Mondige westerse mens kan niet om zijn afhankelijkheid heen
Documentairemaker Pim Giel maakte met Ger, mijn hoofd in jouw handen een vervolg op Mijn hoofd in jouw handen, waarin het gaat over mensen met beginnende
dementie, die gevolgen heeft voor relaties met anderen. De vroegere docent
verpleegkunde Ger van der Gaast was daarin al in beeld. We weten uit die
documentaire dat Ger al in 2010 de diagnose Alzheimer gesteld kreeg, zijn baan
in de zorg moest opzeggen en noodgedwongen samenwoonde met zijn ex-partner Rino
en diens huidige vriend Vic. Giel, die vijfentwintig jaar werkzaam was in de
zorg, maakt in de periode tussen februari 2013 en november 2015 een nader
portret van Ger, die behalve deskundige inmiddels ook een ervaringsdeskundige
is en de twee kanten van de zorg kent.
Ger vertelt in het begin van de documentaire over zijn
apraxie, een verschijnsel van Alzheimer, dat naast geheugenverlies bij hem
optreedt. Hierdoor was hij bijvoorbeeld bang voor een plas water op straat of
wilde hij aan de verkeerde kant de roltrap op. Hij trainde zichzelf echter om
niet bang te zijn voor de waterplas. Zijn dochter Meike zegt dat haar vader
eerst kampte met netvliesloslating maar dat daar meer achter zat. Ze vindt
Alzheimer heel naar. Haar vader was vroeger erg zelfverzekerd maar inmiddels onzeker.
Ger zelf zegt dat hij onzeker gemaakt wordt en vindt het erg dat zijn dochter
hem moet helpen in plaats van andersom. Zijn vroegere echtgenote Tjitske, die
regelmatig met Ger fietst, zegt dat hij al sinds Meike twaalf was, geen
afspraken meer maakte over de vakantie.
De dichterbij komende plaatsing in een zorginstelling
veroorzaakt verdere onzekerheid. Ger kan inmiddels beter opschieten met Vic dan
met Rino, die zijn eigen leven weer wil leiden en meent dat Ger beter af is met
professionele hulp. Ger dubt erover. Hij kent het machtsmisbruik in de zorg uit
zijn ervaring als deskundige en weigert de plek die hem wordt aangeboden. Hij
praat met een ex-collega en zegt haar dat het erg is dat hij niet in zijn eigen
huis kan sterven en dat een uitstapje met haar hem de nodige lucht geeft.
Zinvolle activiteiten werken een verslechtering van zijn ziekte tegen. Dat is
ook zo in hun huis in Italië, waar hij samen met Rino, Vic en Meike is. Helaas
moet hij na twee weken terug omdat er een nieuwe plek voor hem gevonden is.
Hoewel hij daar een klein kamertje heeft en het voelt als een laatste station,
gaat de overgang gemakkelijker dan gedacht, vooral door de goede bejegening
door het personeel. Hij maakt er alleen bezwaar tegen dat men zonder kloppen
kan binnenkomen, want dat verdraagt zich slecht met zijn behoefte aan
zelfbevrediging. In een gesprek met het zorgteam blijkt dat men blij is met
Ger, omdat hij goede suggesties kan geven voor verbetering van de zorg.
Terug in Toscane zegt hij dat hij liever in een familie zou
willen wonen dan in een gesticht, zoals hij de zorginstelling noemt. Inmiddels
is zijn oude huis verkocht en zoekt hij samen met Rino en Vic zijn spullen uit.
Ger heeft meer behoefte aan een gesprek of hij ooit nog een partner vindt. De
notaris probeert de wettelijke kant dicht te timmeren, maar zo snel gaat dat
niet. Meike voelt het als een zware verantwoordelijkheid om het aanspreekpunt
voor haar vader te zijn, maar haar moeder staat haar bij.
Verandering van afdeling maakt het leven van Ger nog
onzekerder. Hij wil het liefst bij Tjitske in huis wonen tot hij weer naar
Toscane gaat, maar zij zegt hem dat hij te veel zorg nodig heeft. Rino heeft
Ger inmiddels uitgekocht. Vic vindt het moeilijk om de zelfredzaamheid van Ger
te bepalen, die niet eens meer weet dat hij zijn billen moet afvegen, maar met
de nodige hulp in de zorginstelling verbetert de toestand van Ger weer. Hij
wandelt met een buddyhond en vertelt op een opleiding voor verpleegkundigen
over het leven met Alzheimer. Bij de notaris lijkt hij te tekenen voor zijn
verdere toekomst. Deze tot voor kort zeer mondige westerse mens kan niet om
zijn afhankelijkheid heen.
Hier de site van Mijn hoofd, met daarop ook een trailer
van bovenstaande documentaire, waarin we Ger als bijbelse figuur in Toscane
zien (zie foto). Op de vraag van Giel of hij uit het oude of nieuwe testament komt,
antwoordt Ger dat het zijn eigen testament is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten