Uniek filmmateriaal geschoten door medewerkers van Nixon
tonen kijkje in de keuken
De Amerikaanse filmmaakster met de onwaarschijnlijke naam
Penny Lane maakte de lange documentaire
Our Nixon op basis van filmmateriaal van drie naaste medewerkers van Nixon
gedurende zijn ambtstermijn van 1969 tot en met de zomer van 1974. De
medewerking kwam hen duur te staan. Ze kwamen alle drie in de gevangenis
terecht op beschuldiging van medewerking aan de Watergate affaire, die Nixon
tenslotte dwong tot aftreden. Het filmmateriaal, geschoten met een Super 8
camera, lag veertig jaar in de kast en wordt door Lane weer in de openbaarheid
gebracht.
De medewerkers waarover het gaat zijn stafchef Bob Haldeman,
adviseur Binnenlandse Zaken John Ehrlichman en speciaal assistent Dwight
Chapin, verantwoordelijk voor het dagritme van de president en de activiteiten,
zoals de reis naar Europa na de inauguratie in 1969. De 34 jarige Haldeman met
grappig stekelhaar kwam net als de 27 jarige Chapin uit de reclamewereld. Samen
met 43 jarige Ehrlichman hadden ze de tijd van hun leven op het Witte Huis.
Terwijl Haldeman doof was voor kritiek en vooral gericht was op resultaat, werd
Ehrlichman door de drukte opgeslokt. Nixon had inmiddels zelf besloten
bandopnames te maken voor een privéarchief, waarvan alleen Haldeman op de
hoogte was. Hij vertelt dat hij dat had moeten laten vernietigen, voordat de
commissie die het Watergate schandaal onderzocht, de banden opvroeg.
Belangrijk in die jaren was de wens om de oorlog in Vietnam
te stoppen. Nixon wilde een eervolle vrede. Hij had veel verdriet over de
gesneuvelde soldaten en schreef de ouders van hen brieven om zijn deelneming te
betuigen. Lane laat een telefoongesprek horen tussen Ehrlichman en Nixon over
een vredesdemonstraite in Washington waarop John Denver het protestlied Last night I had the strangest dream
zong en John Kerry een toespraak hield. Daarop kwam Nixon met een
televisietoespraak waarover hij zelf erg te spreken was. Dat kon niet
verhinderen dat er een spandoek tegen de oorlog werd getoond tijdens het
optreden van een close harmony koor en dat er kritische berichten in de media
verschenen over het begin van de oorlog. Hoewel die vooral betrekking hadden op
de ambtstermijn van Johnson, was Nixon ontstemd en liet onderzoek doen naar de
bron van de publicaties. Die leidden naar defensieanalist Daniel Ellsberg.
Diens psychiater werd afgeluisterd. Ehrlichman zegt dat hij zich in die tijd aanpaste
aan de status quo, geen kritische vragen meer stelde en zich liet overhalen om
op zijn post te blijven. De reis van Nixon naar China moest een beter beeld van
hem en zijn land opleveren. Voor Chapin was het een piekervaring. Nixon klapte
zelfs voor een ballet dat bol stond van de communistische propaganda.
De inbraak bij de Democraten betekende het begin van het
einde voor het bewind van Nixon. George McGovern nam de zaak hoog op.
Desondanks behaalde Nixon in zijn tweede ambtstermijn een klinkende overwinning
op zijn Democratische rivaal. Watergate werd echter steeds meer een steen in de
maag. Als eerste stapte Chapin op. Ehrlichman zegt later dat Nixon afstand van
de zaak had moeten houden, maar hij wist niet dat Nixon er ook bij betrokken
was. De eervolle vrede met Noord Vietnam in januari 1973 kon niet verhinderen
dat er hoorzittingen gehouden werden over Watergate.Ehrlichman dacht er tijdens
een binnenlandse vliegreis aan om de Air Force One te laten neerstorten. Dan waren
ze meteen van de problemen af. Nixon wist steeds minder onderscheid te maken
tussen waarheid en leugen. Hij ontsloeg Haldeman en Ehrlichman om zijn eigen
hachje te redden, maar lang heeft hij daar niet van mogen genieten. Op 9
augustus 1974 moest hij aftreden. Hij werd het hand boven het hoofd gehouden
door zijn opvolger Gerald Ford.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten