Didactisch sterke toespraak van Moore in het hol van de
leeuw
De wat schemielige wijze waarop Michael Moore zich in Where to invade next gedroeg, wordt
geheel goed gemaakt met zijn documentaire Michael
Moore in Trumpland. Als een rascabaretier spreekt hij een zaal mensen toe
in Ohio over hun steun aan Trump, maar vooral over hun aversie tegen Hillary
Clinton. Zijn toon is daarbij raak. Hij weet zijn publiek te ontroeren. Hij wil
hen niet hun haat jegens Hillary afpakken, maar roept hen wel op om op haar te
stemmen in het belang van hun land en de wereld. Natuurlijk heeft Moore daarop
nog een uitsmijter: zo niet, dan stelt hij zich in 2020 kandidaat. Hij somt
alvast wat hij dan allemaal zal veranderen.
Heel didactisch prijst Moore eerst de Republikeinen als
zijnde standvastige lieden die vroeg uit bed komen en hard werken. Om hen
tegemoet te komen en geen angst aan te jagen zorgt hij ervoor dat de aanwezige
Mexicaanse Amerikanen bij elkaar achter een muur worden gezet en dat de moslim
Amerikanen met een drone in de gaten gehouden worden. Hij bekent dat hij ook
nog nooit op Hillary heeft gestemd, laat staan op haar man. Maar daarmee houdt
de overeenstemming met zijn publiek wel op.
Hij somt zaken op waarover ze van mening verschillen, zoals
hun standpunten over wapenbezit, abortus en het homohuwelijk. Met veel
overtuiging vertelt hij een oudere man in de zaal dat hij helemaal niet met een
homo hoeft te trouwen als hij dat niet wil en er ook geen een hoeft te zijn.
Hij is trots op de millennium generatie die in ieder geval geen haat koestert
wegens mensen van een ander ras of een andere geaardheid.
Het brengt hem erop dat de dagen van de boze blanke mannen
geteld zijn. Vrouwen hebben hen al niet langer nodig. Dertig jaar gelezen lazen
ze al Our bodies, ourselves. Straks
worden mannen naar kampen gestuurd. Daarom zijn ze zo boos. Ze kunnen het niet verdragen dat ze na acht
jaar met een zwarte president straks een vrouw boven zich krijgen. Dat belooft
wat voor de toekomst. Straks wordt er nog een homoseksueel president, of een
transgender. Zelfs een hamster is niet uit te sluiten. Moore acht mannen slecht
voor de planeet en verwijst naar het geringe geweld dat vrouwen gebruiken,
hetgeen knikkend beaamd wordt door een jonge vrouw in het publiek.
Moore schreef eerder een brief aan werkloze
fabrieksarbeiders uit Michigan en leest die voor. Hij waarschuwt dat ze op
Trump kunnen stemmen als protest tegen de elite, maar straks zullen ze daarvan
spijt hebben, net als de Britten die hun stem aan een afwijzing van de Europese
Unie gegeven hebben. Hij schetst het doemscenario dat zal volgen als Trump
president wordt. Al zijn beloften zijn waardeloos. Nog voor de inauguratie zal
Mexico gebombardeerd worden.
Vervolgens komt hij te spreken over de haat tegen Hillary.
Hij geeft toe dat het tegen haar werkt dat ze eerst voor de oorlog in Irak was
en dat ze erg nauw is met Wall Street, maar onbetrouwbaar is ze niet te noemen.
Het feit dat ze een longontsteking verzweeg zegt meer over het gebrek aan
vertrouwen van het Amerikaanse volk. Na een vrolijke schets over een diner dat
Moore in het Witte Huis bijwoonde, vertelt hij over een bezoek aan Estland in
het kader van zijn film Where to invade
next. Hij zag een foto van Hillary op een kraamafdeling tijdens een bezoek
twintig jaar geleden, waarbij ze zich liet voorlichten over de gezondheidszorg
aldaar met het oog op een betere organisatie ervan in de VS. De Amerikanen
begroetten die echter met hoon, hetgeen door de knikkende hoofden in het
publiek bevestigd wordt. Moore ziet in Hillary een vergelijking met paus
Franciscus die ook zijn tijd afwachtte om zijn goede boodschap uit te brengen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten