Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 3 november 2016

Michael Moore in Trumpland (2016), documentaire van Michael Moore


Didactisch sterke toespraak van Moore in het hol van de leeuw

De wat schemielige wijze waarop Michael Moore zich in Where to invade next gedroeg, wordt geheel goed gemaakt met zijn documentaire Michael Moore in Trumpland. Als een rascabaretier spreekt hij een zaal mensen toe in Ohio over hun steun aan Trump, maar vooral over hun aversie tegen Hillary Clinton. Zijn toon is daarbij raak. Hij weet zijn publiek te ontroeren. Hij wil hen niet hun haat jegens Hillary afpakken, maar roept hen wel op om op haar te stemmen in het belang van hun land en de wereld. Natuurlijk heeft Moore daarop nog een uitsmijter: zo niet, dan stelt hij zich in 2020 kandidaat. Hij somt alvast wat hij dan allemaal zal veranderen.

Heel didactisch prijst Moore eerst de Republikeinen als zijnde standvastige lieden die vroeg uit bed komen en hard werken. Om hen tegemoet te komen en geen angst aan te jagen zorgt hij ervoor dat de aanwezige Mexicaanse Amerikanen bij elkaar achter een muur worden gezet en dat de moslim Amerikanen met een drone in de gaten gehouden worden. Hij bekent dat hij ook nog nooit op Hillary heeft gestemd, laat staan op haar man. Maar daarmee houdt de overeenstemming met zijn publiek wel op.

Hij somt zaken op waarover ze van mening verschillen, zoals hun standpunten over wapenbezit, abortus en het homohuwelijk. Met veel overtuiging vertelt hij een oudere man in de zaal dat hij helemaal niet met een homo hoeft te trouwen als hij dat niet wil en er ook geen een hoeft te zijn. Hij is trots op de millennium generatie die in ieder geval geen haat koestert wegens mensen van een ander ras of een andere geaardheid.

Het brengt hem erop dat de dagen van de boze blanke mannen geteld zijn. Vrouwen hebben hen al niet langer nodig. Dertig jaar gelezen lazen ze al Our bodies, ourselves. Straks worden mannen naar kampen gestuurd. Daarom zijn ze zo boos.  Ze kunnen het niet verdragen dat ze na acht jaar met een zwarte president straks een vrouw boven zich krijgen. Dat belooft wat voor de toekomst. Straks wordt er nog een homoseksueel president, of een transgender. Zelfs een hamster is niet uit te sluiten. Moore acht mannen slecht voor de planeet en verwijst naar het geringe geweld dat vrouwen gebruiken, hetgeen knikkend beaamd wordt door een jonge vrouw in het publiek.

Moore schreef eerder een brief aan werkloze fabrieksarbeiders uit Michigan en leest die voor. Hij waarschuwt dat ze op Trump kunnen stemmen als protest tegen de elite, maar straks zullen ze daarvan spijt hebben, net als de Britten die hun stem aan een afwijzing van de Europese Unie gegeven hebben. Hij schetst het doemscenario dat zal volgen als Trump president wordt. Al zijn beloften zijn waardeloos. Nog voor de inauguratie zal Mexico gebombardeerd worden.

Vervolgens komt hij te spreken over de haat tegen Hillary. Hij geeft toe dat het tegen haar werkt dat ze eerst voor de oorlog in Irak was en dat ze erg nauw is met Wall Street, maar onbetrouwbaar is ze niet te noemen. Het feit dat ze een longontsteking verzweeg zegt meer over het gebrek aan vertrouwen van het Amerikaanse volk. Na een vrolijke schets over een diner dat Moore in het Witte Huis bijwoonde, vertelt hij over een bezoek aan Estland in het kader van zijn film Where to invade next. Hij zag een foto van Hillary op een kraamafdeling tijdens een bezoek twintig jaar geleden, waarbij ze zich liet voorlichten over de gezondheidszorg aldaar met het oog op een betere organisatie ervan in de VS. De Amerikanen begroetten die echter met hoon, hetgeen door de knikkende hoofden in het publiek bevestigd wordt. Moore ziet in Hillary een vergelijking met paus Franciscus die ook zijn tijd afwachtte om zijn goede boodschap uit te brengen.   

Hier de trailer. De registratie van de voorstelling is in zijn geheel op YouTube te zien. Hier mijn verslag van Where to invade next.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten