Verlangen naar het leven wordt genekt door de kracht van de
dood
De aangrijpende documentaire Emma wil leven gaat over een
achttienjarige Emma die er niet in slaagt haar ziekte anorexia het hoofd te
bieden. Na zes jaar van strijd moet ze het hoofd in de schoot leggen. Iets wat
nauwelijks voorstelbaar is in onze maatschappij met zeer ontwikkelde technische
middelen, intelligente artsen en andere hulpverleners.
Aan het eind van de uitzending zegt Villerius dat zij na de
dood van Emma, die graag documentairemaker had willen worden, gevraagd werd
haar filmpjes te rangschikken, hetgeen nog een lastige opgave was, want wat
laat men wel en wat laat men niet zien. Het doel van Emma was in ieder geval om
jonge meisjes te waarschuwen voor het monster dat in het hoofd kan gaan zitten.
Betrokkenen zeiden dat de filmpjes precies weergeven wat anorexia is. Volgens
Annemarie van Bellegem, haar behandelaar in het AMC, gaat het bij anorexia niet
zozeer om een eetstoornis maar de behoefte om controle te houden. De raad om te
eten is vergelijkbaar met de raad om een brandend huis in te lopen.
Emma begint met een filmpje dat ze op 1 mei 2015 opnam. Het
is de wereldprimeur van het feit dat ze weer op een fiets zit en dat ze het
rijden nog niet verleerd is. Daarna worden we geconfronteerd met een foto van
een jaar later die heel schokkend is, omdat het gezicht van Emma dan helemaal
uitgeteerd is.
De ouders vertellen dat Emma de middelste van drie meiden is,
een positie die niet gemakkelijk is voor een gevoelig meisje, maar die ze
zoveel mogelijk geruststelden en aandacht gaven. Desondanks merkte de moeder
dat het slechter ging. Na een bezoek aan de huisarts werd Emma doorverwezen
naar kinderarts Van Bellegem in het AMC. In zes jaar tijd volgden veel andere
klinieken en behandelwijzen, maar geen van de interventies was afdoende. In
februari 2015 kwam de anorexia zo sterk terug dat ze met een rechterlijke
machtiging onder dwang gevoed werd.
Annemarie noemt dwangvoeding een duivels dilemma, temeer
omdat Emma niet geloofde dat ze haar eigen ziekteproces niet onder controle
had. Ze wilde graag naar New York en haar ouders stemden daarmee in, ook al had
Emma niet helemaal voldaan aan de voorwaarden die ze daarvoor hadden gesteld.
Een terugval daarna maakte dat Emma naar een centrum in Portugal wilde waar ze
vertrouwen in had. Van Bellegem ging, net als de ouders akkoord, al was Emma in
een slechte fysieke conditie. Carmen, die het centrum leidt, schrok toen ze het
hoopje niets in een rolstoel op zich af zag komen. Samen met therapeuten Fred
en Charlotte had ze een aangepaste behandeling voor Emma opgesteld.
In de documentaire zijn de nodige opnames te zien van de
verslechtering van de toestand van Emma. Hoe harder ze tegen de ziekte vocht,
hoe wanhopiger ze werd. Het is treurig te merken dat men met lege handen staat
tegenover een zaak van leven en dood, maar dat is vaker zo. Ons menselijk
ingrijpen is beperkt en het is goed ons daarvan bewust te zijn. Dat maakt het
aanvaarden van dit soort drama’s misschien iets gemakkelijker te verteren.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten