Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 8 juni 2016

Recensie: Een kleine moeite (2015), Hugo Blom


Verhaal over ontwortelde jongeman blijft steken in algemeenheden

Het romandebuut Een kleine moeite van Hugo Blom gaat over een jongeman die nogal ontworteld is door de vroege dood van zijn moeder en de verdwijning van zijn vader, directeur van een kunstmestfabriek, op twaalfjarige leeftijd. Deze jongeman, Samuel de Hoog geheten, is daardoor afgestompt van zijn gevoelens. Na zijn twaalfde huilde hij niet meer, zoals een echte man past, laat Blom weten. Pas aan het eind van de roman beginnen de tranen toch door te breken.

Na de lagere schooltijd van Samuel krijgt zijn vader het zo druk met zijn onderneming dat hij zijn zoon in een internaat plaatst. Samuel dient zelf uit te vinden hoe hij zich tot de wereld dient te verhouden. Hij kijkt de kat uit de boom en wordt ook door anderen zoveel mogelijk met rust gelaten. De directeur van het internaat noemt hem onaanraakbaar omdat hij nooit zijn gevoelens laat zien.

Zijn vader rijdt op de terugweg van het internaat zo hard over de snelweg, dat hij van de politie niet verder mag met zijn snelle auto. Hij wordt afgezet bij een tankstation en komt daarna niet meer boven water. Samuel brengt de vakanties door bij zijn jaargenote Feline Vleugel en haar moeder Laura, die hem na de middelbare school aan een baan helpt in de informatica. Samuel wordt daar rijk mee, maar mist toch een basis in zijn leven. De vriendinnen die hij oppikt vormen allemaal onderdeel van de buitenkant. Hij ziet niet hun persoon, maar alleen hun al of niet mooie lijven. Totdat hij op het eind van het boek - veertig en vrij, maar nog steeds alleen - op zijn schreden terugkeert.

In korte hoofdstukken ontvouwt Hugo Blom het leven van zijn hoofdpersoon. Helaas is dat nogal schematisch en oppervlakkig. Het blijven impressies. Nergens dringt de auteur echt door tot het leven. De spanning die tussen Samuel, Feline en haar moeder ontstaat, wordt nauwelijks uitgewerkt. In plaats van psychologische diepgang te zoeken legt Blom van alles uit over achtergronden van bijpersonen zoals over de directeur van het internaat, waardoor het verhaal teveel de breedte ingaat en niet de ziel peilt, al zal dat ook te maken met de nogal gesloten aard van de hoofdpersoon.

Het verhaal speelt zich af voor de val van de Muur, in de dagen dat men op computers nog met floppy disks werkte en kent een wat warrige compositie. Zo is het nogal gezocht dat Samuel na zijn goedbetaalde baan in de informatica met serveerster Carole uit Parijs naar Potsdam gaat, omdat hij eens van een meisje uit de DDR het verzoek heeft gehad om een bandje van The Cure voor haar op te nemen. Zelf begrijpt hij ook niet veel van zijn handelwijze.

De stijl is nogal gemanierd tot opgefokt aan toe, al zijn er flitsen van schoonheid, zoals wanneer Hinde, receptioniste van een bedrijfje waar Samuel op voorspraak van Laura aan het werk kan, de gevoelloze jongeman leert zoenen. De afstandelijkheid verhindert echter dat de lezer veel ontroering ervaart. De toon zeurt meestal, bijvoorbeeld als het gaat om de verstandhouding van Samuel met de jongens op het internaat. ’De vriendschappen die de jongens sloten, waren niet allemaal gespeend van emotie. Zeker, ze waren stuk voor stuk op hun hoede, ieder van hen had zo zijn redenen voor een levenslang wantrouwen in de ander.’ Van dit soort algemene uitspraken wemelt het en die dringen niet echt door tot het gemoed.

Het geworstel met hechte bindingen, zoals door Blom verwoord, is misschien tekenend voor onze tijd, maar aanspreken doet het in Een kleine moeite niet. De onaanraakbaarheid van Samuel bereikt de lezer niet. Het blijft een blik van buitenaf op zijn leven.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten