Het loslaten van illusies is een pijnlijk proces
Ergens halverwege de voorstelling begint Pam, de biologische
moeder van hoofdpersoon Donna over het rouwproces dat haar dochter doormaakt na
de dood van haar man tijdens een missie in oorlogsgebied. Donna zit volgens
haar op dat moment in de fase van woede. Het helpt haar niet echt dat haar
moeder de omstandigheden oprakelt waaronder haar man is gesneuveld. Ze lijkt
daarvan niet erg onder de indruk. Alleen haar liefde voor hem telt.
Yara Alink weet de gevoelens van een kersverse weduwe van
twintig jaar duidelijk over te brengen. Dat begint al met de ontgoocheling die
ze ervaart als ze het fatale telefoontje gekregen heeft. Haar lichaam trilt
bijna elkaar van de schok die nauwelijks te verwerken is. De troost van haar
stiefmoeder Coco (Lieke Rosa Altink) kan ze niet verdragen. Het liefst kruipt
ze in een gat in de grond. Haar zacht groene jurkje maakt plaats voor een
gitzwart exemplaar.
Het is vooral de vorm waarin deze tragedie gegoten is die
overtuigt. Het grote toneel biedt veel kansen voor de drie vrouwen om hun
liefde maar vooral hun onvermogen te tonen. Het decor is sober, maar de aanblik
van de vele kleurrijke huishoudelijke voorwerpen die in de lucht zweven, geeft
veel sfeer. Dat geldt nog sterker voor de muziek die de dramatiek benadrukt. Al
meteen in het begin maakt de ouverture van de drie musici op drums en keyboards
duidelijk dat we een moeilijke tijd tegemoet gaan. Weemoedige solo’s op blaasinstrumenten
roepen veel emotie op, draaitollen symboliseren heel subtiel het einde van het
leven.
De rouw van Donna wordt tegengewerkt door problemen van en
tussen haar stiefmoeder en haar biologische moeder. De 62 jarige Pam (Ria
Marks) vertelt in een van de weinige anekdotische fragmenten in de voorstelling
over een net zo oude nieuwe geliefde, die eerst in seksspeeltjes handelde maar
vanwege de cadmium die ze bevatten overstapte naar het gebied van de gidsen en
de engelen. Waar hij op dat moment is zou ze niet weten. Coco blijkt evenmin
gelukkig met de overname van de ziekelijke man die afwezig blijft maar wel een
dominante rol in de voorstelling speelt.
De tekst van Peer Wittenbols maakt de interacties tussen de
drie vrouwen nog spannender dan die al is. Ze spelen niet alleen hun rol maar
geven daar tussendoor ook commentaar op, de moeders tenminste, want Donna loopt
alleen maar rond met haar ziel onder de arm. De poëtische verwijzingen naar de
natuur die zijn eigen gang gaat en die soms ook de weg kwijt is, zoals te zien
is aan de krokussen die op dit moment de grond uit komen, geven diepte aan het
verhaal. Uiteindelijk kan zelfs Donna haar natuur niet meer weerstaan.
Deze eerste try-out zet de toon voor de première van a.s.
woensdag. De gestileerde uitvoering maakt dit menselijke drama heel puur. De
kracht van het spel, de tekst en de muziek te samen zorgen in de regie van
Lidwien Roothaan voor een onverbrekelijke eenheid. Hoewel nergens wordt
gerefereerd aan de liedtekst van Joan Baez over een kalf dat moet bloeden omdat
het nu eenmaal niet kan vliegen, is ook van toepassing op de vrouwen. Het
loslaten van illusies is voor hen alle drie een pijnlijk proces.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten