Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 17 juni 2016

The wolfspack (2015), documentaire van Crystal Moselle


Filmbeelden zitten de beleving van de werkelijkheid in de weg

De Amerikaanse filmmaakster Crystal Moselle maakte haar eerste lange documentaire over een groep jongens die ze in New York City over straat zag lopen. Met hun zwarte kleren en zonnebrillen deden ze haar denken aan een wolfsroedel. Het bleken de zonen van een echtpaar Angulo dat hen hun hele jeugd opgesloten had gehouden in hun flat in the Lower East Side of Manhattan. Af en toe gingen het gezin de deur uit voor een uitstapje, maar er was ook een jaar dat dit helemaal niet gebeurde. De moeder, een gediplomeerd onderwijzeres, gaf hun les en verder keken ze naar heel veel films. In het begin van de documentaire laat een van de jongens de rij films zien die ze bekeken, zoals bijvoorbeeld The Godfather en Reservoir Dogs, die maakte dat ze in zwarte kleren en met zonnebrillen op straat verschenen.

De titel doet denken aan wolfskinderen zoals Mowgli en Kaspar Hauser, respectievelijk beschreven door Rudyard Kipling in The jungle book of verfilmd door Werner Herzog in Jeder für sich und Gott gegen alle, alleen hebben deze kinderen - zes zonen en een dochter, die allemaal Sanskriet namen dragen, omdat hun vader in de ban van Krishna was - juist geen band met de natuur en kregen ze alle informatie, behalve van hun ouders, van gewelddadige filmbeelden, hetgeen voor de nodige angst zorgt als ze eenmaal stappen buitenshuis gaan zetten, zoals we zien tijdens een uitstapje van de zoons naar Coney Island.

Een van de jongens, Mukunda geheten, was daarin de voortrekker. Op zijn vijftiende verliet hij, tegen de wil van zijn vader in, met een masker op zijn hoofd de woning en liep rond door de straten tot hij werd opgepakt door de politie en naar een psychiatrische inrichting werd gestuurd, waar het in ieder geval moderner was dan in One flew over the cukoo’s nest. Bij thuiskomst was het groot feest en aten ze lasagna, maar Mukunda moet nog steeds huilen als hij zijn verhaal tegen Moselle vertelt. Ze weigerden, zoals Jeugdzorg wilde, naar een openbare school te gaan, omdat hun moeder dan werkloos zou worden. Na Mukunda gingen de jongens al gauw zelf als groep naar buiten, waar ze door Moselle werden opgemerkt. Ze ging met hen mee en filmde het transformatieproces dat daarna op gang kwam. De moeder, die er volgens haar kinderen voor zorgde dat ze niet helemaal doordraaiden, zegt dat het proces van zelfstandig worden, door hun uitstapjes toch nog redelijk geleidelijk ging.    

Later in de documentaire horen we van de vader, die uit Midden- of Zuid- Amerika moet komen en zich verlicht voelt, dat het ooit zijn bedoeling was om met het gezin naar Scandinavië te gaan maar dat dit nooit gelukt was. De moeder die zelf uit de Mid West komt, had het liefst gezien dat haar kinderen tussen de groene velden opgroeiden, maar ze belandden in een stedelijke omgeving die ze als onveilig bestempelde. Ze  vertelt dat ze het socialisatieproces op de openbare school niet positief vond en dat ze liever de kinderen zelf les gaf. De vader voegt daar aan toe dat ze slachtoffers waren van de omstandigheden en dat hij hoopt dat zijn kinderen hem kunnen vergeven, maar dat geldt in ieder geval niet voor alle jongens.

Het is grappig om te zien hoe ze op een avondje uit samen naar de film gaan en dat een van de jongens bedenkt dat het geld dat zij daarvoor uitgeven bij de acteurs terecht komt. De moeder is blij dat ze eindelijk weer contact heeft met haar moeder, die ze uit de weg ging omdat haar man dat niet wilde, een van de zoons gaat zelfstandig wonen en daarvan genieten, een ander vindt een baantje, speelt in een rockband of maakt een theaterprogramma over een man die zijn verschillende gevoelens ontdekt, waarin de gezinsleden met fraaie maskers figuren en de knappe Chloe Pecorino een sexy meisje speelt. Daarmee laten ze hun jeugd, die tussendoor in archiefbeelden werd getoond, langzaamaan achter zich, al zal de impact van de filmbeelden op hun leven nog wel lang doorwerken. 

Hier de trailer, hier een interview met Crystal Moselle op Vice.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten