Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 20 november 2016

Japan: a story of love and hate (2008), documentaire van Sean McAllister


Verhouding tussen failliete zakenman en jonge meid vertelt veel over het hedendaagse Japan

Sean McAllister (Hull, 1965) wilde een film maken over Japan, maar vond geen ingang tot hij de 56 jarige Naoki Sato (zie foto) uit Yamagata ontmoette, die, anders dan zijn landgenoten, zeer openhartig was over zijn leven. Hij verloor door de economische crisis in de jaren negentig zijn bedrijf en woont nu alweer vijf jaar samen met de 29 jarige Yoshie, die drie banen heeft om samen het hoofd boven water te houden. Overdag werkt ze op kantoor en in de avonduren animeert ze getrouwde mannen die zich vol laten lopen om hun hoofd leeg te maken. Daarna moet ze een slaappil slikken om weer fit te zijn voor de volgende dag. Behalve huisman werkt Naoki ook parttime als verzekeringsman bij de posterijen. Hij biedt McAllister daardoor een mooi inkijkje in het Japanse beroepsleven.

We zien de lichaamsoefeningen die men daar iedere ochtend doet voor het werk begint, gevolgd door een oproep van de baas om tot vooral meer te presteren. Het kapitalisme heeft zich vermomd als communisme zegt Naoki later. Men motiveert elkaar door op te roepen tot meer inspanning maar ook om voorzichtig op de brommers te rijden. Naoki smeert ‘m voortijdig door de voordeur. Als parttimer en verzekeringsman zit hij niet vast aan het arbeidsritme. Hij vertelt over het rollenspel dat dagelijks wordt opgevoerd, waardoor mensen geestelijk ziek worden en in inrichtingen belanden. Hij wijst op een collega die daaruit net ontslagen is een suffe indruk maakt. Dat komt door de medicijnen waarmee hij vol zit. Later gaat McAllister mee met Naoki naar een collega die met ziekteverlof is en paddenstoelen in het bos zoekt. De man, die zeer heeft geleden onder de stress, vertelt over een broer van 42 jaar die zonder iets te zeggen na een burn-out zelfmoord heeft gepleegd. Tot groot verdriet van zijn jonge kinderen.

Naoki heeft humor. Hij wijst McAllister erop dat zijn land het kapitalisme daar naar toe gebracht heeft, waardoor de werkende klasse inmiddels in hoge nood verkeert. Anders dan in de jaren zestig toen men heftig demonstreerde tegen de oorlog in Vietnam is het verzet nu gedoofd. Tegelijk heeft Naoki een tragische kant. Contact met zijn eigen familie heeft hij niet en ook het contact met de familie van Yoshie gaat hij uit de weg. Hij voelt zich een zwart schaap en vreest een ontmoeting met de vader, een zakenman die net zo oud is als hijzelf. Yoshie stelt daarom een keer aan McAllister voor om mee te gaan. Dat loopt niet beroerd af al heeft de filmmaker moeite met de Natto die hij krijgt voorgezet.

De afhankelijkheidsrelatie van Yoshie zint Naoki niet. Hij vreest dat ze straks blijft haken aan een vriend die ze leuker vindt en hem dan op straat zet. Praten, daar houdt Yoshie, anders dan de laatste vrouw van Naoki, niet van. Alleen wegdrinken, daar is ze goed in. Een poging om haar zwijgzaamheid te doorbreken als ze een borrel op heeft, leidt er alleen maar toe dat Yoshie de bril van Naoki kapot maakt. Als ze een andere keer moet huilen is ze bang dat ze de volgende dag een gezwollen gezicht heeft. De patstelling tussen de twee wordt door McAllister doorbroken. Hij voorziet dat de vader van Yoshie wel meevalt en haalt Naoki over om mee te gaan naar haar ouderlijk huis.

McAllister heeft zoals de gewoonte is een kleinigheid meegenomen in de vorm van een envelop met Viagra. De vader waardeert het gebaar en zegt dat men niet overal in Japan zo open met elkaar omgaat. Ook Naoki accepteert hij van harte. De laatste is opgelucht en bedankt McAllister van harte voor zijn steun.

Hier de trailer op vimeo.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten