Een klap in het gezicht!
Er leek niets aan de hand. De opkomst
was hoog en dat was in het voordeel van Hillary Clinton. De Latino’s zouden
gehakt maken van de agressieve taal van de botte zakenman Trump. Halverwege de
nacht hoorde ik dat de ontwikkelingen niet zo voorspoedig gingen als verwacht.
Ik stapte uit bed en keek naar BBC One die een panel had met de vriendelijke, oudere voorzitter Andrew in het midden en de kiene Katty Kay aan zijn rechterhand. Af en toe werd
overgeschakeld naar de plaatsen waar de Democraten en de Republikeinen samenkomen.
Daarnaast waren er natuurlijk de uitslagen in de verschillende staten.
De berichtgeving van Emily Maitiis bij het
touchscreen werd steeds pessimistischer. Ze refereerde aan de Brexit. De
Amerikanen deden daar nog een schepje bovenop. Jonge Democraten bijeen in
Manhattan waren in tranen. De kansen van Clinton werden na het verlies van
Florida rap kleiner, de paden die Trump kon bewandelen naar het Witte Huis te
komen werden wegen, snelwegen, die echter toch weer verstopt dreigen te raken
omdat de uitslagen in verschillende noordelijke staten too close to call waren.
In Wanneer hadden we dat eerder gehoord? In 2000 tijdens de gelijke race tussen
George W. Bush en Al Gore, die nog weken lang voortduurde.
De stemmen leken te staken. De
campagneleider van de Democraten gebood de aanhang naar huis te gaan. Hillary gaf
nog niet op, zei hij. Later hoor ik dat men het gebouw diende te verlaten omdat
daar weer andere activiteiten gepland stonden. De partij had het centrum voor
een geringe tijd afgehuurd in de verwachting dat het een gelopen race werd en
dat iedereen op tijd naar bed kon.
Niet veel later werd gemeld men dat
Hillary de handdoek in de ring had gegooid en Trump had gefeliciteerd. Haar
kansen waren ook erg klein geworden en misschien was er zelfs al een
meerderheid voor Trump. Wezenloos
staarde ik voor me uit. Dit had ik niet voor mogelijk had gehouden. Een man
zonder enige ervaring in de politiek, met een grote zak geld waarmee hij alles
in de wereld kan kopen, iemand die tegen de zin van de Schotse bevolking een
golfbaan plande in een natuurgebied aan de kust van Aberdeenshire, zoals te
zien is in de documentaire You have been
trumped van Anthony Baxter uit 2011, maar later zijn plannen naar Ierland
verlegde.
Ik luisterde naar Trump die zei dat hij er
voor alle Amerikanen en voor alle burgers overal ter wereld wilde zijn, die met
hem willen samenwerken. Wat zegt zo'n man daarmee? Wat is het voor een vreemd
systeem, onze democratie, waarin de grootste schreeuwer er met de hoofdprijs
van door gaat? We have been trumped! Ik was eerder deze week juist zo blij met
de beweging Our revolution die Sanders gestart is en nu spreekt ook
Trump van een beweging. Alleen is de laatste er een van protest en niet van
idealisme. Krijgt men straks spijt van de keuze zoals Michael Moore vermoedde?
Ik las de sombere beschouwing van
David van Reybrouck over onze democratie op De
Correspondent en stuurde een reactie. Eerst moet het stof maar neerdalen,
maar katerig voelt het wel, deze klap in het gezicht!
Hier
mijn bespreking van You have been
trumped. Hier
mijn verslag van Still Berning, hier
mijn verslag van Michael Moore in
Trumpland.
aangepast met de namen van de medewerkers aan het verkiezingsprogramma: 10 november om 8:04
aangepast met de namen van de medewerkers aan het verkiezingsprogramma: 10 november om 8:04
Geen opmerkingen:
Een reactie posten