Dichteres breekt muur tussen haar en haar werk weg
Dichteres Ester Naomi Perquin (Zierikzee, 1980) heeft een
vierde gedichtenbundel uitgebracht, waarin ze persoonlijker van zich laat
horen. Op teletekst was te lezen dat ze daarin onderzoekt wat het betekent om
ergens te vertrekken. De nieuwe gastvrouw van VPRO Boeken, Carolina Lo Galbo,
ontvangt haar met een hand en geeft er ook weer een bij vertrek.
Lo Galbo, die van start gaat alsof ze het programma al
jarenlang presenteert, vraagt meteen over de persoonlijke aard van deze nieuwe
bundel.
Perquin antwoordt dat die niet gepland was, maar dat de
bundel om die manier tot stand kwam. Ze had door dat ze door enige weerstand
heen moest breken, een muur moest slechten die eerst tussen haar en haar
gedichten stond. Onbenulligheden bleken een opening te bieden naar een nieuwe
toon. Zo was er een meisje in de dierentuin die haar op de titel van de bundel
bracht. Ze hoorde het meisje tegen haar moeder roepen over olifanten, maar de
moeder was te zeer verdiept in een telefoongesprek over haar werk. Dit soort
observaties kregen opeens betekenis.
Lo Galbo vraagt waarom de toon eerder hooghartiger was.
Perquin wil niet of ze eerder hooghartig schreef maar er moest
altijd een laag tussen haar en het gedicht aangebracht worden. Ze had zo’n
hoogstaand beeld van wat poëzie moest zijn, dat ze de eerste keer dat ze
gedichten voordroeg stond te trillen met de bundel in haar handen. Ze zocht
naar een manier om zelf achter het decor te blijven. Ze was ook niet uit op het
geven van een oordeel. Ze luisterde liever naar de meningen van anderen. Haar
werk als gevangenisbewaarder leende zich daar goed voor. In de bundel Celinspecties (2012) kroop ze in de huid
van gedetineerden. Tegelijk wil ze dit ook afleren, omdat zoiets een saaie
gewoonte wordt. Ze vindt het goed om zichzelf uit het gareel te krijgen.
Lo Galbo merkt op dat dit ongetwijfeld niet zonder slag of
stoot ging.
Perquin antwoordt dat ze poëzie de meest vergeeflijke vorm
van manipulatie vindt. Ze probeert hierin tegenwoordig dichterbij haar eigen
kern te komen. Het onbenullige kan zijn waarde hebben, omdat het verbindt. Het
feit dat iedereen een vader heeft is een gedeelde ervaring, die het
persoonlijke rechtvaardigt.
Lo Galbo merkt op dat haar vader overleed toen zij acht jaar
oud was en nu opduikt.
Perquin zegt dat het voordelen heeft om op jonge leeftijd
met de dood geconfronteerd te worden. Het maakt dat men gretiger op het leven
ingaat. De literatuur biedt de mogelijkheid zichzelf te vermenigvuldigen, maar
het is ook mooi als dat soort personages wegvallen.
Lo Galbo vraagt of het lastig is om over persoonlijke zaken
te schrijven.
Perquin antwoordt dat de zaken waarover ze schrijft allang
achter haar liggen. Ze heeft geleerd dat het uiten van emoties geen resultaat
oplevert. Ze wacht met schrijven tot de emotionele lading uit de ervaringen
verdwenen was.
Lo Galbo zegt dat ze in de bundel ook andere zaken verwerkt.
Perquin antwoordt dat het gedicht Wegens logistieke problemen over een verhuizing en een
echtscheiding gaat. Ze leest het gedicht voor en vertelt dat ze het ritme ontleent
aan het gezwiep van de sleutelbos uit de tijd als cipier. Gedichten hoeven van
haar niet zo uitgebalanceerd te zijn zoals ze in de bundel staan. Ze mag van
zichzelf wel wat slordiger zijn. Ze wilde eerder een grote roman schrijven maar
wendde zich tot de poëzie toen ze ontdekte dat die al was geschreven. Na tien
jaar wil ze nu essays schrijven over macht en onmacht en wellicht komt haar
roman er daarna ook nog een keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten