Filmbeelden zitten de beleving van de werkelijkheid in de
weg
De Amerikaanse filmmaakster Crystal Moselle maakte haar eerste
lange documentaire over een groep jongens die ze in New York City over straat
zag lopen. Met hun zwarte kleren en zonnebrillen deden ze haar denken aan een
wolfsroedel. Het bleken de zonen van een echtpaar Angulo dat hen hun hele jeugd
opgesloten had gehouden in hun flat in the Lower East Side of Manhattan. Af en
toe gingen het gezin de deur uit voor een uitstapje, maar er was ook een jaar
dat dit helemaal niet gebeurde. De moeder, een gediplomeerd onderwijzeres, gaf
hun les en verder keken ze naar heel veel films. In het begin van de
documentaire laat een van de jongens de rij films zien die ze bekeken, zoals
bijvoorbeeld The Godfather en Reservoir Dogs, die maakte dat ze in
zwarte kleren en met zonnebrillen op straat verschenen.
De titel doet denken aan wolfskinderen zoals Mowgli en
Kaspar Hauser, respectievelijk beschreven door Rudyard Kipling in The jungle book of verfilmd door Werner
Herzog in Jeder für sich und Gott gegen
alle, alleen hebben deze kinderen - zes zonen en een dochter, die allemaal
Sanskriet namen dragen, omdat hun vader in de ban van Krishna was - juist geen
band met de natuur en kregen ze alle informatie, behalve van hun ouders, van
gewelddadige filmbeelden, hetgeen voor de nodige angst zorgt als ze eenmaal
stappen buitenshuis gaan zetten, zoals we zien tijdens een uitstapje van de
zoons naar Coney Island.
Een van de jongens, Mukunda geheten, was daarin de
voortrekker. Op zijn vijftiende verliet hij, tegen de wil van zijn vader in,
met een masker op zijn hoofd de woning en liep rond door de straten tot hij
werd opgepakt door de politie en naar een psychiatrische inrichting werd
gestuurd, waar het in ieder geval moderner was dan in One flew over the cukoo’s nest. Bij thuiskomst was het groot feest
en aten ze lasagna, maar Mukunda moet nog steeds huilen als hij zijn verhaal
tegen Moselle vertelt. Ze weigerden, zoals Jeugdzorg wilde, naar een openbare
school te gaan, omdat hun moeder dan werkloos zou worden. Na Mukunda gingen de
jongens al gauw zelf als groep naar buiten, waar ze door Moselle werden
opgemerkt. Ze ging met hen mee en filmde het transformatieproces dat daarna op
gang kwam. De moeder, die er volgens haar kinderen voor zorgde dat ze niet
helemaal doordraaiden, zegt dat het proces van zelfstandig worden, door hun
uitstapjes toch nog redelijk geleidelijk ging.
Later in de documentaire horen we van de vader, die uit
Midden- of Zuid- Amerika moet komen en zich verlicht voelt, dat het ooit zijn
bedoeling was om met het gezin naar Scandinavië te gaan maar dat dit nooit
gelukt was. De moeder die zelf uit de Mid West komt, had het liefst gezien dat
haar kinderen tussen de groene velden opgroeiden, maar ze belandden in een
stedelijke omgeving die ze als onveilig bestempelde. Ze vertelt dat ze het socialisatieproces op de
openbare school niet positief vond en dat ze liever de kinderen zelf les gaf.
De vader voegt daar aan toe dat ze slachtoffers waren van de omstandigheden en
dat hij hoopt dat zijn kinderen hem kunnen vergeven, maar dat geldt in ieder
geval niet voor alle jongens.
Het is grappig om te zien hoe ze op een avondje uit samen
naar de film gaan en dat een van de jongens bedenkt dat het geld dat zij
daarvoor uitgeven bij de acteurs terecht komt. De moeder is blij dat ze
eindelijk weer contact heeft met haar moeder, die ze uit de weg ging omdat haar
man dat niet wilde, een van de zoons gaat zelfstandig wonen en daarvan genieten,
een ander vindt een baantje, speelt in een rockband of maakt een
theaterprogramma over een man die zijn verschillende gevoelens ontdekt, waarin
de gezinsleden met fraaie maskers figuren en de knappe Chloe Pecorino een sexy meisje
speelt. Daarmee laten ze hun jeugd, die tussendoor in archiefbeelden werd
getoond, langzaamaan achter zich, al zal de impact van de filmbeelden op hun
leven nog wel lang doorwerken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten