Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 25 juni 2016

Filmrecensie: L’ enfant sauvage (1970), Francois Truffaut


Onvermoeibaar geloof in de sociale aard van de mens

L'Enfant sauvage is gebaseerd op waargebeurde feiten uit het jaar 1798 in een bos bij Aveyron in Frankrijk, waar een wilde jongen werd gevonden. De film is een goed voorbeeld van de belangrijke rol die Francois Truffaut aan kinderen gaf. Het onderwerp van het wilde kind, dat door de inspanningen van een goed pedagoog langzamerhand deel wordt van de mensenwereld, moet hem na aan het hart gelegen hebben. Zozeer dat hij zelf de rol van de opvoeder, in dit geval student geneeskunde Jean Itard, op zich nam. Ook wordt in de film duidelijk dat mensen volgens Truffaut een sociale wereld nodig hebben. Aan het eind van de film kiest de enigszins getemde Victor toch liever voor mensen dan het alleen zijn in de natuur.

In het begin van de film zien we een dienstmeisje in het bos die met haar mandje rondloopt om eikels te verzamelen, zo lijkt het. Ze schrikt van een hard geluid achter zich, laat haar mandje vallen en vlucht weg. Daarna zien we de wilde jongen in een boom klimmen en daar zijn bovenlijf naar voren en achteren bewegen zoals zwakzinnigen doen om zichzelf te kalmeren. Vervolgens wordt er een klopjacht naar de jongen gehouden, met honden en al. De wilde jongen weet aanvankelijk te ontkomen in een hol maar wordt daar uitgerookt en gevangen genomen in een schuur. De jongen trekt veel bekijks van de dorpsbevolking van Aveyron en wordt, vanwege ontsnappingsgevaar, in een cel opgesloten.

Onderwijl zien we dat Itard, die stage doet in een instituut voor doofstommen in Parijs, het rapport leest dat over de wilde jongen is opgemaakt. Hij ziet wel wat in een onderzoek en bespreekt dit met zijn meerdere, professor Phillipe Pinel, die de jongen laat overkomen naar het instituut, waar hij uitgebreid gekeurd wordt. Daarbij worden onder andere messteken in de keel ontdekt. PInel denkt dat hij te maken heeft met een zwakzinnige in de categorie idioot, die op vier jarige leeftijd zwaar verwond moet zijn achtergelaten in een bos. Omdat de jongen niet erg op zijn plaats is tussen het doofstommen, stelt hij een ander instituut voor, maar Itard wil de jongen nader onderzoeken en neemt hem mee naar huis waar hij hem de naam Victor geeft. Itard en zijn huishoudster madame Guerin brengen Victor de beginselen van een menswaardig bestaan bij, zoals tafelmanieren, het dragen van kleding, praten, lezen en schrijven, hetgeen met veel vallen en opstaan gaat. Op het moment dat Itard de moed opgeeft, keert de ontwikkeling zich ten goede. Victor kiest voor mensen in plaats van het bos.

De film is heel rustig van sfeer en in zwart wit opgenomen, hetgeen er een historische randje aan geeft. Truffaut speelt zelf de rol van Itard, die met belonen en straffen, maar vooral door veel liefde, de jongen laat ontdooien. Hij laat als regisseur af en toe het beeld weglopen door uit te zoomen als dat in filmtermen tenminste zo heet, een procedé dat vroeger aan het eind van films van Laurel en Hardy ook werd toegepast en dat mogelijk een wegglijden van de tijd moet aangeven. In ieder geval toont het onvermoeibaar het geloof van Itard, en in diens voetsporen ook van Truffaut, in de sociale aard van de mens.

Het scenario van de film, dat geschreven werd door Jean Gruault en François Truffaut, werd ontleend aan de roman Mémoire et Rapport sur Victor de l'Aveyron, geschreven door Jean Itard. Itard baseerde zich daarbij op de aantekeningen die hij maakte toen hij als student geneeskunde de taak van opvoeder van Victor van Aveyron, een jongen die opgegroeid was in de wildernis, op zich had genomen. Bron: Wikipedia.

Hier de trailer van L'Enfant sauvage, hier mijn bespreking van de documentaire Francois Truffaut, regisseur.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten