Geadopteerde Griek kon zich niet verenigen met bestaande
situatie
Elly de Bont, die meewerkt aan televisieprogramma's als Spoorloos en De Reünie,
portretteert in Mijn naam was Kostas
het leven van televisiepresentator André van den Toorn (zie foto) die geboren is in
Griekenland en door een Nederlandse moeder geadopteerd is. Hij klaagt nogal
over de last die dit tot de dag van vandaag heeft opgeleverd, al zegt zijn
biologische moeder Marina dat hij het beste het verleden kan vergeten en in het
heden leven.
De documentaire begint met deze Marina die in de buurt van
het kindertehuis in Athene woont waar ze haar zoon al vroeg in zijn leven naar
toe heeft gebracht. Met veel dramatiek houdt ze zich vast aan het hek dat het
tehuis omsluit en treurt nog altijd om haar actie. André zelf is gedecideerd
over het feit dat men kinderen nooit mag afstaan en wordt zelfs boos als Marina
hem teveel op de nek zit.
De Bont geeft enige achtergrondinformatie over de adoptiepolitiek
van de Grieken in de jaren zestig. Zeshonderd babies ondergingen hetzelfde lot
als Andrë. Diens huidige moeder vertelt over de gang van zaken rond de adoptie.
Zelf kon ze geen kinderen krijgen en vloog daarom met haar man naar Athene. Ze
had daar de keuze uit drieëntwintig kinderen en vond het moeilijk om er eentje
uit te kiezen. Toen ze tenslotte André hadden gekozen, bleek dat Marina nog
geen toestemming had gegeven. Ze richtten zich daarom op Ivy, een schattig
meisje. Toen echter de toestemming van Marina los kwam, namen ze toch André mee
naar Nederland. De moeder sprak echter nog vaak over Ivy en kijkt ook bijna
verliefd naar een fotootje van haar.
De Bont spreekt met Marina over de achtergrond van haar
actie om André af te staan. Deze vertelt heel aangrijpend dat ze haar verloofde
in bed betrapte met haar zusje en dat ze het meteen uitmaakte. Ze had zelfs
geen zin meer in het leven, maar André schopte in haar buik alsof hij wilde
zeggen dat hij er ook nog was. Haar huidige man vroeg haar mee te gaan naar
Athene, haar kind was geen bezwaar voor hem, maar Marina vreesde het oordeel
van diens familie als het kind vlak na hun huwelijk geboren zou worden en gaf
het weg.
André kent lotgenoten die net als hij uit Athene naar
Nederland kwamen. Emilio die een restaurant heeft in Den Haag, lag zelfs in de
box met hem. Emilio accepteerde het feit dat hij geadopteerd was als een
gegeven tot hij zelf kinderen kreeg en zijn moeder dood ging. Daarna ging hij
op zoek naar zijn biologische moeder. André leest later nog een brief voor dat
die hem hartelijk zal verwelkomen.
Ik werd aangetrokken door de documentaire omdat die zou gaan
over een man die zich zijn hele leven miskend voelt na zijn adoptie en nergens
voet aan de grond zou krijgen. Dat viel met André nog wel mee, vond ik. Het zal
meer te maken hebben gehad met het zusje Ivy die altijd op de achtergrond
aanwezig was, later in Nova Scotia belandde en daar een gelukkig leven leidt.
In de documentaire met een hoog Viva gehalte heeft hij ook contact met haar via
de smartphone. Hij zegt dat hij wat in de war is over hun contact. Dan is het
geadopteerde zusje van André, Pien, er veel slechter aan toe. In het begin van
haar leven was ze lichamelijk al niet gezond en later kwamen er nog psychische
problemen bij. Tijdens een wandeling in de natuur zegt ze tegen De Bont dat ze
zich ongewenst voelt maar dat ze daar verder niet over wil praten omdat het dan
te dicht bij komt. Treurig, zo’n lot. Dan mag André zich gelukkig prijzen.
Hier de trailer op
vimeo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten