Kloosterlingen in de ban van de wereldse liefde
Meteora zijn volgens Wikipedia op hoge rotspilaren gebouwde
orthodoxe kloosters op het Griekse vasteland. Ooit waren er tweeëntwintig van,
inmiddels zijn er nog zes over. Spiros Stathoulopoulos werd geïnspireerd tot
een fantasie over twee kloosterlingen, een man en een vrouw, die vanuit twee
verschillende kloosters ontmoetingen met elkaar te hebben, waarbij het
verlangen steeds meer een erotische betekenis krijgt die haaks staat op het
ingetogen kloosterleven. Een getekend drieluik met de twee kloosters en een
rots met een boom erop geeft de omgeving aan waar het liefdesverhaal zich
afspeelt.
De zondige gedachten hebben bij de vrouw, die Urania heet,
al tot zelfpijniging geleid, gezien het verband om haar arm dat ze aan het
begin van de film draagt. De man, Theodoros, houdt de verleiding op afstand
door anderen, zoals een oude kluizenaar, bij te staan. Met fraaie animaties
laat de regisseur zien wat in werkelijkheid niet uit te beelden zou zijn
geweest, zoals de hel die Urania ontwaart of de enorme golf bloed die, door
toedoen van Theodoros, op het eind uit de handen van de gekruisigde Christus
stroomt, de aarde overstroomt en de twee zondaars verdelgt. Gelukkig blijft deze
getekende illustraties fantasie en weten de geliefden daaraan te ontsnappen.
Een echt verhaal kent Meteora
niet. Het blijven vrij losse scènes en sfeertekeningen, al zijn die op zich
heel fascinerend, zoals de beelden van de kloosters waarin Urania en Theodoros
wonen. Het is meteen al bijzonder dat Urania in een net wordt opgehesen na een
ontmoeting met Theodoros waarbij ze elkaar zegenden. Een andere manier om haar
klooster te bereiken is er voor haar niet. Theodoros kan een lange trap naar
boven nemen zoals we op een animatie zien. De geliefdes maken contact met
elkaar door met spiegeltjes te seinen vanuit hun kloosterkamers. In zijn
klooster worden de tijden van gebed aangegeven door het slaan met hamers op een
aambeeld. In het vrouwenklooster hebben ze daarvoor een klok.
In de film heerst vooral een verkwikkende stilte, waarin het
verlangen tussen twee mensen van vlees en bloed steeds sterker wordt. In hun
poging die te bezweren blijkt de liefde toch te winnen. Tijdens een lunch onder
de boom, die misschien wel de boom des levens is op een rots tussen de twee
kloosters, wordt het contact intiemer. Urania moet erg lachen om het woord
wanhoop dat Theodoros als waanhoop uitspreekt. Daaruit blijkt dat een van hen
een Rus is. Het werd me niet geheel duidelijk hoe dat precies zat maar
vermakelijk was het gesprek tussen de twee wel. Dat gaat over Sint Jacobus,
wiens feestdag die dag gevierd werd,. Theodoros vertelt dat Jacobus in zijn
afzondering ooit een hoer op zich kreeg afgestuurd die zich na de ontmoeting met
de heilige tot God bekeerde. Urania voegt daar aan toe dat een zieke vrouw door
dezelfde heilige verkracht en vermoord werd. De poging van Jacobus om zichzelf
van het leven te benemen lukte niet. Wanhoop was zijn straf, zei de engel tegen
hem. Het verhaal zet Theodoros ertoe aan om Urania te kussen, hetgeen
natuurlijk later een intiemer vervolg krijgt.
Mooi is de tweestrijd die bij de twee te zien is. Urania hangt
een gordijn voor het raam als Theodoros weer eens naar haar toe schijnt, maar
kan zich toch niet bedwingen om langs het gordijn naar zijn klooster te kijken.
Theodoros vraagt een fluitspeler beneden in het dorp een liefdeslied voor hem
te zingen. Bijzonder is de animatie waarbij Urania haar haren losgooit en die
tot het mannenklooster laat reiken waarop Theodoros als een
evenwichtskunstenaar haar kan bereiken. Tot slot vervaagt het drieluik weer
waar de film mee begon. Anders dan in de film Justine naar een boek van De Sade wordt goedheid niet gestraft maar
blijft die het stel volgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten