Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 5 november 2016

Theaterrecensie: Donna Donna, Orkater, Toneelschuur, 4 november 2016


Het loslaten van illusies is een pijnlijk proces

Ergens halverwege de voorstelling begint Pam, de biologische moeder van hoofdpersoon Donna over het rouwproces dat haar dochter doormaakt na de dood van haar man tijdens een missie in oorlogsgebied. Donna zit volgens haar op dat moment in de fase van woede. Het helpt haar niet echt dat haar moeder de omstandigheden oprakelt waaronder haar man is gesneuveld. Ze lijkt daarvan niet erg onder de indruk. Alleen haar liefde voor hem telt.

Yara Alink weet de gevoelens van een kersverse weduwe van twintig jaar duidelijk over te brengen. Dat begint al met de ontgoocheling die ze ervaart als ze het fatale telefoontje gekregen heeft. Haar lichaam trilt bijna elkaar van de schok die nauwelijks te verwerken is. De troost van haar stiefmoeder Coco (Lieke Rosa Altink) kan ze niet verdragen. Het liefst kruipt ze in een gat in de grond. Haar zacht groene jurkje maakt plaats voor een gitzwart exemplaar.

Het is vooral de vorm waarin deze tragedie gegoten is die overtuigt. Het grote toneel biedt veel kansen voor de drie vrouwen om hun liefde maar vooral hun onvermogen te tonen. Het decor is sober, maar de aanblik van de vele kleurrijke huishoudelijke voorwerpen die in de lucht zweven, geeft veel sfeer. Dat geldt nog sterker voor de muziek die de dramatiek benadrukt. Al meteen in het begin maakt de ouverture van de drie musici op drums en keyboards duidelijk dat we een moeilijke tijd tegemoet gaan. Weemoedige solo’s op blaasinstrumenten roepen veel emotie op, draaitollen symboliseren heel subtiel het einde van het leven.

De rouw van Donna wordt tegengewerkt door problemen van en tussen haar stiefmoeder en haar biologische moeder. De 62 jarige Pam (Ria Marks) vertelt in een van de weinige anekdotische fragmenten in de voorstelling over een net zo oude nieuwe geliefde, die eerst in seksspeeltjes handelde maar vanwege de cadmium die ze bevatten overstapte naar het gebied van de gidsen en de engelen. Waar hij op dat moment is zou ze niet weten. Coco blijkt evenmin gelukkig met de overname van de ziekelijke man die afwezig blijft maar wel een dominante rol in de voorstelling speelt.

De tekst van Peer Wittenbols maakt de interacties tussen de drie vrouwen nog spannender dan die al is. Ze spelen niet alleen hun rol maar geven daar tussendoor ook commentaar op, de moeders tenminste, want Donna loopt alleen maar rond met haar ziel onder de arm. De poëtische verwijzingen naar de natuur die zijn eigen gang gaat en die soms ook de weg kwijt is, zoals te zien is aan de krokussen die op dit moment de grond uit komen, geven diepte aan het verhaal. Uiteindelijk kan zelfs Donna haar natuur niet meer weerstaan.

Deze eerste try-out zet de toon voor de première van a.s. woensdag. De gestileerde uitvoering maakt dit menselijke drama heel puur. De kracht van het spel, de tekst en de muziek te samen zorgen in de regie van Lidwien Roothaan voor een onverbrekelijke eenheid. Hoewel nergens wordt gerefereerd aan de liedtekst van Joan Baez over een kalf dat moet bloeden omdat het nu eenmaal niet kan vliegen, is ook van toepassing op de vrouwen. Het loslaten van illusies is voor hen alle drie een pijnlijk proces. 

Hier het nummer van Joan Baez, hier de teaser op de site van Orkater. Daarop kan ook de petitie getekend worden tegen de voorgenomen bezuiniging die op 21 in de Tweede Kamer behandeld wordt. De foto op de omslag is van Sofie Knijff.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten