Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 2 november 2016

Filmrecensie: Illégal (2010), Olivier Masset-Depasse


Sterke film over het lot van een ongedocumenteerde Russische vrouw

De film Illégal gaat over een 39 jarige vrouw uit Rusland en haar dertienjarige zoon Ivan. Tania beschikt niet over geldige papieren en komt daardoor in de molen van de Belgische justitie terecht. Regisseur Olivier Masset-Depasse schreef ook script en maakt met een sterk en strak portret van deze onfortuinlijke Russische duidelijk hoe erg het is om tussen wal en schip te belanden.

Eerst spoelt Masset-Depasse de tijd acht jaar terug naar een gruwelijke scène uit oktober 2000. Olga past op de jonge Ivan terwijl Tania als schoonmaakster werkt. Eenmaal thuis krijgt ze een formulier waarin met uitzetting wordt gedreigd. Ze besluit haar vingertoppen met een strijkbout dicht te schroeien zodat ze niet geïdentificeerd kan worden.

Acht jaar later viert ze de verjaardag van haar zoon, die inmiddels op de middelbare school zit. Haar vriendin Zina uit Wit Rusland is al aanwezig. Op tafel staan bordjes met snoep. Eerst komt echter de malafide Novak langs om de huur te incasseren en haar een valse identiteitsbewijs te geven. Hij drukt haar op het hart om het bewijs nooit mee te nemen, maar bij controle een andere kaart te laten zien en te zeggen dat ze haar identiteitsbewijs vergeten is.

Dat laatste gebeurt ook als ze bij het verlaten van de tram met Ivan wordt aangehouden. De agenten nemen haar echter mee naar het bureau om vingerafdrukken te laten maken, hetgeen niet lukt. Omdat ze niets wil zeggen, wordt ze opgesloten in een gesloten asielcentrum. Ze maakt zich zorgen over Ivan die tijdens de aanhouding gevlucht is. Met een kaart van de Chileense Maria, die met haar dochtertje Eva opgesloten zit, kan ze met Ivan bellen. Ze spreekt met Zina af dat die hem zolang opvangt.    

De mishandelde ervaringsdeskundige Malinese Aïssa weet haar te vertellen dat ze na vijf maanden wordt vrijgelaten als ze in haar zwijgen volhardt, maar Zina wil zolang niet voor Ivan zorgen. Tot overmaat van ramp komt de jongen zelf langs. Tania staat al op de uitkijk en weet hem te bewegen niet binnen te komen, want dat zou haar positie teniet doen.

In het verdere verloop ontstaat een verwijdering met haar zoon die voor de malafide Novak wil gaan werken, hetgeen zeer tegen de zin van Tania is. Als hij dat doet, zegt ze, dan hoeft ze hem niet meer te zien. Inmiddels wordt ze verhoord en krijgt ze het mentaal zwaar. Als men haar op basis van de kaart die ze bij zich droeg, twee jaar dreigt op te sluiten, geeft ze de naam van Zina op, niet wetende dat die in Polen asiel heeft aangevraagd, zodat zij, een Dublingeval, naar Warschau uitgezet dreigt te worden. Aïssa hangt zichzelf op na de zoveelste mislukte uitzetpoging en Maria besluit om vrijwillig te vertrekken. Een aardige bijkomstigheid is dat medewerker Lieve, die in het asielcentrum is gaan werken omdat ze de kost moest verdienen voor haar twee kinderen, besluit om haar baan op te zeggen na de tragische dood van Aïssa.    

Het eind van de film, waarbij Tania zelfs tussen twee uitsmijters in het vliegtuig naar Warschau zit, zit psychologisch sterk in elkaar. Het deed me denken aan de documentaire Special flight (2011) van Fernand Melgar, die filmde hoe Zwitserland met ongedocumenteerden omging. De film en de documentaire schreeuwen om een humane behandeling van personen die toch al in een moeilijke positie zitten.

Hier de trailer van Illégal, hier mijn bespreking van Speciale vlucht.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten