Bizarre poging om eenzaamheid op te heffen
Documentairemaker Sander Burger volgt drie oude, eenzame
vrouwen die te maken krijgen met de zorgrobot Alice, die in Amerika gemaakt is.
Dit wezentje, dat in een reactie op de trailer een furby voor volwassenen wordt
genoemd, moet het isolement van ouderen, die snel in aantal toenemen, verlichten.
Tussendoor volgen we het onderzoek op de Vrije Universiteit om te zien robotica
inderdaad voor dit doel geschikt is. Daartoe vraagt men reacties van medewerkers
in de zorg. Ze bekijken de beelden van Alice en staan kritisch over de
mogelijkheden van robotica in hun werkveld. Een van de doelen van het onderzoek
is om de scepsis bij hen weg te nemen.
Voorafgegaan aan de proef wordt de vrouwen een intake
gesprek afgenomen en wel door dezelfde Alice die een menselijk gezicht heeft
met lang zwart haar en een zachte huid en volgens de programmeur niet al te
groot is om niet af te schrikken. Alice oogt als een pienter meisje dat altijd vriendelijk
is, maar wel erg mechanisch reageert. Meteen al valt op dat ze de klemtoon
verkeerd legt, hetgeen niet bepaald vertrouwen wekt.
Mevrouw Remkes is de eerste die aan een vragenvuur
onderworpen wordt. Ze noemt zichzelf eenzaam, geeft zichzelf een zesje voor
haar sociale leven, zoekt activiteiten buitenshuis en ziet weinig in het
contact met een robot. ‘O, dat is jammer,’ is het commentaar van Alice. Volgens
de zorgmedewerkers wordt ze door dit gesprek nog meer in haar eenzaamheid
gedrukt. In ieder geval wordt ze wel uitgekozen voor deelname aan het project. Als
Alice zegt dat het volgens de buienradar droog is, gaan ze naar een
activiteitencentrum in de buurt waar de koffie lekker is en later kijken ze op
haar kamer naar het WK voetbal. Als mevrouw indommelt maakt Alice, die voor de
gelegenheid een oranje krans om het hoofd heeft, haar wakker met de uitroep Hup
Holland hup. Als ze een kaart wil sturen aan een man die een wekkertje voor
haar kocht, is Alice degene die het postcode weet en ook nog kan verbeteren als
mevrouw die verkeerd verstaan heeft.
Mevrouw Schellekens-Blanke is zangeres geweest en heeft nog
wel contact met haar dochter en een vriend, die piano speelt. Omdat ze wat doof
is, kan ze niet zo gemakkelijk met Alice praten. Tijdens de
informatiebijeenkomst stelt men vast dat Alice ook liedjes paraat moet hebben.
Aldus gebeurt.
Mevrouw van Wittmarschen heeft een oudere zoon die in
Portugal woont en die ze vaak belt. Ze wil ook dat haar zoon met Alice praat
die bij haar op de bank zit (zie foto), maar dat lukt niet. Ze toont foto’s van haar zoon uit
een album en kwebbelt er vrolijk op los. Als ze wijst op een beer op een foto,
kan Alice die eerst niet zien, maar later wel als ze het album wat hoger houdt.
Tijdens een behandeling van haar dikke benen kijkt Alice naar de rug van de
fysiotherapeut. De oefeningen die hij opgeeft worden door Alice opgeslagen, die
daarop de vrouw kan begeleiden.
Tussentijdse conclusie is dat de antwoorden van Alice eerder
moeten komen, vooral bij mensen met een slecht korte termijn geheugen. De
programmeur laat mevrouw Schellekens-Blanke een paar andere stemmen horen,
waaronder een Vlaamse die toch te ver van haar bed is. Een zorgmedewerkster
zegt dat eenzaamheid vaak wordt onderschat en vertelt een schrijnend verhaal
van een bezoek aan een eenzame mevrouw die de nacht daarop een overdosis pillen
had ingenomen. Het gaf haar een machteloos gevoel.
Mevrouw Schellekens-Blanke zegt aan het eind van de zwaar
gemonteerde documentaire dat er nog veel aan Alice geknutseld moet worden. En
dan nog is contact tussen twee mensen natuurlijk niet te vervangen. Het zou
beter zijn daar aan te werken dan in te zetten op robotica. Dat moet toch meer gezien
worden als een spelletje voor iemand die dat leuk vindt, net zoals een kind gek
kan zijn op een furby.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten