Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 19 november 2016

Alain Delon - portret van een acteur (2015), documentaire van Philippe Kohly


Knappe maar eenzame acteur met een lange filmcarrière

De Franse filmmaker Philippe Kohly maakte een boeiend portret van de Franse filmster Alain Delon (1935) in de lange documentaire Alain Delon cet inconnu. Deze werd ingekort tot Alain Delon - portret van een acteur. Omdat Delon nooit een goedkeuring gaf aan een biografie, kunnen deze documentaires als een alternatief gelden om iets over de persoon achter de filmster aan de weet te komen. De afwezigheid van zijn vader leidde tot problemen met zijn identiteit. Delon lijkt een fictief personage, uitgevonden door een verweesde jongeman op zoek naar roem, las ik in de aankondiging.

Het leven van Delon begint in 1935 in de buurt van Parijs. Zijn moeder is dol op haar zoon, maar na de scheiding met haar man brengt ze hem naar een opvangmoeder in Fresnes die naast de gevangenis woont en daar ook werkt. De eenzaamheid die hij daar ervaart zal hem zijn leven lang bijblijven. Van zijn achtste tot zijn veertiende verblijft hij in kostscholen. Hij wordt daar vaak weggestuurd vanwege onmogelijk gedrag. Daarna komt hij in dienst van zijn stiefvader die een slagerij heeft. Zijn dienstjaren bij de marine betekenen een avontuur. Hij geniet in Saigon van de Westerse cultuur en voelt heimwee als hij Jean Gabin in de bioscoop ziet. Na diefstal van een legerjeep volgt ontslag. Hij woont met een vriend in Parijs en is geliefd bij de vrouwen. De echtgenote van een minnares brengt hem bij de film. Op zijn 21ste speelt hij een brutaal rolletje in Quand la femme s’en mele (Yves Allégret, 1957), waarbij hij zich als een vis in het water voelt. Hij ontmoet Romy Schneider, met wie het eerst niet klikt maar met wie hij wel een romance krijgt die vaker in zijn leven hernieuwd wordt.

De film Faibles femmes (1959) zet hem in de schijnwerpers. Regisseur René Clément, die Plein soleil (1960) met hem maakt, wordt een vaderfiguur voor hem. Zijn melancholieke blik wordt opgevangen door Visconti. Delon speelt de sterren van de hemel in diens film Rocco et ses frères (1960). Samen met Schneider richt hij zich op het toneel. Terwijl zij op tournee is met De meeuw, wordt Delon verliefd op Monica Vitti met wie hij speelt in L’eclisse (Antonio, 1962). In mei van dat jaar is hij en niet Schneider de grote ster in Cannes. Hij vertelt over een baard die hij laat staan vanwege de film Le guépard (Visconti, 1963) met Burt Lancaster en Claudia Cardinale. Omdat hij de opvolger wil worden van Gabin speelt hij datzelfde jaar gratis en voor niets in de film Mélodie en sous-toi van Henri Verneuil. Dit kassucces betekent ook een eind aan de relatie met Schneider. In een brief van vijftien kantjes legde hij uit waarom hij niet met haar verder kan.

Delon treedt een jaar later in het huwelijk met Nathalie Barthélemy, die hem erg bezittterig vindt, maar hij ziet in haar zijn moeder terug. Ze krijgen een zoon en beleven huiselijk geluk dat echter na anderhalf jaar stopt na wederzijdse ontrouw. In Le samourai (Melville, 1967) kan hij zijn ontroostbare eenzaamheid tonen. Delon zegt zelf dat dit bij zijn leven hoort. Vier jaar later speelt hij in Le cercle rouge van dezelfde regisseur. Daartussen maakt hij het weer goed met Schneider. Samen spelen ze in La piscine (Deray, 1969). Het persoonlijk leven wordt zwaar verstoord door een moordzaak op een secretaris, die tot aan de regering door werkt. Delon wordt verdacht, maar de zaak wordt geseponeerd. Hij vindt troost bij zijn nieuwe liefde Mireille Darc, een verhouding die vijftien jaar standhoudt.

Delon wordt producer van gangsterfilms. Borsalino (Deray, 1970), waarin hij samen met Belmondo optreedt, wordt een groot succes. Produceren is zijn manier van scheppen. Hij schrijft de wet voor, beslist over dialogen en heeft de regie over de financiën. Monsieur Klein (Joseph Losey, 1976) wordt echter een commercieel fiasco. Delon likt zijn wonden met Darc en hun honden in hun villa in een groot bos bij Montargis. Het tegenspel van Véronique Jannot doet hem goed. Net als het samenspelen met andere jonge vrouwen die soms ook een stukje van zijn leven delen. Als hij tegen de vijftig loopt, regisseert hij politiefilms zoals Le Battant waarin Anna Parillaud meespeelt. Schneider betreurt de dood van haar zoon David door een ongeluk en sterft een jaar later in 1982. Om de fotografen te ontlopen gaat Delon niet naar haar begrafenis. Hij speelt in Notre histoire (Blier, 1984) en in hetzelfde jaar in Un amour de Swann (Schlöndorff). Hij vindt een nieuwe liefde met Rosalie van Breemen (zie foto) en krijgt twee kinderen met haar. Hij wijdt zich aan zijn gezin en speelt in 1995 in Les cent et une nuits de Simon Cinéma van Agnès Varda.  

In zijn rol van Caesar in Astérix aux Jeux Olymiques (Forestier, 2008) bespot hij zichzelf. Hij zegt in een interview dat hij per ongeluk in de filmwereld terecht is gekomen en ziet het als een spel, maar blijft altijd het eenzame kind tussen de gevangenismuren in Fresnes. Na het vertrek van Van Breemen in 2002 woont Delon alleen op zijn landgoed met zijn honden, die langzamerhand ook doodgaan.      

Hier mijn bespreking van La piscine.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten