Onvermoeibaar geloof in de sociale aard van de mens
L'Enfant sauvage
is gebaseerd op waargebeurde feiten uit het jaar 1798 in een bos bij Aveyron in
Frankrijk, waar een wilde jongen werd gevonden. De film is een goed voorbeeld van de belangrijke rol die Francois
Truffaut aan kinderen gaf. Het onderwerp van het wilde kind, dat door de
inspanningen van een goed pedagoog langzamerhand deel wordt van de
mensenwereld, moet hem na aan het hart gelegen hebben. Zozeer dat hij zelf de
rol van de opvoeder, in dit geval student geneeskunde Jean Itard, op zich nam.
Ook wordt in de film duidelijk dat mensen volgens Truffaut een sociale wereld
nodig hebben. Aan het eind van de film kiest de enigszins getemde Victor toch
liever voor mensen dan het alleen zijn in de natuur.
In het begin van de film zien we een dienstmeisje in het bos
die met haar mandje rondloopt om eikels te verzamelen, zo lijkt het. Ze schrikt
van een hard geluid achter zich, laat haar mandje vallen en vlucht weg. Daarna
zien we de wilde jongen in een boom klimmen en daar zijn bovenlijf naar voren
en achteren bewegen zoals zwakzinnigen doen om zichzelf te kalmeren. Vervolgens
wordt er een klopjacht naar de jongen gehouden, met honden en al. De wilde
jongen weet aanvankelijk te ontkomen in een hol maar wordt daar uitgerookt en
gevangen genomen in een schuur. De jongen trekt veel bekijks van de
dorpsbevolking van Aveyron en wordt, vanwege ontsnappingsgevaar, in een cel
opgesloten.
Onderwijl zien we dat Itard, die stage doet in een instituut
voor doofstommen in Parijs, het rapport leest dat over de wilde jongen is
opgemaakt. Hij ziet wel wat in een onderzoek en bespreekt dit met zijn
meerdere, professor Phillipe Pinel, die de jongen laat overkomen naar het instituut,
waar hij uitgebreid gekeurd wordt. Daarbij worden onder andere messteken in de
keel ontdekt. PInel denkt dat hij te maken heeft met een zwakzinnige in de
categorie idioot, die op vier jarige leeftijd zwaar verwond moet zijn
achtergelaten in een bos. Omdat de jongen niet erg op zijn plaats is tussen het
doofstommen, stelt hij een ander instituut voor, maar Itard wil de jongen nader
onderzoeken en neemt hem mee naar huis waar hij hem de naam Victor geeft. Itard
en zijn huishoudster madame Guerin brengen Victor de beginselen van een
menswaardig bestaan bij, zoals tafelmanieren, het dragen van kleding, praten,
lezen en schrijven, hetgeen met veel vallen en opstaan gaat. Op het moment dat
Itard de moed opgeeft, keert de ontwikkeling zich ten goede. Victor kiest voor
mensen in plaats van het bos.
De film is heel rustig van sfeer en in zwart wit opgenomen,
hetgeen er een historische randje aan geeft. Truffaut speelt zelf de rol van
Itard, die met belonen en straffen, maar vooral door veel liefde, de jongen
laat ontdooien. Hij laat als regisseur af en toe het beeld weglopen door uit te
zoomen als dat in filmtermen tenminste zo heet, een procedé dat vroeger aan het
eind van films van Laurel en Hardy ook werd toegepast en dat mogelijk een wegglijden
van de tijd moet aangeven. In ieder geval toont het onvermoeibaar het geloof
van Itard, en in diens voetsporen ook van Truffaut, in de sociale aard van de
mens.
Het scenario van de film, dat
geschreven werd door Jean Gruault en François Truffaut, werd ontleend aan de roman Mémoire
et Rapport sur Victor de l'Aveyron, geschreven door Jean Itard. Itard baseerde zich
daarbij op de aantekeningen die hij maakte toen hij als student geneeskunde de
taak van opvoeder van Victor van Aveyron, een jongen die opgegroeid
was in de wildernis, op zich had genomen. Bron: Wikipedia.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten