Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 30 juni 2016

Halfjaarbericht Allerhande maar vooral literatuur, 30 juni 2016


Het sprookje van de wolf en de geitjes

Het is niet te vermijden dat de Brexit in mijn halfjaarbericht een belangrijke plaats inneemt. Ik ben na een kleine week nog steeds overdonderd over het uittreden van de Britten uit de Europese Unie. Ze zijn me zo nabij, dit volk met hun eeuwenoude tradities en hun eigenzinnige aard, die bijzondere kunstenaars oplevert als de popzangeressen Amy MacDonald en Adèle en de schrijvers John Banville en Julian Barnes. Het verlies van de Britten is een verlies voor Europa. PJ Harvey verwoordde dat afgelopen weekend treffend door het gedragen reciteren van No man is an island, een fragment uit een Meditatie van de Engelse dichter John Donne uit de zeventiende eeuw. De breuk is een drama van Shakespeariaans niveau met alle lagen die daarbij horen. Het gemor onder het volk, de arrogantie van de hoge heren, het verlangen naar geluk en de verkeerde afslag daartoe, de reflex om terug te grijpen naar oude patronen, zoals Joep Leerssen opmerkte in Het Filosofisch Kwintet van afgelopen zondag dat over onafhankelijkheid van staten ging maar verzandde in een polemiek over begrippen.

De Brexit staat niet op zichzelf. De uitslag van het Nederlandse referendum over het verdrag met Oekraïne afgelopen april was al een veeg teken. Het toont opnieuw het revanchisme dat onder de bevolking leeft. Dat heeft te maken met de grote veranderingen die in onze maatschappij spelen en die door de bestuurders niet worden gestuurd, maar overgelaten aan de vrije markt die heel wat minder vrij is dan we denken. We leven, als een variatie op het moeras dat ik in de aanhef van mijn blog noem, op een aardschol die in beweging is en moeten een stap te zetten, naar achteren dan wel naar voren. We kunnen ons ingraven of meebewegen. In het eerste geval verdedigen we wat we hebben, staan we voor belangen, die onvermijdelijk tot oorlog voeren, in het tweede geval passen we ons aan aan de nieuwe omstandigheden en vinden we hedendaagse oplossingen voor de uitdagingen die de nieuwe tijd ons stelt. Techniek en zonne-energie leveren ons de middelen.

Wat zijn onze belangen precies? Is dat niet om in vrede met elkaar te leven, onenigheden uit te praten en ons in het laatste geval neer te leggen bij een uitspraak van een wereldregering?

Het nationalisme kan nooit een oplossing in een wereld die steeds kleiner wordt en ons steeds meer tot wereldburger maakt. Moeder aarde schreeuwt om aandacht en maakt het nodig heel hard samen te werken om ervoor te zorgen dat onze kleinkinderen straks nog op dezelfde manier van de natuur kunnen genieten als wij nog kunnen doen.

Bestuurders in Europa en in Nederland dienen zich af te vragen of hun maatregelen en besluiten begrepen worden door de bevolking(en) en er alles aan te doen om de leefbaarheid voorop te stellen. Dit vraagt om zich los te maken van de economische macht die als een hebberige wolf steeds meer binnendringt in het bestaan. Zolang de wolf niet getemd wordt, blijven de geitjes bang en maken ze rare sprongen.

Een van de beste mogelijkheden om uit de verkramping te komen is door de band tussen inkomen en arbeid los te laten. In Zwitserland is onlangs een referendum over het basisinkomen gehouden dat weliswaar niet tot het gewenste resultaat heeft geleid, maar wel door een kwart van de Zwitsers omarmd werd. Zo gaat het met nieuwe regelingen. Ook ons pensioen is er niet zomaar gekomen. In Nederland wordt eveneens aan de weg getimmerd voor een referendum over het basisinkomen. Zoiets vereist een lange adem, maar wie weet maken we het nog mee dat de geitjes straks toch weer vreedzaam staan te grazen.  

Hier PJ Harvey op het Down the rabbit hole festival bij Nijmegen met haar gedicht van John Donne uit 1624. Hier de petitie voor het basisinkomen 2018.  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten