Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 13 juni 2016

Ger, mijn hoofd in jouw handen (2016), documentaire van Pim Giel


Mondige westerse mens kan niet om zijn afhankelijkheid heen

Documentairemaker Pim Giel maakte met Ger, mijn hoofd in jouw handen een vervolg op Mijn hoofd in jouw handen, waarin het gaat over mensen met beginnende dementie, die gevolgen heeft voor relaties met anderen. De vroegere docent verpleegkunde Ger van der Gaast was daarin al in beeld. We weten uit die documentaire dat Ger al in 2010 de diagnose Alzheimer gesteld kreeg, zijn baan in de zorg moest opzeggen en noodgedwongen samenwoonde met zijn ex-partner Rino en diens huidige vriend Vic. Giel, die vijfentwintig jaar werkzaam was in de zorg, maakt in de periode tussen februari 2013 en november 2015 een nader portret van Ger, die behalve deskundige inmiddels ook een ervaringsdeskundige is en de twee kanten van de zorg kent.

Ger vertelt in het begin van de documentaire over zijn apraxie, een verschijnsel van Alzheimer, dat naast geheugenverlies bij hem optreedt. Hierdoor was hij bijvoorbeeld bang voor een plas water op straat of wilde hij aan de verkeerde kant de roltrap op. Hij trainde zichzelf echter om niet bang te zijn voor de waterplas. Zijn dochter Meike zegt dat haar vader eerst kampte met netvliesloslating maar dat daar meer achter zat. Ze vindt Alzheimer heel naar. Haar vader was vroeger erg zelfverzekerd maar inmiddels onzeker. Ger zelf zegt dat hij onzeker gemaakt wordt en vindt het erg dat zijn dochter hem moet helpen in plaats van andersom. Zijn vroegere echtgenote Tjitske, die regelmatig met Ger fietst, zegt dat hij al sinds Meike twaalf was, geen afspraken meer maakte over de vakantie.

De dichterbij komende plaatsing in een zorginstelling veroorzaakt verdere onzekerheid. Ger kan inmiddels beter opschieten met Vic dan met Rino, die zijn eigen leven weer wil leiden en meent dat Ger beter af is met professionele hulp. Ger dubt erover. Hij kent het machtsmisbruik in de zorg uit zijn ervaring als deskundige en weigert de plek die hem wordt aangeboden. Hij praat met een ex-collega en zegt haar dat het erg is dat hij niet in zijn eigen huis kan sterven en dat een uitstapje met haar hem de nodige lucht geeft. Zinvolle activiteiten werken een verslechtering van zijn ziekte tegen. Dat is ook zo in hun huis in Italië, waar hij samen met Rino, Vic en Meike is. Helaas moet hij na twee weken terug omdat er een nieuwe plek voor hem gevonden is. Hoewel hij daar een klein kamertje heeft en het voelt als een laatste station, gaat de overgang gemakkelijker dan gedacht, vooral door de goede bejegening door het personeel. Hij maakt er alleen bezwaar tegen dat men zonder kloppen kan binnenkomen, want dat verdraagt zich slecht met zijn behoefte aan zelfbevrediging. In een gesprek met het zorgteam blijkt dat men blij is met Ger, omdat hij goede suggesties kan geven voor verbetering van de zorg.

Terug in Toscane zegt hij dat hij liever in een familie zou willen wonen dan in een gesticht, zoals hij de zorginstelling noemt. Inmiddels is zijn oude huis verkocht en zoekt hij samen met Rino en Vic zijn spullen uit. Ger heeft meer behoefte aan een gesprek of hij ooit nog een partner vindt. De notaris probeert de wettelijke kant dicht te timmeren, maar zo snel gaat dat niet. Meike voelt het als een zware verantwoordelijkheid om het aanspreekpunt voor haar vader te zijn, maar haar moeder staat haar bij.

Verandering van afdeling maakt het leven van Ger nog onzekerder. Hij wil het liefst bij Tjitske in huis wonen tot hij weer naar Toscane gaat, maar zij zegt hem dat hij te veel zorg nodig heeft. Rino heeft Ger inmiddels uitgekocht. Vic vindt het moeilijk om de zelfredzaamheid van Ger te bepalen, die niet eens meer weet dat hij zijn billen moet afvegen, maar met de nodige hulp in de zorginstelling verbetert de toestand van Ger weer. Hij wandelt met een buddyhond en vertelt op een opleiding voor verpleegkundigen over het leven met Alzheimer. Bij de notaris lijkt hij te tekenen voor zijn verdere toekomst. Deze tot voor kort zeer mondige westerse mens kan niet om zijn afhankelijkheid heen.  

Hier de site van Mijn hoofd, met daarop ook een trailer van bovenstaande documentaire, waarin we Ger als bijbelse figuur in Toscane zien (zie foto). Op de vraag van Giel of hij uit het oude of nieuwe testament komt, antwoordt Ger dat het zijn eigen testament is.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten