dat werd gezien door een onderwijzeres die de politie belde. Die zette meteen de omgeving af. De broers vluchtten een drukkerij binnen. De eigenaar ging, ondanks zijn vrees doodgeschoten te worden, naar hen toe terwijl medewerker Lilian zich verborg in een gootsteenkastje. Hij moest van de broers de politie bellen en verzorgde de wond die de oudste broer bij het daarop volgende vuurgevecht opliep. Hij denkt dat die daad hem het leven gered heeft. Inmiddels werd door Coulibaly en anderen in Vincesses een joodse supermarkt overvallen, waarbij personeel en klanten gegijzeld werden en anderen in een koelcel vluchtten. De kassière vertelt in silhouet over haar angstige ervaringen. Ze zag dat Yohav probeerde de daders te doden, maar werd zelf gedood. Coulibaly dreigde de gijzelaars te doden als de politie actie zou ondernemen tegen de broers Kouachi, maar inmiddels kwamen die al zelf naar buiten om nog zoveel mogelijk doden te maken. Als de politie hen gedood heeft, valt men meteen in bij de supermarkt. De daders worden gedood terwijl de gijzelaars ongedeerd blijven.

Veel tijd om de verliezen te verwerken was er niet want in november volgde een nog gruwelijker bloedbad in de Bataclan en op andere locaties in de hoofdstad.

Hier de trailer, hier de site van Ursula Macfarlane.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten