Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 9 november 2016

Eerste impressie na de verkiezing van Donald Trump tot president van de VS.


Een klap in het gezicht!

Er leek niets aan de hand. De opkomst was hoog en dat was in het voordeel van Hillary Clinton. De Latino’s zouden gehakt maken van de agressieve taal van de botte zakenman Trump. Halverwege de nacht hoorde ik dat de ontwikkelingen niet zo voorspoedig gingen als verwacht. Ik stapte uit bed en keek naar BBC One die een panel had met de vriendelijke, oudere voorzitter Andrew in het midden en de  kiene Katty Kay aan zijn rechterhand. Af en toe werd overgeschakeld naar de plaatsen waar de Democraten en de Republikeinen samenkomen. Daarnaast waren er natuurlijk de uitslagen in de verschillende staten.

De berichtgeving van Emily Maitiis bij het touchscreen werd steeds pessimistischer. Ze refereerde aan de Brexit. De Amerikanen deden daar nog een schepje bovenop. Jonge Democraten bijeen in Manhattan waren in tranen. De kansen van Clinton werden na het verlies van Florida rap kleiner, de paden die Trump kon bewandelen naar het Witte Huis te komen werden wegen, snelwegen, die echter toch weer verstopt dreigen te raken omdat de uitslagen in verschillende noordelijke staten too close to call waren. In Wanneer hadden we dat eerder gehoord? In 2000 tijdens de gelijke race tussen George W. Bush en Al Gore, die nog weken lang voortduurde.

De stemmen leken te staken. De campagneleider van de Democraten gebood de aanhang naar huis te gaan. Hillary gaf nog niet op, zei hij. Later hoor ik dat men het gebouw diende te verlaten omdat daar weer andere activiteiten gepland stonden. De partij had het centrum voor een geringe tijd afgehuurd in de verwachting dat het een gelopen race werd en dat iedereen op tijd naar bed kon.

Niet veel later werd gemeld men dat Hillary de handdoek in de ring had gegooid en Trump had gefeliciteerd. Haar kansen waren ook erg klein geworden en misschien was er zelfs al een meerderheid voor Trump. uiWezenloos staarde ik voor me uit. Dit had ik niet voor mogelijk had gehouden. Een man zonder enige ervaring in de politiek, met een grote zak geld waarmee hij alles in de wereld kan kopen, iemand die tegen de zin van de Schotse bevolking een golfbaan plande in een natuurgebied aan de kust van Aberdeenshire, zoals te zien is in de documentaire You have been trumped van Anthony Baxter uit 2011, maar later zijn plannen naar Ierland verlegde.

Ik luisterde naar Trump die zei dat hij er voor alle Amerikanen en voor alle burgers overal ter wereld wilde zijn, die met hem willen samenwerken. Wat zegt zo'n man daarmee? Wat is het voor een vreemd systeem, onze democratie, waarin de grootste schreeuwer er met de hoofdprijs van door gaat? We have been trumped! Ik was eerder deze week juist zo blij met de beweging Our revolution die Sanders gestart is en nu spreekt ook Trump van een beweging. Alleen is de laatste er een van protest en niet van idealisme. Krijgt men straks spijt van de keuze zoals Michael Moore vermoedde?

Ik las de sombere beschouwing van David van Reybrouck over onze democratie op De Correspondent en stuurde een reactie. Eerst moet het stof maar neerdalen, maar katerig voelt het wel, deze klap in het gezicht!

Hier mijn bespreking van You have been trumped. Hier mijn verslag van Still Berning, hier mijn verslag van Michael Moore in Trumpland

aangepast met de namen van de medewerkers aan het verkiezingsprogramma: 10 november om 8:04


Geen opmerkingen:

Een reactie posten