Lastige verhouding tussen schrijver en dakloze vrouw
Op een tragikomische manier vertelt Nicolas Hytner het waar
gebeurde verhaal van de Britse schrijver Alan Bennett, die vijftien jaar lang
een oude, nogal vreemde mevrouw op de oprit van zijn huis in Londen liet wonen.
De persoon van de schrijver heeft zich afgesplitst van de bewoner en worden
beiden gespeeld door Alex Jennings, terwijl de 81 jarige Maggie Smith de rol
van de oude mevrouw Shepherd op zich neemt.
Hytner begint het verhaal met Shepherd, die in een oude
bestelbus door de smalle weggetjes toert. Tot er opeens een barst in de
voorruit zit, waar bloed aan kleeft.
Vervolgens zien we dat Bennett intrekt in het Londense Camden Town, een
wijk voor de gegoede burgerij. Shepherd is daar geen onbekende. Ze heeft haar
bestelbus in de straat geparkeerd waar Bennett woont en wordt door de buurt
gedoogd. De vrouw stinkt, is weinig communicatief en gaat haar eigen gang. Ze
maakt gebruik van het toilet van Bennett, maar een bedankje kon er niet van af.
De schrijver is nogal vies van haar en ontsmet meteen zijn toilet als zij weg
is.
De verhouding tussen Bennett en Shepherd wordt hechter als
zij van de straat af moet en hij haar een plaatsje op zijn oprit gunt. Hij
regelt met enige weerzin zelfs een nieuwere blauwe bus voor haar. Hoewel Bennet
in de verwachting is dat ze drie maanden daar zal blijven, wordt het vijftien
jaar. Langzaam aan komt hij meer over de vrouw te weten, die zich als een
godsdienstwaanzinnige gedraagt. Het blijkt dat ze niet tegen muziek kan omdat
de overste van het klooster waar ze non wilde worden, haar verbood piano te
spelen, terwijl ze daar toch een groot talent voor had.
De relatie die Bennett met Shepherd heeft gaat ten koste van
die met zijn moeder die in een tehuis wordt opgenomen. Shepherd verwijt hem dat
hij zich niet meer om zijn moeder bekommert en wakkert het schuldgevoel van de
zich ongemakkelijk voelende schrijver verder aan. Hij komt erachter dat ze ’s
nachts gechanteerd wordt door een man die geld van haar wil, maar weet, net zo
min als de kijker, niet wat daarvan de reden is. Dat houdt verband met de
openingsscène, zo begrijpt de kijker later.
Daarvòòr rijdt ze nog in een - net als de bestelbussen - geelgeverfde
driewieler naar de kust, waar haar broer en zijn vrouw wonen. Deze spreken hun
achting voor Bennett uit dat hij het zolang met haar heeft volgehouden. Het
bezoek van Bennett vindt plaats als Shepherd zich voor een dag in een centrum
laat opnemen en zij hem het telefoonnummer geeft van bekenden van haar. De lichamelijke
verzorging die Shepherd in het dagcentrum krijgt betekent ook meteen haar dood,
vastgesteld door een sociaal werkster, met wie Bennett een slechte
verstandhouding had.
Het eind van de film, waarin Shepherd tussen de grafstenen
nog even terug keert op aarde, is enigszins over de top, maar past wel weer in
de voorstelling die Hytner van de ongemakkelijke relatie tussen schrijver en vreemde
vrouw geeft. The lady in the van kent
veel humor, al is die vaak van een tragische soort zoals de keer dat Bennett,
nadat hij in haar poep gestapt is opmerkt dat caring about shit is. Tegelijk
weigert hij zich te laten uitmaken voor mantelzorger. Daarmee brengt hij een wat
ongemakkelijke karaktertrek van de plichtsgetrouwe Britten naar voren: wel
helpen maar niet van harte.
The lady in the van
is een bewerking van de gelijknamige toneelvoorstelling, die gebaseerd is op de
autobiografische roman van Alan Bennett (1934).
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten